Ongezouten rapen

Toen hij 3 maanden lang bij mij woonde, zijn we nooit wat gaan doen samen, maar hier in Londen kon het opeens wel. Dinsdagavond had P. een heel programma voor me uitgestippeld. We begonnen de avond bij The Island Queen een druk bezocht café in een rustige wijk. Als je de straat inloopt, zou je niet direct een café verwachten, maar het zit er vol met jonge mensen die net van kantoor afkomen.  We deden mee aan de pubquiz en we gingen voor de een na laatste plaats aangezien dat team een fles huiswijn zou winnen, maar zelfs dat lukte ons niet: we werden laatste.

Vervolgens pakten we de metro naar Bank om om 23:30 te eten bij Duck & Waffle een restaurant op de veertigste verdieping van een gebouw. De specialiteit van Duck & Waffle is…Duck and Waffle. Je krijgt een stukje eendenbout op een wafel met daarbij ahorn-mosterdsiroop. Uiteraard ging ik voor de specialiteit en we bestelden ook Varkensoren. P. vermoedde dat we niet letterlijk varkensoren zouden krijgen, maar dat was dus wel het geval. De Varkensoren waren in kleine reepjes gesneden, een beetje als van die dunne frietjes chips en met een flinke laag kruiden gemarineerd.  Ik moet zeggen dat ik er niet echt van gecharmeerd was, maar P. vond het nog best okay. Om 00:30 kon ik mijn ogen echt niet meer open houden en bestelde ik een Uber taxi naar het appartement. Ik werd opgepikt door Tedros met een Toyota Prius. Tedros, een kleine, iele man met grote ogen en rastahaar reed blijkbaar met zijn ziel onder zijn arm. Hij vertelde dat hij Uber taxi reed, om afleiding te hebben van de break-up met zijn vriendin. “You are a woman, tell me why me girlfriend breaks up with me after 10 years. I gave her everything I was always good for her. So why would she do that?” Ik zei dat ik zijn ex niet ken, maar dat mensen nu eenmaal veranderen. Vroeger meer dan nu. En dat ze wellicht vond dat het tijd was voor een nieuwe fase in haar leven. Tedros vond dat een plausibele verklaring en wilde daar wel meer van horen. Met als gevolg dat hij de auto even parkeerde en me om nog meer adviezen vroeg. Nadat ik zijn aanbod had afgewezen om me donderdag naar het vliegveld te brengen, for free, kon ik eindelijk gaan slapen

Wandeling
Woensdag nam ik de metro naar Camden Town om te wandelen langs het kanaal van Camden naar Little Italy. Ik had op Reddit gelezen dat dat een leuke wandeling is. En daarover hadden ze geen woord te veel geschreven. Het was een prachtige wandeling en het hielp ook mee dat het heerlijk weer was. De wandeling brengt je ook nog even langs de  foodmarkt van Camden, een soort rollende keukens, maar dan dagelijks. Ik was daar al om 11:00 en het is bijzonder om op dat tijdstip zoveel geuren van lekker eten te ruiken. Je krijgt er trek van, maar het is niet het tijdstip om gegrilde kip of gefrituurde chips te eten. Het was opvallend dat het zo rustig was tijdens de wandeling. Ik ben nauwelijks mensen tegengekomen op een aantal junks na die zich verschansten op de bankjes langs het kanaal met een papieren zak gevuld met het een of het ander. Op een gegeven moment kwam er een jongen op een mountainbike voorbij stuiven, hevig hijgend en zwetend. 50 meter verderop stopte hij opeens. Ik dacht dat hij ging pissen, maar hij trok een pakje sigaretten uit zijn broek en ging uitgebreid staan roken. Zijn beloning voor het harde fietsen.

Grijs
Om 13:10 begon het lunchconcert in St. Pauls Picadilly, een kleine kerk in het midden van het centrum. Het centrum van Londen is net zo druk als Amsterdam. Misschien word ik oud, maar ik trek dat niet meer zo goed. Ook niet in Amsterdam. Dus ik was blij dat de muren van de kerk de drukte een beetje buiten hielden. Dus op deze zonnige dag zat ik tussen het grijs te luisteren naar Beethovens Viool Sonate 10 en Mozart Camargo Guarnieri’s Viool en Piano Sonate 4. De laatste was naar mijn smaak iets  te modern, maar desalniettemin genoten van het concert dat werd verzorgd door Julian Jacobson en Oscar Bohorquez.

Deceptie
Daarna pakte ik de metro  richting Bethnal Green voor het katten café. D. wees me een jaar geleden hierop dus ik wilde daarheen. Toen ik er eindelijk aankwam, bleek het dicht te zijn. Het kon ook niet anders dan een deceptie zijn (daar staat de D. voor). Omdat ik toch in het buurtje was, liep ik daar een beetje rond en stuitte op een rijkelijke hoeveelheid vintage winkels en een schattig cafeetje met een dito tuin op de zon. Daar heb ik een uurtje gezeten. Er kwamen ook twee mensen in de tuin zitten. En ik heb geen idee of het vader en dochter waren of partners. In ieder geval was het meisje jonger dan ik en de man (veel) ouder dan ik. Hij noemde haar ‘sweetheart’, maar dat had niets te betekenen. Het meisje posteerde zich voor de spiegel die in de tuin hing en heeft de eerste vijf minuten alleen maar naar zichzelf gekeken en foto’s van zichzelf gemaakt. Nu moet ik daarbij wel zeggen dat ze ook echt wel een mooie verschijning was. Uit hun gesprek kon ik opmerken dat het Amerikanen waren. Dat verklaarde het een en ander.

Sorry
Ik ging weer terug naar mijn appartement en ging wat eten bij The New Rose. Een café ertegenover. Wat me opvalt aan Londen is dat de mensen eigenlijk best op Amsterdammers lijken; gehaast, moeilijk benaderbaar, maar niet bot. De Londenaars doen qua beleefdheid net iets meer hun best. Ze zeggen overal sorry op. Op de stoep staat een vrouw een foto van haar vriend te nemen, ik kan er prima langs alhoewel ik wel een boogje moet maken, “sorry!” zegt de vrouw, de ober van The New Rose komt mijn plantje weghalen om het water te geven “sorry” daarna wil hij ook mijn kaars “sorry”. De vader van het kind dat me in de metro in mijn billen kneep zou echt sorry moeten zeggen, maar deed dat niet.

De buffel
Om 19:00 vervolgde ik mijn tocht naar The Garage voor het concert van The White Buffalo. Hier was het me allemaal  om te doen geweest. Het is alleen toch best ongemakkelijk om in je eentje naar een concert te gaan. Ik was natuurlijk ook veel te vroeg en stond dus 1,5 uur in mijn eentje te wachten in een volle zaal waar echt iedereen samen met iemand was. Eerst  stond ik een beetje in het midden van de zaal, maar daarna ging ik wat meer achterin staan (bij de oude, wijze mensen). Daar stond ook een meisje dat duidelijk alleen was en ik deed wat mensen doen die alleen op reis zijn: ik sprak haar aan. Haar naam was Heather en ze was  inderdaad ook alleen. Ze was speciaal uit Parijs gekomen voor het concert (what a coincidence I came from Amsterdam) en ze was oorspronkelijk Amerikaanse. Wat helemaal gaaf was, was dat ze The White Buffalo bleek te kennen, althans, haar vader had met hem samengewerkt en via via had ze ook op Viber contact gehad met The Wite Buffalo. Ze hoopte dat ze hem na het concert nog even zou kunnen spreken. Het concert was super. The White Buffalo heeft een rauwe, zware stem die live nog intenser is dan op de cd. Wat me opviel was dat een groot geNa het concert bleef ik nog even kletsen met Heather. Ze voelde zich wat ongemakkelijk, omdat ze  heel graag The White Buffalo gedag wilde zeggen, maar ze wilde zich niet aan hem opdringen. Ik liep even met haar mee naar de beveiliging om te vragen of hij misschien nog naar buiten zou komen. De man antwoordde dat hij het niet wist, maar dat ze buiten stonden te roken. We zouden kunnen omlopen om te kijken of we hem zouden zien. Dus dat deden we. Buiten stonden inderdaad een aantal mensen, maar The White Buffalo was daar niet bij. We bleven nog even wachten en opeens stond hij naast ons. Een enorme man, met veel haar en zweet, maar we hadden hem gevonden. Dus Heather vertelde wie ze was en ze stelde ook mij voor (wat een beetje vreemd was, omdat ik haar net  had ontmoet). En toen had ik dus The White Buffalo ontmoet. We kletsten even over de show en toen zijn vrouw hem riep dat het tijd was om te gaan, kregen we een knuffel en dat was het. De hele weg naar huis liep ik met een big smile. Ik ben alleen in Londen en ik heb de witte buffel geknuffeld.