Ik was waarschijnlijk vijftien en ging op de fiets naar de bieb. Daar haalde ik een boek over ‘html’. Want ergens had ik gelezen dat je html moest gebruiken als je een website wilde maken.
Je had verschillende programma’s nodig om de site te maken. Ik downloadde ze allemaal zonder toestemming te vragen aan mijn vader. Volgens mij was er toen nog geen gedoe met domeinnamen, althans, mijn website werkte zonder een domeinnaam aan te vragen. Volgens mij zat er een ‘homepage’ bij het Worldonline abonnement.
Voorzichtig begon ik te experimenteren met de codes. Je kon de achtergrondkleur bepalen (zwart) en de tekst een kleur geven (wit), je kon een link maken (die werd blauw met een streepje eronder en als je op de link klikte werd ‘ie paars) en je kon plaatjes op je site zetten.
Uren zat ik te ploeteren op een site die natuurlijk geen hond bekeek. Maar ik moest iets doen voor die man die zoveel indruk op me had gemaakt. Ik vond dat iedereen moest weten wie deze man was. En ik nam de verantwoordelijkheid op me.
Gelukkig staat het internet nu vol met foto’s en verhalen over Oskar Schindler. Ik hoef me nu minder schuldig te voelen dat mijn Oskar Schindler pagina nooit echt een succes is geworden.
Vandaag dacht ik weer terug aan Oskar Schindler door een gesprek op Twitter. Iemand zei dat hij La Vita e Bella zo’n waardeloze film vindt, dat vind ik dus ook en daardoor wilde ik het gesprek even in zijn geheel lezen. Er werd ook iets gezegd over Schindlers List, wat hij dan een betere film vond dan La Vita e Bella. En dat deed me weer denken aan mijn obsessie in de derde klas.
We hadden een geschiedenisdocent, meneer Broos. Wilde nog iets te graag aardig gevonden worden en keek daarom de hele tijd films met ons. Film kijken betekent voor de leerlingen gewoon: 50 minuten niks doen; agenda’s doorbladeren, briefjes schrijven naar elkaar, flirten, een dutje doen.
Maar toen Broos met Schindlers List op de proppen kwam, opende hij twee werelden voor mij. Die van de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog en die van Hollywood. De film duurde bijna drie uur, dus we waren er wel 6 lessen mee bezig. Niemand vond er wat aan, een film kijken is leuk, maar 6 lessen lang een zwart wit film met alleen maar ellende. Dat ging zelfs de pubers uit 3 havo te ver.
Toen de film na 6 lessen eindigde, klonk er een zucht van opluchting. Het was voorbij. Iedereen mocht weer baldadig zijn. Want ja, streken uithalen tijdens een film over de genocide, getuigde ook weer van weinig respect. Toen de eerste geluiden verstomden en Broos aanstalten maakte om het geschiedenisboek maar weer eens te openen, ging er van achterin de klas een luid gesnik op. Hoofden draaiden zich om en Broos liet zijn ogen over de pukkelhoofden volgesmeerd met gel glijden.
“Lianne? Gaat het wel?” Vroeg Broos terwijl hij een paar meter naar voren stapte.
Ik veegde met de mouw van mijn ruitjesblouse langs mijn wangen. In mijn maag zat een knoop.
“Ja…ja….wel…maar ik vind die film gewoon zo…zieluuuug.” snikte ik hard terwijl ik de arm van mijn buurvrouw om mijn schouder voelde.
Broos keek me vertederd aan. Ik hoop nu, vele jaren later, dat hij trots was dat hij iets had bereikt. Iemand had weten te raken.
Vele jaren later is er nooit meer een film geweest over de Tweede Wereldoorlog die me zo diep heeft weten te raken. Schindlers List was als een eerste liefde, een intense ervaring, een herinnering om nooit te vergeten. Maar zoals dat met echte liefdes gaat, is het beter om ze niet weer te zien. Dat doet te veel pijn.
Dus het enige wat mij nog rest. Is de man die voor zovelen de wereld heeft betekent toch een plekje op mijn site te geven.
Ongezouten rapen 