Ongezouten rapen

Een blog gebaseerd op een random tweet van mijn volgers.

De regen slaat agressief tegen de ramen van Bianca’s appartement op 10 hoog in Amsterdam Zuid-Oost. Het spectaculaire uitzicht wordt vertroebeld door de omlaag kronkelende regendruppels.

Als ze haar ogen tot spleetjes knijpt, lijkt het uitzicht te bieden op een heelal met honderden fonkelende sterren. Ze verplaatst haar blik naar de leegte van de televisie. First Dates begint zo. Ze twijfelt of ze zal gaan kijken. Sinds corona is het elke avond hetzelfde liedje en al helemaal sinds de avondklok. Ze heeft al tientallen afleveringen First Dates gekeken. Ze vindt het vermakelijk: het lef van al die maffe types die zichzelf op televisie van hun meest kwetsbare kant willen laten zien. Maar soms is ze ook jaloers; als de twee singles een klik hebben en hand in hand het restaurant verlaten. Bianca verlangt daarnaar, maar waar gaat ze tijdens een lockdown een man vinden? Ze reikt met een zucht naar de afstandbediening en flipt de televisie aan om de kunst van het daten voor de zoveelste keer af te kijken.

Na de aflevering wekt de geur van een volle vuilniszak bij de voordeur haar aandacht. Haar appartement is niet groot en ze weet dat de stank vroeg of laat ook zal doordringen tot haar slaapkamer. Het laatste wat ze wil is midden in de nacht wakker worden op een gedroomde vuilnisbelt. Ondanks de regen trekt ze haar jas aan om de vuilniszak naar zijn laatste rustplaats in de vuilcontainer te brengen.

De lift arriveert snel, ze verwacht alleen te zijn, aangezien de avondklok de nachtdieren in hun hol dwingt. Maar zodra de liftdeur opent, verraden stemmen de aanwezigheid van haar bovenburen Sjors en Marieke. Ze kijken beide geïnteresseerd naar een stuk papier dat Marieke in haar hand houdt.
“Hey Bianca!” zegt Marieke met een warme lach. Ze ziet er altijd perfect uit: haar make-up is nooit uitgelopen en haar huid en kleding zijn geheel kreukvrij. Sjors, die meestal sportief gekleed gaat en elke dag een ander paar hippe sneakers aan lijkt te hebben, steekt zijn hand op ter begroeting. Bianca voelt zich een slons in haar joggingbroek en de vuilniszak als compagnon.
“Hey Sjors en Marieke, nog op pad vanavond?” Sjors houdt het stuk papier nu omhoog, Bianca ziet nu dat het een echo is.
“We krijgen een baby! We gaan nu snel even naar Bianca’s ouders die wonen een kwartier verderop om het goede nieuws te laten zien.”
“Dat is geweldig! Is dat thuiswerken toch ergens goed voor geweest.” reageert Bianca oprecht blij. De lift arriveert op de begane grond en ze stappen alle drie naar buiten.
“Ja, het leek ons wel een goed moment om nu te beginnen. We hebben de afgelopen jaren zoveel ondernomen qua reizen en ook werk gaat lekker, dus we dachten: waarom niet?” zegt Marieke als ze het pand uitlopen, de regen in.
“Groot gelijk, ik ben blij voor jullie. Wanneer wordt de kleine verwacht?”
“Ergens eind oktober. Hoe gaat het met jou? Houd jij het nog een beetje uit in je eentje?” vraagt Marieke.
“Tja, het is soms wel eenzaam, mijn sociale leven staat op een laag pitje en een vent ontmoeten is helemaal een opgave nu.”
“Waarom probeer je geen datingapp?” suggereert Marieke, “vrienden van mij hebben elkaar op Tinder leren kennen en ze zijn nu getrouwd en hebben een baby.” Bianca haalt haar schouders op en kijkt naar de vuilniszak, alsof die het antwoord weet.
“Ik weet het niet, het voelt een beetje als falen.”
“Ik spreek je wel over falen als je op je 45ste nog steeds in je eentje op de bank zit.” zegt Marieke terwijl Sjors zijn vriendin verschrikt aankijkt en zegt:
“Nou nou schat, laat Bianca dat zelf maar bepalen. Kom, als we op tijd terug willen zijn, moeten we een beetje opschieten.” Ze nemen afscheid en Bianca deponeert de vuilniszak in de container.

Terug in haar appartement denkt Bianca aan de woorden van Marieke. Wat heeft ze überhaupt te verliezen? Ze leest wat reviews over verschillende datingapps en besluit dan Happn te installeren op haar telefoon. De app schotelt je personen voor met wie je het pad hebt gekruist. Met corona is er natuurlijk weinig beweging op straat, maar het zal ervoor zorgen dat ze mannen voorbij ziet komen die dicht bij haar in de buurt wonen, dat lijkt haar wel handig. Ze uploadt wat foto’s naar de app en schrijft iets in haar profiel: “Deze vrouw komt tegenwoordig alleen maar met vuilniszak buiten, wie helpt haar aan een meer inspirerende wandelpartner die bovendien lekkerder ruikt!?”

Zodra haar profiel klaar is, kan ze de mannen bekijken. In de digitale etalage lijkt iedereen op elkaar en ze vindt het een onmogelijke opgave om een selectie te maken van interessante mannen. Ze besluit zich te focussen op de eerste 10 opties, dus mannen die het dichtstbij haar waren het afgelopen uur. De eerste is een gekleurd exemplaar genaamd Danny. Danny heeft drie foto’s waarop hij laat zien een bezige bij te zijn: Danny als keeper voor een doel, op een surfplank en met stevige wandelschoenen aan op een berg. In zijn profiel staat: looking for fun. Bianca houdt wel van een beetje fun, maar vermoedt dat fun in deze context als eufemisme dient voor ongebonden seks. Ze klikt Danny weg. Het tweede profiel bevat maar één foto van een man genaamd S., hij poseert voor de Eiffeltoren alsof hij deze tussen duim en wijsvinger houdt. Het is een zomerse foto: hij draagt een zonnebril, een korte broek en sneakers in fluorescerende kleuren. Zijn gezicht is nauwelijks te zien. Bianca kan hier weinig mee, maar iets in de houding van de man doet een belletje bij haar rinkelen. Ze bekijkt zijn profieltekst: in een relatie, maar op zoek naar iets leuks voor erbij. Vandaar dat de foto zo onduidelijk is. Als je op zoek bent naar iets leuks voor erbij dan is het niet te bedoeling dat je betrapt wordt natuurlijk en al helemaal niet door de buurvrouw.