Ongezouten rapen

Vandaag zag ik op het jeugdjournaal dat een onverlaat een drol heeft gedraaid vlak voor de poort van het stulpje van Jan Smit.

Er was een kort filmpje te zien waarin een lange jongen met skinnyjeans aan (op internet staat student, maar niet iedere jonge jongen is een student) en een stukje pleepapier in zijn hand snel wegholt met een vriend na het doen van zijn behoefte.

Het doen van je behoefte voor de deur van iemand die muziek maakt waar niemand behoefte aan heeft, vind ik ergens wel grappig. Ook grappig vind ik het dat iemand kennelijk niet op een bril is gaan zitten op de stoep van iemand die reclame voor brillen maakt. Afijn, de flauwe woordgrappen op twitter maken al genoeg mensen aan het drollen van het lachen.

Ik zelf schreef:  Iemand heeft voor de poort van Jan Smit gekakt. Dat krijg je als je zulke schijtmuziek maakt.

Ik werd nog gecomplimenteerd met mijn grap, maar ik moet bekennen. Hij is niet van mezelf.

Vier jaar geleden had ik een ‘vriend’ die ik nogal geweldig vond. Zo geweldig dat ik geen scheet in zijn nabijheid durfde te laten. Laat staan dat ik bij hem thuis (een studentikoos hok van een paar vierkante meter) lekker ging zitten kakken. Dat werd nogal problematisch als ik op zaterdagochtend bij hem vertrok om een NT2-les te geven en uiteindelijk met samengeknepen billen en een misselijkmakende buikpijn Nederlandse grammatica erin zat te stampen bij de student. Vervolgens croste ik sneller dan Froome naar huis om mijn behoefte met een zucht van verlichting te doen.

Nu was het een keer een druk weekend en we moesten samen op stap. Ik weet niet precies meer wat de bedoeling was, maar ik weet wel dat we redelijk netjes gekleed waren. Ik moest echt kakken als een malle. Zo’n aandrang die je alleen uit je jeugd herinnert. Het was zeg maar, het moeten der moeten. En aangezien we nog een letterlijke boodschap moesten doen, drukte ik mijn pinpas in de handen van ‘vriend’ en hijgde (niet op de erotische manier, maar op de manier van ik moet keihard bevallen) mijn pincode in zijn oor en stuurde hem naar de Albert Heijn.

Hij keek me een paar seconden aan en begon van oor tot oor te grijnzen.
“Jij moet kakken he?” Ik voelde dat ik rood werd. Hij begon nog breder te grijnzen.
“Normaal gesproken doe jij altijd de boodschappen en nu moet ik het opeens doen? Dit zaakje stinkt.” Ik wist dat ontkennen geen zin meer had.
“Ja…eh…nou…ik moet gewoon heel nodig en ik wil niet dat jij het ruikt of hoort.” piepte ik. Ik denk niet dat ik er ver naast zit als ik zeg dat dit moment één van de hoogtepunten was in onze ‘relatie’. Glunderend zette hij de pc aan en zocht in Spotify naar een nummer. Even later klonken Nick en Simon door de mancave.

“Zo. Ik heb speciaal voor jou wat schijtmuziek op gezet.”

Daarna vloog hij de deur uit voor een boodschap.