Onze buurvrouw Barbara kwam van de week naar me toe. Ze wilde nogmaals benadrukken dat ze het ontzettend jammer vindt dat we gaan verhuizen. Ik stelde haar gerust door te zeggen dat we ervoor gaan zorgen dat er degelijke mensen in ons huis komen te wonen. “Degelijk is leuk, maar jullie zijn zo gezellig.”
Het is leuk om te horen dat de buren ons gaan missen. De verdrietige Barbara doet me denken aan onze oude buren in Obdam: Lisa en Nikos.
Toen zij in 1993 naast ons kwamen wonen, werd mijn interesse gewekt door de nieuwe Mercedes die er opeens naast onze Volkswagen Jetta werd geparkeerd. Daaruit stapten twee mensen die zo uit The Bold and the Beautiful gelopen konden zijn: een platinablonde slanke dame met een rechte neus en grote blauwe ogen en zongebruinde heer met coole zonnebril en zwarte haren die glansden van de gel. Ik keek vol bewondering uit het raam naar de vleesgeworden Barbie en Ken. Mijn moeder stond achter me en zei dat het de nieuwe buren waren.
De nieuwe buren vormden een groot contrast met de andere mensen in onze buurt: kalende dertigers die elke ochtend in hun stations richting de Hoogovens tuften en moeders met buikjes en korte kapsels die tijdens het huisvrouwen het roddelen tot een kunst hadden verheven. Lisa was stewardess, het antwoord op de vraag aan meisjes wat ze later wilden worden. Op de ochtenden dat ik haar in haar blauwe KLM-pakje, perfect in de make-up zag vertrekken, wilde ik haar zijn. Nikos was een charmante Griek die in het management zat van een groot filmbedrijf.
Het verbaasde mij dat Lisa en Nikos ons aardig vonden. Mijn ouders hadden drie kinderen en het was altijd een beetje een gezellig zootje bij ons thuis, we waren ook niet echt hip. Maar mijn moeder kon het goed met Lisa vinden en het voordeel voor mij was dat ze gek op kinderen was. Toen Nikos Lisa in Disneyland Parijs ten huwelijk had gevraagd vonden ze dat niet speciaal genoeg. Daarom schreven ze zich in voor Love Letters van Linda de Mol, een spelletjesshow in de jaren ’90 waarbij je een bruiloft kon winnen. Uiteraard wonnen onze buren het spel en trouwden dus diezelfde avond in de televisiestudio. Mijn ouders waren erbij.
Omdat Lisa dol was op onze katten: Jol en Tijger, besloot zij ook katten te nemen. In de zomer van 1994 kreeg ze twee kittens: Chilly en Willy. De katten konden Nikos gezelschap houden als Lisa op reis was. Tijdens de eenzame dagen hield ik Nikos ook weleens gezelschap. Dan speelden we samen op zijn Sega en aten we pizza. Als Lisa en Nikos samen op vakantie waren, mocht ik de Sega lenen. Dat was helemaal gaaf.
Op een middag bracht mijn moeder mij naar paardrijden. Toen we de auto instapten zag ik dat Willy eronder was gaan zitten. “Die gaat wel weg als ik de auto start,” zei mijn moeder toen ik haar erop wees. En terwijl ze de Jetta achteruit reed, keek ik uit het raam om te zien of het poezenbeest was gevlucht. Ik zag niets. Toen we de oprit af waren gereden, lag het levenloze lichaam van Willy op de plek waar een paar seconden daarvoor onze auto stond.
Ik was bang dat dit het einde was van de vriendschap tussen Lisa en mijn ouders. Lisa moest huilen, maar nam het mijn moeder niet kwalijk. Ze had namelijk het vermoeden dat Willy doof was en dat zou hem vroeg of laat toch zijn leven hebben gekost. Daarnaast had Lisa ook een nieuwtje: ze was zwanger!
In 1995 werd de kleine Alex geboren, een lief jongetje met een groot, rond hoofd. Mijn moeder, die ook een baby verwachtte aan het einde van het jaar was door het dolle heen. Hun baby’s zouden met elkaar gaan spelen en dikke vrienden worden.
Helaas groeiden mijn zusje en Alex nooit samen op. In het voorjaar van 1996 kwam Lisa erachter dat Nikos haar bedroog met zijn secretaresse. Een cliché dat helaas waar werd voor haar. Die zomer zaten we in haar tuin, omdat ik haar mocht interviewen over haar werk voor een schoolproject. Alex lag te slapen in zijn wagen en Lisa dronk iets met alcohol. Ze gedroeg zich anders dan anders. Toen het interview erop zat en ik weg wilde gaan zei ze: “Lianne, trouw nooit met een knappe man. Want die heb je nooit voor jezelf.”
Het huis werd in het najaar van 1996 verkocht aan Sjaak en Marja. Een koppel dat beter paste bij het huis en de buurt. Lisa en Nikos heb ik nooit meer gezien. Soms denk ik weleens aan haar terug en zou ik haar willen vertellen dat ik toch echt wel een knappe man voor mezelf heb nu.
Ongezouten rapen 