Terwijl de meeste Nederlanders nu de rust opzoeken, is het in mijn leven topdrukte. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef zijn we bezig met het bieden op een huis in de regio Alkmaar/Hoorn.
Daarnaast is ook mijn schoonmoeder uit Amerika in huis om ons te helpen met het huishouden en de kinderen aangezien ik weer aan het werk ben en R. pas vanaf 1 augustus naar de opvang mag. Haar aanwezigheid zorgt voor orde en chaos tegelijk. En dat terwijl ik ook nog eens bezig met met het vinden van een nieuwe baan.
Voor de zomer schreef ik dat ik soms met het idee speel om weer voor de klas te gaan staan. Dat maakte dat ik de afgelopen maanden solliciteerde naar twee onderwijsvacatures. Helaas strandde beide sollicitaties al in een vroeg stadium: de ene school bleek de vacature toch intern te kunnen opvullen en de andere school had bij nader inzien een eerstegraads docent nodig.
Nu het vacatureluw is in onderwijsland besloot ik me te richten op mijn huidige baan. Dat leverde al direct frustraties op: twee teamleden namen de afgelopen maanden ontslag, twee zitten er met een burn-out thuis, de manager is wegbezuinigd en het duurt waarschijnlijk tot november voordat er versterking komt. Niet lang nadat ik mijn woede hierover botvierde op de nieuwe commercieel directeur werd ik benaderd door een recruiter voor een functie van accountmanager bij een bedrijf dat ook zakendoet met scholen. Het bedrijf en ik zijn op papier een perfecte match en zo zat ik na twee voorgesprekken met de recruiter vorige week uiteindelijk om de tafel met het bedrijf in Brabant. Het was een goed gesprek, we doken meteen de inhoud in en de functie is me op het lijf geschreven. Maar de baan komt met twee grote maren: ik krijg geen leaseauto, maar een bedrijfsbus. Dat betekent dat ik alleen mezelf in dat ding kan vervoeren en dat we een tweede auto zullen moeten aanschaffen voor het gezin. Daarnaast had ik niet echt een klik met de manager, dat is puur een gevoel. Maar mijn gevoel heeft het vaak wel bij het juiste eind.
Gisteren kreeg ik van de recruiter te horen dat de Brabo’s me nog een keer willen zien, nog deze week en daarvoor moet ik een sales case voorbereiden. Deze afspraak staat voor donderdag en is ook met de teamleider van het team waar ik in zou komen, ik ben benieuwd of die man me meer aanstaat dan de manager.
Bijna tegelijkertijd met de uitnodiging voor het tweede gesprek kwam er een mail binnen van een bedrijf dat ik vorig jaar eens heb gesproken voor een functie van teamlead customer success manager. We hadden een heel goede klik, maar de functie ging uiteindelijk naar iemand met meer ervaring in het opzetten van afdelingen en ze hadden niet genoeg budget om mij ook aan te nemen. Nu zijn ze gegroeid en hebben ze ruimte om iemand aan te nemen en dachten ze meteen aan mij. Ik voel me natuurlijk gevleid en ben erg benieuwd naar de rol die ze voor me in gedachten hebben. In de mail schreven ze iets over implementatiebegeleiding. Ik moet eerlijk zijn dat dat niet echt mijn ding is, maar wellicht komen we samen tot een mooie invulling van een mogelijke baan.
Wordt vervolgd dus…
Ongezouten rapen 