Ongezouten rapen

Je gaat naar een mis. Dat klinkt mooi: een avondmis in de kerk, of met een -s erbij is het misschien wel een hele mooie dame.

Als je een kraam bezoekt is er meestal wel wat leuks te kopen: een frietkraam, een snoepkraam op de kermis of een kraam met tweedehandskleding op de IJ-hallen. Combineer je de woorden mis en kraam dan is er niets leuks meer aan.

Het is inmiddels bijna 4 maanden geleden dat ik een miskraam had. We hadden met onze onveilige seks nooit een zwangerschap bedoeld. Maar na twijfel en angst was daar ook de hoop en groeide het vertrouwen dat de ooit volgroeide vrucht een warm welkom in ons Nederamerikaans leven zou krijgen.
Maar de vrucht werd nooit groter dan een pijnboompit en dobberde zonder verdere groeiambities rond in mijn baarmoeder. In het ziekenhuis kreeg ik een envelopje met pillen geadresseerd aan mijn baarmoeder. De pillen zorgden ervoor dat ik van binnen gestript werd tot een ongestoffeerde ruimte waar een nieuwe huurder probleemloos in zou kunnen trekken. Het is zo vreemd dat iets ontstaan uit twee gloeiende lijven in een warm bed zo het einde treft in het koude water van de wc-pot. Na de groentesoep van zondag, de ochtendurine en de grote boodschap na de koffie spoelden we een onvoltooid mensje door.

En toen kwam de zomer en die was warm en we deden leuke dingen, samen. Dat was wat het ons heeft gebracht: samen. We hebben opnieuw de kans gekregen om elkaar te leren kennen zonder dat het moest, maar omdat het mocht.

En afgelopen week was er een miskraamavond waar ik heen mocht. Er zouden ook andere vrouwen zijn die een miskraam hadden gehad en we zouden samen kunnen praten over ons verlies. Ik dacht aan het doortrekken van de wc, ik dacht aan de fijne zomer, en ik dacht aan 2 januari de uitgerekende datum) zonder daar al te emotioneel bij te worden. Was ik het verlies al kwijt?

Dus ik ging afgelopen woensdag naar een zielig pandje in Amsterdam Nieuw West om het verlies van anderen te bespreken. We moesten van onze handen een kommetje maken en ons verlies daarin neerleggen. Ik zuchtte diep bij de uitleg van de oefening, want die zweverigheid is aan mij niet besteed. Maar toen ik mijn handen in mijn schoot legde en staarde naar de lijnen in mijn palmen dacht ik echt aan de levenloze pijnboompit in zijn rode jasje. En het deed toch wel pijn, die boompit. Het verlies was nog niet verleden.

Er waren twee dames met een veel groter verlies dan ik. Allebei hadden ze 4 miskramen gehad en een van de vrouwen had deze vier miskramen in 1 jaar gehad én een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij een eileider werd verwijderd. Met zoveel tegenslagen gaat die kinderwens je leven beheersen. Alles wat je doet komt in verband te staan met zwanger worden of zwanger blijven: onderzoeken in het ziekenhuis, je cyclus bijhouden, voedingsadviezen opvolgen, acupunctuur. Je kunt je niet herinneren dat je ooit gelukkig was zonder kinderen en je zult je leven tot aan je dood als incompleet ervaren als je geen kinderen hebt gekregen.

Ik realiseerde me, toen ik daar zat, dat mijn miskraamdossier veel dunner is dan dat van mijn lotgenoten. En ergens hoopte ik dat de avond mijn angst voor een tweede miskraam weg zou nemen. Integendeel: hoe ouder en dikker je wordt, des te meer de kans op een miskraam toeneemt. Jaarlijks krijgen 25.000 vrouwen een miskraam en dat is 1 op de 10. Naast me zaten twee vrouwen die tijdens de 10-weken echo al 4 keer de meelijwekkende blik van de verloskundige te verduren hebben gekregen. Ik maak me nu absoluut geen illusies dat mijn miskraam ongelukkig toeval was. Ik mag eerder van geluk spreken als dit oude, vette lijf een mensje kan kleien dat niet na 6 weken in de oven afbreekt.

Toch was het goed om te gaan. We spraken met elkaar over de reacties van onze vrienden en familie. De man van een van de vrouwen vond dat ze zich aanstelde als ze treurde om de miskraam. Haar verdriet was bij hem niet welkom. We spraken over de schaamte. Hoe stom we ons voelden dat we wekenlang hadden lopen stralen en dat we het nieuws veel te vroeg kenbaar hadden gemaakt.

Toen we binnenkwamen waren we gewoon drie vrouwen met of zonder hoofddoek uit verschillende culturen. Toen we na 2 uur weer buiten stonden, hadden we onze eigen cultuur gecreëerd waarin we zonder enig oordeel met elkaar huilden en lachten.

We wisselden nummers uit en we spraken af dat we elkaar alleen zouden appen als we goed nieuws hadden. Ik hoop meer voor hen dan voor mezelf dat ik een van hun namen binnen een jaar op mijn scherm zie staan.