Ik denk altijd dat televisie stom is, maar als ik mezelf eenmaal op de bank heb geïnstalleerd merk ik dat er vooral op de publieke omroep toch vaak interessante dingen te zien zijn. Zoals het nieuwe programma van Sophie Hilbrand: Sophie in de Kreukels. Ik vind Sophie een tof wijf. Zij en haar man kwamen weleens in de videotheek waar ik werkte en ook al heb ik ze maar één keer een filmpje verhuurd, ze maakten op mij een toffe indruk. In haar nieuwe programma onderzoekt Sophie de plastische chirurgie cultuur in Nederland. Dit benadert ze vanuit een persoonlijk perspectief: Hoe groot is het? Ben ik de enige die het niet doet? Ben ik conservatief en ouderwets?
Ik vind het een interessant onderwerp: al eerder schreef ik een blog over Yolanthe. Daarom bleef ik tijdens het zappen steken bij het programma van Sophie dat begint met een interview met Linda de Mol. Ze doet aan botox. Dat vertelt ze eerlijk. Hartstikke goed van Linda want volgens andere tv-mensen staat iedereen strak van de botox, maar iemand komt ervoor uit.
Linda de Mol vindt het blijkbaar belangrijk om er op haar 52ste jonger uit te zien dan ze daadwerkelijk is. Ze vindt ook dat ze, in haar werk, moet concurreren met de Sylvie Meissen van de wereld en dat het belangrijk is dat ze mooi gevonden wordt. Verder zegt ze:””Tja, je staat toch elke maand met je hoofd op de cover van een blad” (hoeft niet per se voor mij hoor Linda). Om haar uitspraak te illustreren verschijnt er in beeld een cover van haar blad waarop ze poseert met een grote zak friet: “Rot op met je Chiazaad.” Staat eronder. Wat natuurlijk weer een beetje contrasteert met haar honger naar schoonheid.
Vervolgens bezoekt Sophie een aantal vriendinnen in een kliniek die allemaal iets laten doen. Het meest schrijnende geval is wel dat van een 19-jarig meisje dat haar lippen laat opspuiten. En terwijl ze haar eerste spuitje krijgt, ligt ze van pijn te kronkelen in haar stoel en zegt ze dat de arts moet ophouden (leuk he?). De vrouwen zijn stuk voor stuk tevreden met het eindresultaat en ik hoop zo dat heel Nederland het met me eens is als ik zeg dat de vrouwen eruitzien als één grote grap. Een heel slechte grap, dat wel.
In een andere kliniek komen er twee dames van rond de 30 aan het woord. De een is een prachtige vrouw die vindt dat je vooral op tijd met botox moet beginnen, zodat de lijntjes niet de kans krijgen om dieper te worden. En de ander (die een iets vollere bouw heeft) somt op wat ze allemaal heeft laten doen en toen werd haar ook nog “de mogelijkheid geboden om van haar onderkin af te komen”. Tja en als je steeds al die mogelijkheden krijgt…dan wordt het natuurlijk lastig nee zeggen. Wat dacht je van de mogelijkheid sportschool? Minder eten?
Sophie geeft in de laatste scene aan dat ze moeite heeft met de populariteit van plastische chirurgie. Dat de marketing ons een ideaalbeeld oplegt waar mensen aan willen voldoen, terwijl dat helemaal niet nodig is. De arts pareerde dit door natuurlijk te zeggen dat vrouwen al jaren dingen doen die hen mooier maken: het scheren van benen, oksels en schaamhaar, make-up, het verven van je haar. Maar Sophie zegt, terecht, dat je daarmee alleen maar versterkt wat je al hebt. Plastische chirurgie is blijvend en verandert het uiterlijk dat het leven je heeft gegeven. En ze vraagt zich af: kunnen we niet blij zijn met een uiterlijk dat bewijst dat het heeft geleefd? (Ik zeg: amen.)
Ik ken geen mensen in mijn directe omgeving die aan plastische chirurgie doen. Maar goed, dat dacht ik ook van cocaïne en dat blijken ook meer mensen te doen dan ik dacht. Toch gebeurt het meer dan ik denk. Laatst vroeg iemand me laatst of ik iets aan mijn uiterlijk had laten doen. Ik was verbaasd en reageerde bijna beledigd alsof de natuur mij niet gezegend zou kunnen hebben met een mooi lichaamsdeel. Ik vroeg hem hoe hij erbij kwam om dat te vragen. “Tja, het is mooier dan gemiddeld en je zal de eerste niet zijn die er iets aan heeft laten doen.”
Dus als je iets moois hebt, kan het bijna niet meer echt zijn. En als je iets minder moois hebt dan kunnen steeds minder mensen dat zien als iets schattigs of unieks. Er is geen (grijs wordende) haar op mijn hoofd die eraan denkt om ooit een cosmetische ingreep te laten doen. Ook al ben ik onzeker over bepaalde dingen: mijn buikje groeit (terwijl ik niet zwanger ben), ik krijg haar op mijn kin, hier en daar groeit opeens wat wild vleesch (!), mijn voorhoofdsrimpels worden dieper en mijn tanden lijken ook steeds schever te gaan staan. Natuurlijk sport ik meer om dat buikje te temmen en ik verf mijn haar, maar veel dingen horen ook gewoon bij ouder worden en dat is prima. Er zijn ook dingen die wel okay zijn aan mijn uiterlijk. En ik snap niet zo goed wat men wil bereiken met een ‘perfect’ uiterlijk? Linda de Mol probeert het enigszins uit te leggen, maar hoe zit het met de Gooische huisvrouwen die we hebben gezien? Wat gaat hun uiterlijk hen opleveren? Hopelijk komt daar in de volgende aflevering een antwoord op.
Het is een inkoppertje, maar kunnen we niet met zijn allen wat meer gaan kijken naar de schoonheid zonder daar een ideaalbeeld voor te nemen? Toen ik nog voor de klas stond, hoorde ik leerlingen natuurlijk wel praten over “die is mooi en die is lelijk” en dan zei ik altijd (als een soort van Hjordis in de serie Rita) ik vind iedereen mooi. En dat meen ik. Naarmate ik ouder word, vind ik nauwelijks nog mensen lelijk. Weinig mensen zijn ook echt lelijk, het gaat voor mij vooral om wat iemand uitstraalt. Als ik dan kijk naar Linda de Mol dan heeft ze van die pretoogjes die altijd stralen en ze heeft een prachtig zachte stem. Niemand zal haar als lelijk bestempelen zonder botox, ik denk zelfs dat iedereen haar prachtig zal vinden.
Bekijk de aflevering hier.
Ongezouten rapen 