Jarenlang ben ik verwend met een kat die met mate eet. Ik kan Worsie gerust een volle bak voer geven zonder dat hij het in 1 minuut naar binnen werkt. Hij eet op zijn tempo wanneer hij trek heeft.
Worsie, officieel getiteld Silver Enchanting Earl, heeft zeer beschaafde tafelmanieren. Nog nooit sprong hij op de eettafel om de kruimels van mijn bord te eten of mijn kommetje yoghurt uit te likken. Ook is hij niet bijster geïnteresseerd in vis of vlees, als je hem een stukje kipfilet geeft, eet hij het met smaak, maar een tweede hoeft voor hem niet per se.
Het was dan ook een grote omslag toen Dora in huis kwam. Haar voerbakje is binnen een minuut leeg en de rest van de dag is ze op jacht naar eten. Als ik in de keuken sta dan ligt ze constant naast mijn voeten in de hoop een verdwaald stukje voedsel te kunnen bemachtigen. Borden en glazen op tafel zijn niet meer veilig en mevrouw duikt als eerste in de boodschappentas die nog uitgepakt moet worden om de verpakkingen open te scheuren. Zo trof ik eens een nieuw volkorenbrood aan, de verpakking open gescheurd en het brood aangevreten.
Alhoewel een kat als Worsie natuurlijk heel fijn is, is het niet normaal. De eetlust van Dora past natuurlijk veel beter bij de aard van een katachtige. Dus toen het nieuws vandaag naar buiten kwam over de Italiaanse dompteur (dierentemmer) Ettore Weber die is aangevallen door ‘zijn’ tijgers, dacht ik aan de ontembare eetlust van Dora. Hadden de tijgers het gemunt op een Italiaanse mensensteak?
Het bizarre is dat de tijgers Ettore niet hebben opgegeten. Ze hebben hem aangevallen en daarna hebben ze ‘gespeeld’ met zijn levenloze liggen. Maar voor zover ik uit de berichten heb begrepen hebben ze hem niet verorberd. Dat klopt ook met wat ik online lees. De mens is geen natuurlijke prooi voor de tijger, waarschijnlijk vinden ze ons niet eens lekker vanwege ons zoute bloed. In het wild vallen tijgers mensen vaak ‘per ongeluk’ aan. Mensen komen te dichtbij een slapende of etende tijger bijvoorbeeld of als mensen zich sneller bewegen dan gebruikelijk zoals rennen of fietsen dan kan de tijger de mens voor iets anders aanzien. Als tijgers geen eten meer kunnen binnen hun natuurlijke voedselketen zullen ze zich richten op andere prooien, zoals de mens.
Er vanuit gaande dat de tijgers genoeg te eten kregen in het circus rijst de vraag: waarom de aanval en waarom nu? Weber werkte al jaren met de dieren en volgens bronnen komt het niet vaak voor dat tijgers hun dompteur aanvallen, omdat ze en vertrouwensband hebben opgebouwd. Volgens dit artikel ligt het niet per se aan de vertrouwensband, maar aan de verveling die toeslaat bij de tijger in gevangenschap. Daarnaast hebben onderzoekers aangetoond dat ze vaker last van stress en frustraties hebben dan hun in het wild levende soortgenoten, met alle gevolgen van dien.
Persoonlijk vind ik het gevangen houden van dieren voor entertainment doeleinden niet meer van deze tijd. Dierentuinen zouden alleen moeten dienen ter opvang van zieke en zwakke dieren en circussen zouden geen dieren meer mogen houden. We hebben tegenwoordig voldoende middelen ter beschikking (film en televisie) om van een afstandje de wonderen van de natuur te bekijken.
Al dat nieuws over Weber heeft overigens mijn barbecuelust aangewakkerd dus ik loop zo even naar het terras om onze Weber aan te zetten. En dan maar hopen dat Dora niet op de Weber springt om het vlees er vanaf te eten.
Ongezouten rapen 