Het eerste verhaaltje dat ik ooit schreef, was achter een vergeelde pc die op de slaapkamer van mijn ouders stond. Het ging over twee meisjes van 8 die samen op paardenvakantie waren in een bungalowpark waar ook nog eens een seriemoordenaar rondliep.

Ik was toen 8 en ik ben nu een dertiger. Ik ben nooit gestopt met schrijven en dat zal ik ook nooit doen. Ik schrijf, omdat ik het leuk vind en ik vind het nog leuker als mensen zich herkennen in dingen die ik schrijf, of als mijn teksten een bepaalde reactie oproepen. Heb je gelachen, nagedacht of getreurd om mijn tekst? Dan ben ik een tevreden mensch.

Als je hier toch bent, laat een berichtje achter, volg mijn blog of doneer een bedrag. Want elke vorm van erkenning is voor een schrijver, professioneel of niet, fijn.