“Niet om vervelend te doen hoor, maar als je geen energie hebt, dan is een derde kind geen goed idee”
Dit was één van de tenenkrommende quotes uit een chatgesprek dat ik had met kennis Hans nadat ik op Facebook mijn zwangerschap had aangekondigd.
Voor de context: in mijn ongebruikelijke zwangerschapsaankondiging schreef ik over mijn zomerplannen waar weinig van terecht kwam, omdat mijn lijf besloot zwanger te raken en ik daardoor de hele zomer moe was.
Daarop stuurde Hans mij een eerste bericht: “Jouw lichaam maakt geen kind hé… Dat werkt anders… Voorlichting nodig?”
Eigenlijk had ik op dat belerende bericht niet eens moeten reageren, maar ik ben zwanger en daarom geen rationeel denkend wezen. Natuurlijk kun je mijn woordkeuze onprettig of onlogisch vinden, maar voor mij voelde het alsof mijn lijf had besloten deze baby een kans te geven, ondanks onze pogingen om heel voorzichtig te doen. Ik legde Hans uit dat er zoiets bestaat als ongepland, maar wel gewenst zwanger raken. Dat ging er bij hem niet in: je wilt zwanger worden of niet en als je dat niet wilt dan gebruik je voorbehoedsmiddelen.
Toen dat onderdeel van zijn bezwaar was besproken, kwam hij met het argument dat ik niet mocht klagen over vermoeidheid en gebrek aan energie, omdat ik wist waar ik aan begon toen ik onbeschermde seks had (zie quote uit de inleiding). Ook wanneer je als vrouw te maken krijgt met extreem overgeven of bekkeninstabiliteit vond deze hansworst dat je niet mag klagen: “Niet als dat een bewuste keuze is. Je weet dat dit bij een zwangerschap kan gebeuren.”
Misschien dat ik me liet verleiden tot dit gesprek, omdat ikzelf vroeger ook niet bepaald vriendelijk tegenover ouders en kinderen stond. Volle trams waarin een moeder met kinderwagen per sé een plek moest hebben, jankende kinderen in horeca en de hulpbehoevendheid van de single moeder die een buggy en 3 kleuters in de trein moet dragen. Dat was toch hun keuze? Los het zelf maar op. Inmiddels ben ik ook moeder en een stuk milder, maar er was één ding dat ik nooit heb gedaan. Een zwangere vrouw zo onbeschoft aanspreken. Dus ik vroeg hem: “Wat is precies je probleem?”
En toen kwam de aap uit de mouw. Ik denk niet dat precies mijn Facebookpost Hans’ manieren aborteerden, maar een dieper geworteld onvrede jegens de mensheid dreef hem tot zijn bericht. Hij schreef dat hij het zat was dat alle ouders zo klaagden over het ouderschap en dat ouders onrealistische verwachtingen hebben. Maar de grootste adder zat onder het politieke gras: “Waarom moeten de niet zwangeren aan kinderen, toelagen, noem het maar op mee betalen terwijl halve economie op zijn reet ligt?”
Nou Hans….heb je even? We betalen belasting voor heel veel dingen die we nu niet of nooit zullen gebruiken, maar op deze manier zijn die voorzieningen wel toegankelijk voor mensen die het nodig hebben, gelukkig maar. En wat dacht je van de toekomst? Zeker, we zijn met te veel mensen, maar een drastische afname van de bevolkingsgroei is ook niet goed.
Uiteraard was de uitsmijter die hij op mijn bord smeet aan mij persoonlijk gericht. Want ik, als werkende moeder, zou de kinderlozen parasiteren door kinderopvangtoeslag te ontvangen en als ik geen gebruik zou maken van de kinderopvang dan zou ik de kinderen ‘dumpen’ bij mijn ouders zonder mijn verantwoordelijkheid te nemen.
Ik was met stomheid geslagen. Toen ik mijn man op de hoogte bracht van het gesprek werd hij woest. Hij kende Hans ook en vond het laf dat hij dit relaas alleen tot mij richtte, terwijl de vader net zo belangrijk is in dit verhaal. Mijn man zei dat ik het gesprek moest afkappen en dat deed ik. Ik heb hem hierna geblokkeerd op Facebook, een plek waar ik veel dingen post over mijn kinderen en zwangerschap. En dat is dus geen plek voor een hork als Hans.
Ongezouten rapen 