Ongezouten rapen

Reizen

Ik heb er een beetje een haat-liefdeverhouding mee. De afgelopen jaren zijn zoveel mensen die me dierbaar waren vertrokken om soms nooit meer terug te komen.

Het vertrek naar verre oorden voelde op sommige momenten zelfs als een belediging. En hoe zeer ik ook mijn best doe om dat niet zo te zien, blijft het lastig om te denken dat het vertrek van drie van mijn exen naar het buitenland ‘niets met mij had te maken’. Okay, één van hen vertrok nadat de relatie voorbij was, maar toch, het verlangen naar die onbekende wereld was er altijd.
Ook vrienden en familie pakken regelmatig de koffers om voor een paar maanden weg te blijven. En achter het besluit om te vertrekken kleven diverse motieven met als doel om van onszelf een rijker mens te maken. “Op zoek gaan naar mezelf” “Andere culturen leren kennen” “Kijken of het me lukt om ergens anders ook een leven op te bouwen”. En andere mensen vinden dat stoer en willen dat stiekem zelf ook. In je eentje het onbekende avontuur tegemoet; slapen op bruingevlekte, dunne matrasjes in kamers vol met insecten, reizen in bussen die met tape bij elkaar worden gehouden, zwetende en kolkende massa’s in wereldsteden waar Amsterdam 20 keer in past. Maar hoe onbekend is zo’n avontuur werkelijk?

Is reizen niet gewoon makkelijk?
Je spaart wat geld, je koopt een backpack en je gaat. Je hebt geen verantwoordelijkheden, geen verplichtingen en geen volle agenda. Je hebt je malariapillen en je smartphone en meer heb je niet nodig. Dus eigenlijk wordt je complexe leven gereduceerd tot een heel simpel gegeven: je hebt 3 maanden geen fuck te doen behalve je zuipend, selfiemakend, neukend, rijstetend, pillenslikkend van plaats A naar B te begeven. En waar het je in Nederland nogal moeilijk af gaat om nieuwe mensen te leren kennen, word je op reis omringd door andere mensen die op zoek zijn naar zichzelf. Maar iedereen vindt zichzelf in de vorm van een ander die eigenlijk niets anders doet dan jij. Dus ja, je vindt jezelf, maar niet zoals je het in eerste instantie had bedoeld. Is daar iets mis mee? Natuurlijk niet. Maar ik denk dat als je echt op zoek wilt naar jezelf, jezelf bloot wilt stellen aan situaties die lastig voor je kunnen zijn of je een kant van jezelf laten ontdekken die je nog niet eerder hebt gezien moet je niet drie maanden naar Thailand of Australië gaan. Dan moet je gaan naar plekken waar niemand is zoals jij. Bij voorkeur is er helemaal niemand. Of je moet zoeken naar de uitdaging in de vorm van werk of activiteiten. Ga een half jaar vrijwilligerswerk doen bij het circus, ga drie maanden in een Italiaans gehucht pizza’s serveren, leer croissantjes bakken in Frankrijk of ga 3 maanden kamperen in de Canadese bossen. Maar zolang je met je olifantenbroek door Azië huppelt met 20 andere Engelssprekende medereizigers denk ik niet dat je nog kunt spreken van een baanbrekend avontuur op je persoonlijke queeste naar verdieping en innerlijke rust. Je bent gewoon een twintiger die lol wilt maken en even met rust wilt worden gelaten door de verplichtingen. Je bent zeg maar aan het doen in Azië wat de dertigers tien jaar terug in Salou en Lloret deden.

Dus ja, reizen is over het algemeen makkelijk. We moeten niets en dat is fijn. Wat echt lastig is, is thuisblijven. Omgaan met alles wat de maatschappij ons biedt, wat vrienden en familie van ons verlangen en je baas of je klanten. En nieuwe mensen leren kennen is een ramp in Nederland. Ben je de laatste jaren ooit zomaar op iemand afgestapt omdat je vermoedde dat die persoon en interessant verhaal had? Ik niet, ik doe dat niet, maar ik zou het verdomde graag willen. Ik verschuil me achter sociale media waar ik de vragen kan stellen die ik wil stellen. En mensen geven antwoord, dus waarom zouden ze dat in het echt niet doen? Als je reist, heb je elke dag een verse dag waarop je plannen baart en ze laat uitgroeien tot een onvergetelijke ervaring die resulteert in een foto waar niemand ooit nog naar kijkt. De agenda voor morgen is nog blanco en zal door de willekeur van het leven worden ingevuld. De kunst is om dat hier in Nederland ook voor elkaar te krijgen en als het je lukt om hier in Nederland te leven alsof elke dag vakantie is dan pas mag je zeggen dat je écht hebt gereisd.

*gaat over een maand op vakantie naar Costa Rica en is vooralsnog niet voornemens op zoek te gaan naar zichzelf*