Cijfer: 6,5
Zijn vrouw was van alles, een herinnering, een droom, een fantasie, maar ze was hier niet. Het fysieke gemis, daar had hij voor haar dood niets van geweten. Het hunkerende lichaam.
Tijdens deze lockdown is het soms niet makkelijk om tijd voor mezelf te vinden: 31 weken zwanger, een dreumes van 14 maanden fulltime in huis, een drukke baan en het huishouden zijn daar debet aan. Vrije tijd komt pas aan het licht als de avond gevallen is en dan ben ik vaak te moe om nog iets actiefs te doen. Het is te laat voor een film of een bordspel, maar gelukkig is er altijd nog literatuur. Vandaar dat ik me heb aangemeld voor een tweede online leesclub van Senia. Met deze leesclub lezen we in drie maanden tijd drie Nederlandse boeken die het afgelopen jaar verschenen zijn. De eerste was De Verloren Berg van Lieke Kézér.
Het boek gaat over Thomas die zich met zijn kinderen in een periode van rouw bevindt. Zijn vrouw is omgekomen bij een ongeluk en hij probeert de draad weer op te pakken, maar weet niet zo goed hoe. Hij is schrijver, maar hij heeft geen zin om te schrijven, zijn kinderen wijzen hem op zijn fouten als opvoeder en hij begint een affaire met de juf van zijn jongste zoon waardoor zijn oudste dochter niet meer met hem praat. Met het idee dat verandering zijn gezin goed zal doen, koopt hij een camper en besluit hij dat het gezin de zomer in de Pyreneeën doorbrengt.
De Verloren Berg is opgesplitst in twee verhalen die door elkaar lopen: de zee en de berg. De zee betreft het verhaal dat voorafging aan de trip naar de bergen. En de berg is het nu: het avontuur van Thomas en zijn kinderen in de Spaanse Pyreneeën. Deze manier van vertellen laat je langzaam kennismaken met de hoofdpersonen en wat hen overkomen is. Wat ervoor zorgt dat je steeds steviger in het verhaal komt te zitten. Daarnaast zorgt het voor een stukje spanningsopbouw.
Ik moet zeggen dat ik in het begin wat moeite had om het boek door te komen. Het is niet ingewikkeld geschreven. Sterker nog: Kézér bezigt een heldere en kordate taal. Maar er gebeurt gewoon niet zoveel. Thomas is geen gezellige vent, zijn overleden vrouw kennen leren we ook niet echt kennen en zijn kinderen worden vormgegeven voor anekdotes en de dingen die zij doen. Pas tegen het einde, toen ik de personages wat beter kende en er voelbare spanning was gecreëerd, had ik echt zin om verder te lezen. Het is alleen jammer dat dat 200 pagina’s moest duren.
Met de boekenclub spraken we ook over het thema van het boek: rouw. Ik weet niet zeker of dit ook echt het thema van het boek is. Rouw speelt zeker een rol, maar ik vind het thema te weinig uitgediept om dit boek echt als een rouwboek te bestempelen. Er is ook te weinig aandacht voor het rouwproces van de kinderen. Ze stellen vragen en zeggen soms iets over hun moeder, maar van emotionele gesprekken is geen sprake. Zonder spoilers te geven denk ik dat het boek meer gaat over de rol van de vrouw en de verwachtingen die daarbij horen. Maar dit thema ontvouwt zich pas echt aan het einde en plaatst het hele boek in een ander perspectief. Het zette me dan ook onverwacht aan het denken.
Al met al zou ik het boek niet direct aanraden. Voor beide thema’s rouw en de positie van de vrouw zijn er betere opties te bedenken en in het spannende genre zou ik ook niet voor dit boek kiezen. Het is echter wel een boek dat al die drie zaken combineert, helder is geschreven en qua opbouw goed in elkaar steekt.
Ongezouten rapen 