Iedereen die mij kent weet dat je bij mij niet hoeft aan te kloppen met reisverhalen of initiatieven op dat gebied. Backpackend door Zuid-Amerika, op een olifantenrug in Thailand of op de foto met inheemsen die nog nooit een camera hebben gezien, c’est ne pas pour moi. Ik ken de plekken van de foto’s die velen nemen en ik heb ze ook gezien in de films die ik graag kijk. C’est suffit.
Nu ik in Bordeaux ben, wat ik niet echt een ‘reis’ zou willen noemen, ben ik niet van mening veranderd. Ik weet nu beter waarom al die exotische uitstapjes mij niets doen, want ja, op feesten er partijen voel ik me wel een beetje een outcast als de vraag wordt gesteld: “naar welk land ben je voor het laatste op vakantie geweest?” (antwoord is steevast Nederland).
Ook sta ik niet bekend als de meest sociale persoon op aarde. Tot grote ergernis van mijn beste vrienden en partner moet er soms rekening worden gehouden met de sociale pet die Lianne op heeft. Tot mijn eigen verbazing is het niet de taal die mij op deze reis het meest aanspreekt, het zijn de mensen. Misschien is dit iets nieuws, misschien was dit altijd al een interessegebied, ik weet het niet. En natuurlijk, wordt iedereen in een van de welbekende hokjes geplaatst (het hokje voor salsa dansers is een zeer populaire bij Lola en mij), maar ik ben des te geïnteresseerder in de dingen die een persoon weer uit dat hokje kunnen halen. Ik vind het een voorrecht dat ik zoveel verschillende mensen uit verschillende landen leer kennen en te ontdekken dat we dingen gemeen hebben of juist niet.
Het is juist om te zeggen dat de architectuur in Bordeaux de moeite waard is. Ik zie het, maak een foto, maar het raakt me niet. Lola kon het niet beter zeggen: “Could you take a picture of me and the thing.” God forgive me, ‘the thing’ is een kerk. Maar voor mij is het een ding, een afleidingsmanoeuvre om vast te leggen waar het werkelijk om gaat: het leven van een ander. En ik denk dat deze vakantie me meer leert over die levens dan over de Franse taal.
Dit alles betekent dus niet dat ik volgende zomer mijn rugzak oppak en naar weet ik veel wat voor exotisch oord afreis. Ik denk echter wel dat het een verrijking is om iets dergelijks weer te doen, in een ander land met een andere taal…who knows. Want er is nog zoveel te leren.
Excusez-moi voor het hoge yoga-gehalte.
Ongezouten rapen 