Alles moet altijd snel. Vooral dingen die onnodig veel tijd kosten in mijn ogen: reizen van A naar B en kut klusjes op werk en in huis. Door die snelheid ben ik in staat om heel veel dingen op een dag te doen.
Kijk maar naar vandaag: ik ging tot 4:00 uit, stond om 10:00 op, deed om 10:30 boodschappen, gaf om 11:00 een les en stond om 13:00 in de sportschool. Efficiëntie ten top.
Vrijdag had ik ook zoiets bedacht: om 18:30 thuis, douchen, omkleden en op de fiets naar Rembrandtplein om daar om 19:30 te zijn om met G. te gaan eten en naar De Kleine Komedie te gaan. Maar toen ik in mijn ‘haast-modus’ voor mijn voordeur stond, kwam ik erachter dat ik mijn sleutel was vergeten. Die hing dus nog braaf aan het sleutelhaakje binnen. Aangezien mijn huisgenoot ook niet thuis was om me binnen te laten, zat er niets anders op dan met mijn stinkende lijf, gehuld in oma-vest en op platte schoenen richting de stad te gaan. En natuurlijk zag G. er weer piekfijn uit met zijn strak gestreken overhemd en zijn BLAZER (houd dit woord even vast) zonder kattenharen. Afijn. Dat was het begin van het weekend.
Henry van Loon
Single vrouwen: jullie vragen je af waar toch die single mannen zitten. In de kroeg zitten er steeds minder, op de sportclub zijn ze er in overvloed maar zonder de benodigde inhoud, op werk zijn ze allemaal bezet en op de 90’s feestjes komen ze al helemaal niet. Ik heb de tip van de dag/week/eeuw?: Ze zitten bij cabaretvoorstellingen. Geen grap. Vrijdagavond bij Henry van Loon zat de hele zaal vol met mannen. Dus, koop een kaartje voor een willekeurige mannelijke cabaretier (want bij Sara Kroos zitten ze denk ik niet) en ga daar gewoon de hele avond mannen zitten kijken. Na afloop van de voorstelling heb je ook meteen wat om over te lullen als je in de rij bij de garderobe staat. Een gemiddeld kaartje voor een voorstelling kost zo’n 30 euro. Maar dat betaal je ook voor een maandabonnement op een datingsite. Lijkt me een investering die meer loont dan Henry doet beloven. Want de voorstelling vond ik niet veel soeps, maar dat ligt aan mij. Ik vind cabaret altijd iets ongemakkelijks hebben. Zo van: ik heb 30 euro betaald omdat ik wil lachen, dus je gaat je best maar doen om grappig te zijn. En dan word ik me veel te pijnlijk bewust van de momenten die dan niet grappig zijn en dan voel ik me een kutwijf omdat ik niet lach, dus ik ga altijd met een schuldgevoel de zaal uit. Lijkt me niet echt het doel van zo’n avond.
De Kwis
Omdat we dus nog niet genoeg gelachen hadden, gingen we zaterdag naar de opnames van De Kwis. Ja, ja we gingen er helemaal voor dit weekend. Helemaal opgedoft speciaal voor de televisie in de Toyota Starlet (maar voor de motor gebruikten ze dezelfde techniek als voor de BMW, dus eigenlijk rijd ik een soort BMW) naar Almere. De uitzending bijwonen was oprecht heel leuk en ik vond het wel cool om Paul de Leeuw in het echt te zien. Vroeger was ik namelijk een beetje verliefd op hem en ik luisterde al zijn liedjes. Eén van mijn favorieten was: Blote jongens in het park. Vond ik wel spannend als kind. Maar wat een vakman die vent. Hij is scherp en bijdehand en reageert pijlsnel op opmerkingen waar hij zich niet op heeft kunnen voorbereiden. Beetje jammer was alleen de gast die ze hadden uitgenodigd: Huub Stapel. Daar zit echt heel weinig pit of humor in. En de man is 62, echt nog niet zo oud, maar hij ziet er uit en beweegt zich alsof hij dik in de 70 is.
Southpark
Toen we terugreden naar Hilversum zei ik dat ik zin om had uitgebreid te koken en terwijl we door het centrum reden, passeerden we ‘De Biologische Slager’. Dus ik zei: “Zullen we een goed stuk vlees halen?” Wat G. natuurlijk prima vond. We kozen twee stukken ossenhaas en toen de verkoopster zei dat ik 28 euro moest afrekenen, moet ik spontaan 28 grijze haren erbij hebben gekregen. Dat was even schrikken geBLAZEN. Wellicht dat Huub Stapel ook altijd zijn vlees bij de biologische slager haalt. Maar goed, het was te laat om de koop te cancelen. Dus G. en ik aten gisteravond een voortreffelijk stukje vlees terwijl we Southpark keken. De aflevering van Southpark was deze waarin Butters doet alsof hij een Mexicaan is genaamd Mantequilla. Terwijl de Southparkboys een spelletje doen waarbij ze de grens met Mexico over moeten steken, raakt Mantequilla verdwaald. Hij wordt gevonden door een Amerikaans koppel en zij denken dat Mantequilla een verdwaalde Mexicaan is die op zoek is naar een verblijfplaats. Dus ze bieden hem onderdak en in ruil daarvoor moet hij allerlei huishoudelijke klusjes opknappen. Zo krijgt hij een bladBLAZER cadeau waarmee hij de gigantische tuin bladvrij moet maken. Uiteindelijk heeft het stel door dat Mantequilla ongelukkig is en ze droppen hem bij het dichtstbijzijnde Mexicaanse restaurant, zodat hij uiteindelijk de weg terug naar Mexico vindt.
Waarom dat hele verhaal over Mantequilla? Omdat ik dus net terugkom van kickboksen. Ik loop afgepeigerd (want harde frontkick tegen mijn borstkas van de trainer) naar buiten en ik zie gewoon Mantequilla staan. Herfst of niet op dat soort momenten gaat de zon schijnen. Hoe vaak kom je iemand met een bladblazer tegen midden in Amsterdam net op het moment dat je de avond daarvoor een Southpark-aflevering hebt gezien met zo’n zelfde bladblazer. Van dit soort bizarre toevalligheden word ik gewoon heel erg blij.
Ongezouten rapen 