Hoe word je een rockstar Econoom? Vraagt de presentator op BNR zich af. Volgens de expert die antwoord geeft op deze vraag moet je in ieder geval iets nieuws te melden hebben en je moet je goed kleden.
Ik kijk naar mijn schoot en zie dat de stof van mijn blauwe pantalon wat gekreukt is na een lange werkdag. Mijn voeten, gehuld in Italiaanse schoenen van bruin leer, bedienen de pedalen van de auto. Ik knik naar mijn kale hoofd in de achteruitkijkspiegel: met mijn kleding zit het wel goed. Ik heb alleen niets nieuws te vertellen en al helemaal niet over de economie. Ik word geen rockstar econoom. Ik ben wel meer niet geworden.
Ik draai de Opel Astra onze woonwijk in. Het soort waarin de huizen niet van elkaar te onderscheiden zijn. De buren hebben hun best gedaan om hun stekjes op te leuken, maar uiteindelijk kun je aan baksteen maar weinig veranderen en blijft alles er nog steeds hetzelfde uitzien. Ook al geen rockstar buurt.
Ik parkeer de auto op de daarvoor bestemde plek naast ons huis. Ik verbreek het contact en blijf nog even in de auto zitten. Buurman Versluis komt ook thuis en aapt mijn parkeerritueel na. Natuurlijk parkeert hij ook achteruit in terwijl hij me een zelfverzekerd knikje geeft, patser. Hij heeft hetzelfde model auto alleen dan van BMW. Ik voel lichte frustratie. Ik heb geen zin om naar binnen te gaan. Is dat raar? dat ik het liefst weg zou willen rijden om, weet ik veel wat, kipnuggets bij McDonalds te eten en gewoon om 21:00 thuis te komen en dat iedereen dat normaal vindt.
Ik hijs mezelf naar buiten en loop naar de voordeur met de sleutel steekklaar, maar voor ik mezelf toegang kan verschaffen tot burgerlijkheid zwaait de deur al open en staat Adam in de deuropening, halfnaakt met een zwarte handdoek om zijn schouders, een zwarte onderbroek en zwarte sokken aan. Hij doet me denken aan een kruising tussen Zorro en een Vlaamse SM-meester.
“Papppaaaa!!!!”Brult hij met een zware stem.
“Jongen!” Zeg ik opgewekt. En ik til hem op om hem een kus te geven.
“Nee! Ik ben geen jongen. Ik ben Zorro en Zorro heeft geen kusjes nodig.” zegt hij stoer.
“Okay…okay….”Ik lach en zet hem neer, maar voel me stiekem afgewezen door Zorro.
Terwijl Adam in de woonkamer de kat probeert neer te slaan met een garde tref ik een vrouw aan in de keuken. Ik zou eigenlijk moeten zeggen dat ze MIJN vrouw is. Ze draagt immers mijn naam en een ring die ik voor haar heb gekocht, maar ze voelt niet als mijn vrouw. Ik geef haar plichtsgetrouw een kus en vraag naar haar dag. En terwijl ze vertelt neem ik plaats aan de eettafel. Ik zie hoe ze haar lippen beweegt, rolt met haar ogen en gebaart met haar linkerhand terwijl haar rechterhand de schnitzels omdraait in de pan. Sandra is een mooie vrouw, zelfs na de bevalling ziet ze er nog super uit, dat moet gezegd worden. Ik zie het, maar het doet me niets. “Dus…volgende week woensdag moeten we om 20:00 op school zijn om te praten over Adam’s sociale vaardigheden.” Ik knik als teken dat ik heb geluisterd naar haar.
“Eeeeennnn Gaaaarrddeee!!” Schreeuwt Adam, garde uitsprekend op zijn Nederlands in plaats van zijn Frans, van achter me. En een seconde later voel ik hoe de garde op mijn kale hoofd belandt. Het doet geen pijn, maar het irriteert. Met een ruk draai ik me om, klaar om mijn frustratie bot te vieren op mijn 7-jarige zoon. Maar als ik hem voor me zie staan met zijn rode wangetjes en zijn SM-outfitje, bedaar ik. Ik loop naar de keuken en pak de stamppotstamper uit de lade en bind een vaatdoek om mijn hoofd.
“Aaarggghh ik ben Piraat Pappaaaa en ik zal jou weleens even tot moes stampen!” Krijs ik met een schelle stem terwijl ik achter mijn zoon aan ren. We rennen door het huis tot Sandra ons roept voor het eten.
We eten als gezin, iedereen is braaf. Hoe kan ik denken aan kipnuggets als ik dit heb? Als ik ook maar vermoed wat de reden is, schakel ik mijn brein uit. Ik mag niet ongelukkig zijn met deze goed gevulde tafel. Ik moet waarderen wat ik heb.
Het avondritueel voltrekt zich. Sandra heeft wat tijd voor zichzelf (meestal appt ze vriendinnen of kijkt ze een suf programma). Adam speelt nog een beetje of kijkt ook tv en piraat papa ruimt met de theedoek om zijn hoofd (op verzoek van Adam) de keuken op. Nadat we Adam op bed hebben gelegd ga ik achter de pc zitten. Ik had Sandra beloofd een nieuwe stofzuiger te bestellen bij Coolbue. Op Facebook kan ik het niet laten om haar naam in te tikken in de zoekbalk: Charlotte Hofstad. Haar naam intikken activeert direct een kriebeling in mijn buik die heviger wordt wanneer ik oog in oog kom te staan met haar profielfoto. Ik word direct teruggeworpen naar momenten waarop er sprake was van een ander soort zuigen dan dat van de stofzuiger. Ze heeft haar profiel verder afgeschermd, ik moet het doen met een profielfoto van een vakantie op een ogenschijnlijk tropische plek. Ik klik haar profiel weg, bestel een degelijke stofzuiger van Phillips en sluit af.
In bed werp ik een laatste blik op het spelletje Wordfeud dat ik speel met collega Pascal. Ik speel EX, 25 punten. Opeens komt Sandra binnen in een ingewikkelde constructie van kant, klipjes en strikjes. Ze draagt lange kousen en hoge hakken en ze is flink losgegaan met de make-up. De vrouw is een schoonheid, echt waar.
“Het is alweer een tijdje geleden,” fluistert ze als ze langzaam richting het bed loopt. Ze gaat uitdagend voor me staan en draait zich om. Ze maakt langzame dansbewegingen met haar heupen. bij de meeste vrouwen zou dit een lachwekkend en beschamend tafereel hebben opgeleverd, maar bij Sandra niet. Ze weet wat ze doet en ze beweegt zich als een professionele striptease. Steeds dieper zakt ze door haar knieën en steekt daarbij haar strakke billen naar achteren, een uitnodiging om ze aan te raken. Maar ik blijf liggen waar ik lig en zie op mijn scherm dat Pascal zojuist EXTREEM, 78 punten, heeft gelegd. Eikel. Ik leg mijn telefoon weg als Sandra zich omdraait en over het bed sluipend als een kat naar me toekomt. Ik raak langzaam in paniek. Mijn lul gedraagt zich alsof hij in een ijsbad ligt en als Sandra dat merkt is het een regelrechte belediging van haar schoonheid. Deze vrouw verdient verdomme een man wiens lul zich de Eifeltoren waant als zij voor hem staat. Een lul die een eigen leven leidt en teruggefloten moet worden. Niet deze lafaard die op zijn 35ste gekozen heeft voor de twee na beste. Wetende dat hij haar nooit echt zou begeren en dat de meest intense vorm van liefde die verkrijgbaar was al was opgebruikt door Charlotte. Het argument: “Ik moet toch wat.” Leek hem goed genoeg om Sandra de zijne te maken en met haar het leven te leven dat hij met Charlotte had gewenst te leven.
Terwijl Sandra me in mijn nek begint te zoenen en met haar kruis op me komt zitten, denk ik aan stofzuigers, aan Facebook en aan zuigen. Ik sluit mijn ogen en zie flarden van haar en net als Sandra haar hand naar mijn lul brengt word ik rockstar hard.
Spel EX 25 punten
Ongezouten rapen 