Donderdag was was het D-Day. ’s Morgens had ik een tweede sollicitatiegesprek in Brabant en ik had gemengde gevoelens toen ik erheen reed.
De functie leek me ontzettend gaaf, maar ik voelde nog niet echt een professionele klik met de manager. Voor het tweede gesprek moest ik een sales case voorbereiden en zou ik kennismaken met mijn toekomstige leidinggevende.
Zo stijfjes en onpersoonlijk als het eerste gesprek was, zo gezellig en gemakkelijk was het tweede gesprek. De case ging goed, er werd gelachen en toen ze zeiden dat er regelmatig worstenbroodjes op kantoor zijn was ik om: ik wilde baan.
In de auto terug naar Bussum werd ik opeens gebeld door onze makelaar John de Groot (even reclame maken) dat hij een voorstel van de verkopende partij van het huis in Heerhugowaard had ontvangen en als we zouden accepteren dan zou het huis van ons zijn. Dat hadden we niet verwacht, omdat ze eerder hadden gezegd dat ze geen haast hadden met de verkoop en dat ze wilden afwachten of ze nog een hoger bod zouden krijgen. Ik moest het even laten bezinken en besloot dat de verwerking van het nieuws moest plaatsvinden op de parkeerplaats van de McDonald’s met een McChicken. Op dat moment kreeg ik ook een telefoontje van de brabo’s dat ze me graag een aanbod wilden doen en dat ze me het liefst op 1 september al in dienst zouden nemen. Dat betekende dat ik voor 1 augustus mijn baan moest opzeggen.
Inmiddels is het zondag en heb ik mijn huidige baan opgezegd en we hebben ‘ja’ gezegd tegen het huis. Daarnaast raak ik ook mijn leaseauto kwijt en daar komt geen nieuwe voor in de plaats. Het verlies van de leaseauto, de alleen door mij geliefde Hyundai i20, doet wel een beetje pijn. Zeker nu de benzineprijzen zo hoog zijn, is het een luxe om met de tankpas in mijn portemonnee overal naartoe te kunnen. Ik ga straks wel meer verdienen, maar zonder leaseauto komen we netto op dezelfde maandlasten uit.
Echter, bij een werkgever blijven vanwege een leaseauto is niet wat ik ambieer. Voor mij is het belangrijk dat ik als werknemer en persoon blijf groeien. Dat heeft ook de weegschaal weer zeer recentelijk bevestigd. Een ander aspect van mijn leven dat ook alsmaar blijft groeien is mijn gezin. In twee jaar tijd hebben we twee kinderen op de wereld gezet. Voor hen was de Hyundai sowieso al wat krap tot grote ergernis van de Amerikaan. Die zit al een jaar te flirten met de Skoda Yeti, maar vanwege zijn onvrijwillige verbintenis aan de Hyundai nog geen move heeft kunnen maken. Dit weekend was het dus zover: de Amerikaan kon eindelijk op jacht naar een Yeti en vond die in Loosdrecht, een dorp verderop. Na een testrit en wat onderhandelingen mogen we vanaf woensdag het Duitse sneeuwmonster op wielen tot ons eigendom rekenen.
En daarmee komt er voorlopig een einde aan de grote veranderingen in ons leven. Voor het eerst in weken voel ik een onvertrouwde rust over me komen. Ook al twijfel ik over Heerhugowaard en zal ik met een pijn hart de fijne collega’s en het mooie product waarvoor ik werk achterlaten. Ik weet dat het goedkomt.
Ongezouten rapen 