Ongezouten rapen

In mijn leven ben ik inmiddels acht keer verhuisd. Na de eerste 6,5 jaar van mijn leven op Texel gewoond te hebben verhuisde ik achtereenvolgens naar:
– Obdam
– Amsterdam Kanaalstraat
– Amsterdam Egidiusstraat
– Amsterdam Marco Polostraat
– Amsterdam Jacob van Lennepstraat
– Amsterdam Hudsonstraat
– Amsterdam Bos & Lommerweg
– Bussum

Ik had nooit gedacht dat ik ooit in Bussum zou belanden, maar ik vind het verrassend leuk. Het is een redelijk groot dorp met de voorzieningen van een stad: twee stations, een zwembad, een leuk centrum met veel restaurants. Bussum kent weinig nieuwbouw en daardoor doen het centrum en omliggende wijken klassiek aan. Het stenen geheel wordt omringd door heide waar je prima kunt wandelen en fietsen. Al deze voordelen, en de gunstige ligging tov Amsterdam en Amersfoort, maken dat Bussum geen goedkope plaats is. Voor een woninkje van 80 vierkante meter met een postzegeltuin betaal je al gauw 3,5 ton. Wie dat ervoor over heeft zijn de yuppen uit Amsterdam die zo slim waren om 15 jaar geleden een mini-appartementje in de Pijp te kopen.

Nu wonen wij heerlijk: op 10 minuten lopen van het centrum, in een geweldige straat met de allerleukste buren. Maar het huis begint met 2 kinderen wel aan de kleine kant te raken. Met name in de woonkamer en de keuken is het proppen geblazen. Het gebrek aan een tuin begint ons ook dwars te zitten. Dus we besloten dat we in 2022 op zoek gaan naar een ruimer huis met een tuin en het liefst ook een garage voor de hobbyprojecten van de Amerikaan. Dit alles moet binnen ons budget van 6 ton passen. Dat wordt verdomd lastig in ’t Gooi. Voor dat geld krijg je daar een duizend-in-een-dozijn rijtjeshuis met een bescheiden tuin gebouwd in de jaren ’60 of ’70. Als we echt heel graag in Bussum zouden willen blijven dan is dat het misschien waard, maar voor mij voelt het vooral als wegeGOOId geld.

Dus ik stelde maar alvast een zoekopdracht bij Funda in voor binnen een straal van 50 kilometer rond Amsterdam. Dat leverde aantrekkelijkere huizen op in bijvoorbeeld Ermelo, Nijkerk of Barneveld. Maar ja, wat hebben we daar te zoeken? Ons leven speelt zich met name af in de regio Amsterdam. Ook kwamen er huizen in de regio Alkmaar/Hoorn voorbij. Ik heb ooit gezworen nooit terug te gaan naar die regio want: lompe boeren, kermis en de ons-kent-ons-cultuur. Maar dichterbij mijn ouders en zusjes wonen is misschien ook wel fijn nu we kinderen hebben.

Ik stelde de Amerikaan voor om gewoon eens een huis te gaan bekijken om wat feeling te krijgen met de regio. Hij stemde zonder enig enthousiasme in. Dus we togen twee weken geleden richting de polder om een huis te bezichtigen. Toen we na een half uur rondkijken weer buiten stonden, keken we elkaar ongelovig aan. We vonden het huis geweldig. We probeerden nog naar negatieve kanten te zoeken tijdens een wandeling door de buurt: hoopten op een familie Flodder in de straat, een vuilstort in iemands tuin, een jeu de boules baan in plaats van een speeltuin, een straatdealer op de hoek. Maar nee, ook de buurt leek in orde. We spraken een mevrouw aan en tot overmaat van ramp was zij ook nog eens aardig. We hadden geen enkele reden om het huis niet te willen hebben.

We namen een makelaar uit de regio in de arm, bezochten het huis nog een keer en kwamen tot de conclusie dat het nog steeds de moeite waard was om een bod uit te brengen. Maar, vond de makelaar, het huis is gebouwd in de jaren 70 heeft hier en daar wat onderhoud nodig en heeft geen moderne isolering. Hij gaf het advies om 30.000 onder de vraagprijs te bieden. De verkopers gingen hier niet mee akkoord, gaven aan een minimum bedrag in gedachten te hebben en als we bereid zijn dat te betalen is het huis van ons. Een bedrag dat het huis, volgens onze makelaar, niet waard is.

Maar ja, wat is waarde? In ons huidige huis moet voor veel meer geld onderhoud worden verricht dan in het ‘nieuwe huis’ het energielabel ligt lager, de fundering is van hout en er is geen tuin. Onze aankoopmakelaar heeft 3 jaar geleden nooit gezegd dat dit huis het geld niet waard was. Want dit is ’t Gooi en daar geldt het principe van wat de gek ervoor geeft. Onze makelaar uit de regio is geen gekkie en kijkt zonder emotie naar het onroerend goed (of slecht, ’t is maar hoe je het bekijkt). Volgens hem kunnen we beter ‘iets ‘nieuws’ kopen. Maar de Amerikaan en ik vinden ‘iets nieuws’ overschat, we houden van wat oudere huizen waarin meerdere billen al op de toiletpot hebben gezeten. Een huis dat meteen voelt als thuis en niet ruikt naar vers gestort beton. En dat is dit huis. Of we nog een bedrag gaan bieden dat het huis volgens onze makelaar niet waard is, gaan we dit weekend besluiten.

*weggaan uit ’t Gooi, verhuizen uit ’t Gooi