Normaal gesproken ben ik de laatste die de schijn zal ophouden bij de vraag: “hoe gaat het?” Ik zeg meestal hoe het echt gaat met een uitleg erbij waarom het gaat zoals het gaat. Maar tegenwoordig kaats ik snel een “ja, prima” terug om het vervolgens over iets anders te hebben.
Onze buurvrouw Barbara kwam van de week naar me toe. Ze wilde nogmaals benadrukken dat ze het ontzettend jammer vindt dat we gaan verhuizen. Ik stelde haar gerust door te zeggen dat we ervoor gaan zorgen dat er degelijke mensen in ons huis komen te wonen. “Degelijk is leuk, maar jullie zijn zo gezellig.”
Het gebeurt niet vaak dat de kinderen op dit tijdstip (08:20) allebei slapen, dus ik grijp de kans om even wat te tikken voordat ik de hele dag alleen met de kinderen ben.
In de familiechat van mijn man is een gesprek gaande over slecht leiderschap. Naar voren wordt gebracht dat de meeste mensen ontslag nemen vanwege ‘andere mensen’. Het zijn niet de werkzaamheden of de functie die leiden tot ongenoegen, maar vaak het mismanagement, waardeloze collega’s of het ontbeert het management aan een visie.
In mijn vorige blog zei ik dat ik mijn twijfels heb over verhuizen naar Heerhugowaard. Heerhugowaard, gekscherend Here You Go Weird genoemd, valt voor mij in dezelfde categorie als Purmerend, Hoofddorp en Zoetermeer.
Donderdag was was het D-Day. ’s Morgens had ik een tweede sollicitatiegesprek in Brabant en ik had gemengde gevoelens toen ik erheen reed.
Ongezouten rapen 