Ongezouten rapen

Dit blog in een ode aan de jurk. De enige jurk.

Mijn kledingstijl laat zich niet in een woord omschrijven. Mijn oud-leerlingen vonden dat ik omajurken aan had, mijn collega’s vinden dat ik altijd van die leuke jurkjes aan heb, N vond mijn kledingstijl niet altijd even leuk maar wel ‘eigen’ en ikzelf, tja, ik vind mijn stijl afwisselend. Zo draag ik de ene dag een strak pak met die Michael Kors schoenen die ik al zo lang wilde hebben (en nu heb ik ze al een tijdje), de volgende dag draag ik een vintage bloemenjurk en weer een andere dag draag ik die nieuwe Puma’s met skinny jeans en een shirt. Ik hoop alleen wel altijd vrouwelijkheid uit te stralen met mijn kleding.

Nu zijn er kledingstukken waar ik meer waarde aan hecht dan andere. Ze zitten bijvoorbeeld heel erg lekker of ik krijg er keer op keer weer complimenten over (ja, ja kleding koop je voor jezelf, maar ik word toch wel erg blij als andere mensen mijn kleding leuk vinden). Een paar pareltjes zijn helaas, vanwege het vergaren van wat extra lichaamsvet (je weet maar nooit als de oorlog hier uitbreekt…heb ik tenminste aan appeltje voor de dorst) te vroeg heengegaan. Maar er blijven nog genoeg memorabele stukken over om complimentjes mee te oogsten. En vandaag aandacht voor die ene jurk.

Het was april 2010 (ik was net een maand 25) en ik had al een liefde voor vintage kleding opgedaan in de jaren daarvoor. Het was een hobby van me geworden om in elke stad die ik bezocht op jacht te gaan naar wat vintage schatten. In Parijs zou ik zekers te weten wel slagen. In de door kenners van Parijs genoemde wijken vond ik het aanbod echter vies tegenvallen. Rijen met graaibakken waar je met een beetje mazzel na uren struinen een vergeelde jurk met missende knopen en spinazievlekken uit op kon duiken. De kunst van vintage shoppen is juist die items te vinden die er nog piekfijn uitzien, maar waaraan je wel kunt zien dat ze een verleden hebben.

Ik liep met BJ ergens in een wijkje bij de Sacre Coeur en we liepen langs een petieterig Frans zaakje met leuke vintage jurkjes. Natuurlijk moest ik een kijkje nemen en daar vond ik deze jurk.

Uiteraard moest ik ‘m de volgende dag meteen aan naar Versailles want ik was mega trots op mijn vondst. Het is een beetje suffig, maar in een goede jurk voel ik mezelf veel mooier.

Dat de jurk nu nog steeds piekfijn in mijn kast hangt, had ik toen nooit gedacht. Veel vintage spullen hebben echt wel een THT. De draden laten los of de stof is gewoon op. Deze jurk lijkt wel van staal. Een paar maanden geleden had ‘ie voor het eerst een kwaaltje; een klein gaatje in de zij. Dat mijn moeder weer heel lief voor me heeft gemaakt (en maar naaien en naaien met die vintage meuk van mij).

De jurk heeft alles wat een goede jurk moet hebben: hij is niet te lang en niet te kort, de stof toont mijn rondingen perfect en weet daarbij net te doen alsof ik geen buikje heb, het is een soepele stof waarin je nauwelijks zweet. Hij is netjes en elegant en geschikt voor elk weertype onder de 25 graden.

Dat maakt dat de jurk me al heeft bijgestaan in veel bijzondere momenten. Zo heb ik hem eigenlijk altijd aan tijdens een sollicitatiegesprek en ik had hem aan tijdens de eerste date met D. Die serieus dacht dat ik me speciaal voor hem zo netjes had aangekleed (later kwam ‘ie erachter dat ik me eigenlijk altijd netjes kleed).

Maar het werkt ook andersom: de jurk creëert bijzondere momenten. Vanmorgen om 7:00 liep ik ongedoucht en zonder make-up de deur uit om te gaan sporten. Een man met een rolkoffer kwam me tegemoet lopen en hij zei “Nice dress!”. En ik riep: “Yes!!!” De man en ik liepen beiden met een grote glimlach door naar onze plaats van bestemming en dat om 7:00 ’s morgens. Allemaal dankzij de jurk, de enige jurk.