Het is nooit mijn ambitie geweest om straks bij het moedergenootschap te horen, maar dat is nu eenmaal onvermijdelijk als je een kindje krijgt. Ik wilde vroeger van alles worden: bereden politie, advocaat, rechercheur, actrice, danseres of tekenares, maar moeder…nee, dat lag niet in de lijn der ambities.
Nu die nieuwe rol in mijn leven elke dag een stukje dichterbij komt, zijn de moederlijke instincten al duidelijk waarneembaar: Hoe blij ik ook ben dat mijn vader de Suzuki Bandit weer aan de praat heeft gekregen: ik durf er niet meer op te stappen. Als er iets met de baby gebeurt dan zou ik het mezelf nooit vergeven. Ook de babykamer moet in orde zijn, dus de aannemer komt niet alleen voor onze slaapkamer, maar de rottende balken naast de babykamer moeten ook worden vervangen. Verder ben ik gevoeliger voor zielige dingen. Tijdens de uitvaart van Dula afgelopen zaterdag zat ik een potje te janken alsof ik verdomme zijn beste vriendin was.
Sinds mijn miskramen ondervond ik veel steun van lotgenoten op http://www.zwangerschapspagina.nl. Daar zaten ook meiden die op hetzelfde moment een miskraam meemaakten en later, toen ik opnieuw zwanger probeerde te raken, leefden we allemaal met elkaar mee. Voor de mensen die nog niet zo bekend zijn met zwangerschapsforums een kleine intro:
Op het forum sluit je je aan bij een NOD-groep (staat voor: Niet Ongesteldheids Dag) je meldt je bij die groep als je weet wanneer je volgende menstruatie is, meestal valt dat binnen een periode van 2 weken. Je NOD valt bijvoorbeeld tussen 1 en 15 augustus.
Binnen de groep heb je drie cyclussen: je wacht op je ei, je hebt je eisprong of je zit op de wachtbank. Zodra je NOD nadert, wordt het spannend en leeft iedereen heel erg met je mee en als je eenmaal ongesteld blijkt te zijn geworden is iedereen in diepe rouw. Ik had niet gedacht ooit zo bezig te zijn met zwanger raken, maar het is fascinerend hoe het op zo’n forum werkt en hoeveel ik eraan had.
Nu ik eenmaal zwanger ben en alles goed gaat (klopt digitaal af), ben ik iets minder actief op het forum. Ik vond het vooral fijn om er steun te krijgen van lotgenoten. Nu het een wat vrolijkere bedoening is, delen de vrouwen vooral foto’s van verf en behang voor de babykamer, rompertjes en geboortekaartjes met elkaar. En dat boeit me dus geen ene fuck: welke parketvloer van Gamma iemand in haar babykamer aan het leggen is. Geef mij maar de gesprekken over maagzuur en aambeien.
Vandaag spiekte ik ook weer even op het forum en dat mijn grote schrik is één van de vrouwen, die 1,5 week na mijn uitgerekend is, haar tweeling verloren. Uit het niets kwam de bevalling op gang en er was niets wat ze voor haar en de kleintjes konden doen, ze waren nog te klein; hun longen en hersenen nog niet volgroeid. Als een kindje voor de 32ste week wordt geboren dan is het extreem prematuur. Ze had haar verhaal vrij uitgebreid op het forum gezet en terwijl ik het las, stroomden de tranen over mijn wangen. Weer een bewijs dat het moederinstinct wel degelijk in mij zit, want vroeger zou ik denken ‘wat vervelend voor die mensen’. Nu gaat het medeleven veel dieper. Het idee dat ik nu dat wezentje, dat steeds mijn vetkwabben laat dansen, zou verliezen, is ondraaglijk. Deze vrouw heeft na 23 weken aan twee kinderen het leven geschonken dat niet langer dan twee uur heeft mogen duren. Ze kwam met lege handen thuis uit het ziekenhuis, van een tweeling naar een geenling. En ze gaat ze begraven in de grote tuin waar ze in haar toekomstdromen de kinderen vrolijk zag spelen.
Ongezouten rapen 