Normaal gesproken ben ik de laatste die de schijn zal ophouden bij de vraag: “hoe gaat het?” Ik zeg meestal hoe het echt gaat met een uitleg erbij waarom het gaat zoals het gaat. Maar tegenwoordig kaats ik snel een “ja, prima” terug om het vervolgens over iets anders te hebben.
Want niemand heeft zin in een onsamenhangende klaagzang van een werkende moeder die ook nog eens net een nieuw huis heeft gekocht. Dus met de slaap in mijn ogen open ik Ongezouten Rapen om het van me af te schrijven terwijl E. op het potje naar Buurman & Buurman zit te kijken. Waar ik me overigens niet voor ga verantwoorden.
Twee kinderen onder de twee hebben is zwaar. R. slaapt de nachten nog niet door. Hij wordt om 1:00 uur en om 4:30 wakker en als hij dan eindelijk weer slaapt rond 5:30 duurt het niet lang meer voordat E. wakker wordt. Hierdoor kampen we met een chronisch slaaptekort, want ook de Amerikaan wordt wakker. En als E. niet wakker wordt voor 8:00 moeten we sowieso opstaan omdat de werkdag begint. Het enige wat helpt is zelf rond 22:00 gaan slapen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als de kinderen ’s avonds wonderwel om 20:00 tegelijk gaan slapen dan is het soms ook leuk om samen iets te doen: een spelletje, een film kijken, seks hebben (iedere ouder van kleine kinderen die zegt vaker dan 2 keer per maand seks te hebben: bullshit) of gewoon praten. Soms heb ik geen idee waar mijn man mee bezig is, omdat we niet aan praten toekomen.
En dan zit ik, na een paar dagen 4 of 5 uur slaap per nacht, 1,5 uur in de bedrijfsbus. Elke keer hoop ik weer dat ik zonder kleer- en blikscheuren mijn bestemming bereik. Waar ik overigens chronisch te laat opduik gezien het lijmende effect dat mijn bed op me heeft en het ochtendritueel met de kinderen dat elke dag langer lijkt te duren. Gelukkig hebben de Brabo’s begrip voor mijn excuses, ik ben door mijn proeftijd heen. Maar het is pijnlijk om te moeten toegeven dat ik een laatkomer ben. Iets wat ik altijd een zeer slechte eigenschap vond van anderen.
Tussen werk en kinderen door probeer ik dingen te regelen voor het oude en het nieuwe huis. Het oude huis gaat begin november in de verkoop, maar de hele buitenkant moet nog geschilderd worden. Daarnaast moet de tuin betegeld worden en binnen moet worden opgeruimd. Want zoals de makelaar bevestigde: “Jullie hebben wel veel spullen”, wat een eufemisme is voor: “wat is het hier een teringbende.” Wanneer we dit de komende 3 weken gaan doen is me een raadsel. We hadden een schilder gevonden via Werkspot (want de pro’s van Nederland zit tot juli 2022 vol), die kwam 2 dagen schuren, en nu laat hij niets meer van zich horen. Het enige wat we nu nog kunnen doen is vrije dagen opnemen als de kinderen op de opvang zijn en dan knallen.
Ik kan er echter ook niet 100% vanuit gaan dat de kinderen naar de opvang zijn, want kinderziektes liggen altijd op de loer. Zo ging E. vorige week de hele week niet naar de opvang vanwege een griep, lig ik dit weekend weer met het noro virus op de bank en zo is er altijd wel iets. Zodra een kind niet naar de opvang kan, moet één van ons thuisblijven. Werken of klussen is dan niet mogelijk.
Het schuldgevoel naar alle partijen toe wordt ook steeds groter. Dat is misschien nog wel het ergste.
Ik voel me schuldig naar mijn man, omdat hij niet de aandacht krijgt die hij verdient.
Ik voel me schuldig naar mijn kinderen, omdat we gestrest zijn en weinig tijd voor ze hebben, omdat we zoveel moeten regelen.
Ik voel me schuldig naar mijn ouders en zusjes, omdat ze al zo vaak komen helpen.
Ik voel me schuldig naar mijn werk, omdat ik het gevoel heb dat ze niet de beste versie van mij hebben binnengehaald
Ik voel me schuldig naar mijn vrienden, omdat ik ze nauwelijks zie en ook niet weet wanneer ik ze weer kan zien.
Ongezouten rapen 