Vlak voor de gymles begon dook ik nog snel het wc-hokje in. De koude pot werd omringd door 3 dunne planken die door moesten gaan voor muren, maar plafond noch vloer raakten. Ik trok mijn lichtgele Cavello tegelijk met mijn onderbroek naar beneden om vervolgens te worden verrast door een dieprode vlek. “Hoe kon ik nu weer ongesteld zijn. Ik was het net 1,5 week geleden geweest?”
Met een maandverband zo dik als een boxspring begaf ik me naar de sportvelden van De Vork. Voetbal stond er op het programma. In normale staat vond ik voetbal al geen bal aan, menstruerend was het zo ongeveer de hel op aarde.
Een week later zaten we bij de huisarts. Mijn moeder vond het toch wel vreemd dat ik zo vaak ongesteld was. Volgens de huisarts was het puberlijf nog niet klaar voor orde en regelmaat (duh), dus hij schreef de pil voor. Ik wist niet precies wat de pil nog meer deed dan ervoor zorgen dat ik niet 15 dagen per maand leegliep van onder. Pas veel later, na een nuttige biologieles, realiseerde ik me dat het me ook beschermde tegen ongewenst zwanger worden.
Ik slikte de pil tot mijn eenendertigste. Ik was overigens een tevreden gebruiker: geen last van gewichtstoename, hoofdpijn, moodwings of iets dergelijks. Ik stopte, omdat Neels vertrok naar Brazilië en ik niet inzag waarom ik de pil nog zou slikken. Dat ging twee jaar goed tot ik mijn toekomstige man, Robert, leerde kennen. We zouden naar Eye gaan om Brawl in Cel Block 99 te zien. Het regende, we waren lui en bleven in bed. De condooms waren op.
Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was paniek een understatement. Hoe hadden we zo stom kunnen zijn? Ik kende Robert net 3 maanden, hij was Amerikaan en zou vast teruggaan en dan zou ik een alleenstaande moeder worden in een veel te duur appartement in Amsterdam waardoor ik weer bij mijn ouders zou moeten gaan wonen en omdat ik fulltime zou moeten werken zou het kind gaan denken dat oma mama is en voor altijd een slechte band met mij hebben. Abortus dan?
Maar wij, in welke vorm dan ook, gingen ervoor. De embryo echter niet. Na 8 weken maakten we kennis met het fenomeen ‘missed abortion’. Maar de gemiste kans bracht ons dichter bij elkaar en gaf ons de kracht om twee gezonde kinderen op de wereld te zetten en te leren leven met 4 mislukte zwangerschappen.
En nu zwangerschap nummer 4 bezig is een leegte achter te laten, heb ik bij de huisarts weer om de pil gevraagd. We zijn verrassend vruchtbaar voor 35+’ers, maar ook miskraamfavoriet en dat is geen goede combinatie voor mijn lijf en geest. Ik kijk er nu al naar uit om de komende tijd geen positieve zwangerschapstest in mijn handen te hebben.
Dat laatste is een gedachte die zanger Douwe Bob (wie?) ook vaker zou mogen hebben. Het nieuws dat hij in 2021 maar liefst drie verschillende vrouwen bezwangerde (van wie een via IVF) houdt me bezig. Volgens Douwe, die met geen van de vrouwen een relatie heeft, maar ze wel allemaal heel lief en bijzonder vindt, vinden de vrouwen het allemaal super leuk voor elkaar dat ze een kind hebben of krijgen van Douwe. Ik ben benieuwd hoe de kinderen er zelf over 10 jaar over denken. Natuurlijk moeten deze mensen het allemaal zelf weten en Douwe gaf aan zijn verantwoordelijkheid te nemen. Maar toch? Als hij opnieuw de keuze had, had hij dan toch condooms gehaald toen ze op waren?
Ongezouten rapen 
Een reactie op “De Pil”