It was a gift. What did I do with it? Life didn’t accumulate as I’d once imagined. (..) I paid bills and bought groceries and got my eyes checked while the days crumbled away like debris from a cliff face.
Cijfer: 6
Voor de Engelse leesclub mocht ik dit keer The Girls van Emma Cline lezen. De boeken voor de leesclub worden overigens bepaalt door Senia. Het handige daarvan is, is dat zij een leeslijst hebben met bij elk boek een uitgebreide reader met achtergrondinformatie en discussievragen. Het nadeel daarvan is dat je dus gebonden bent aan hun boekenselectie en die lijkt vooral te bestaan uit romans van ongeveer 350 pagina’s geschreven door en voor vrouwen. Ik vind het jammer dat er niet erg veel variatie in genre en perspectief is. Dus als iemand nog een suggestie heeft voor een leesclub waarin andere genres ook aan bod komen dan houd ik me aanbevolen.
The Girls is het eerste boek dat is las voor de leesclub dat ik niet leuk vond. Een verhaal kan mooi verteld zijn of de schrijver maakt gebruik van creatieve vertelvormen en vernuftige metaforen, maar als een verhaal gewoonweg saai is dan maakt dat dat ik een boek niet leuk vind.
Het probleem met The Girls is echter niet dat het verhaal saai is, maar het wordt saai gemaakt. Het gaat over de veertienjarige Evie die opgroeit in een gespreid bedje bij ouders die meer met zichzelf bezig zijn dan met Evie. Zoals we weten, speelt opvoeding een sleutelrol in het ontsporen van menig fictief karakter, zo ook bij Evie. In de zomer dat ze naar een kostschool wordt gestuurd sluit ze vriendschappen met een paar jonge meiden uit een mysterieuze groep. Deze groep houdt zich op in een verlaten villa nabij het dorp waar Evie woont. De leider van de groep is ene Russell en de meiden adoreren hem. Evie begrijpt al snel waarom: de innemende Russell geeft haar het gevoel dat ze de moeite waard is. Met zijn rustige stem en wijze uitspraken stelt hij Evie ‘zijn filmster’ op haar gemak als hij haar voor het eerst vingert. Elke lezer weet natuurlijk dat er iets niet in de haak is als een man van middelbare leeftijd zich zo inlaat met een veertienjarig meisje, maar Evie, eenzaam en alleen, vindt het prima.
Dit alles wordt verteld vanuit het perspectief van de volwassen Evie die terugblikt op haar tijd bij de sekte van Russell. Dit perspectief biedt haar de mogelijkheid om rationeel te reflecteren op haar jeugd en de keuzes die zij toen maakte. De keuze van Cline voor deze vertelwijze is discutabel. Het betekent namelijk dat de lezer aan het begin van het boek al weet hoe het verhaal afloopt en dat haalde voor mij een groot deel van de spanning uit het verhaal. Wat een psychologische thriller had kunnen zijn, is een psychologisch drama geworden dat qua plot niet in staat was om me te verrassen.
“I reminded myself, where people stayed cowed by the bitter medicine of their lives. Where money kept everyone slaves, where their buttoned their shirts up to the neck, strangling any love they had inside themselves.”
Wat Cline wel kan is schrijven. Als je je bedenkt dat ze nog maar 31 jaar oud is en kijkt naar haar zinsopbouw en vooral de vergelijkingen die ze soms (te ver) zoekt, is dat erg knap. Het is echter een gewaagde keuze geweest om te schrijven vanuit het volwassen perspectief van Evie. Het is moeilijk om je in te leven als je de wereld van je hoofdpersoon niet kent. Stephen King schreef in zijn boek over schrijven: “schrijf over wat je kent!” Daarom zijn de passages over de wereld van de jonge Evie veel treffender geschreven dan de volwassen Evie. Het lijkt erop dat ze ook geen enkele ontwikkeling heeft doorgemaakt en dat is moeilijk te geloven.
Een van de leden van de leesclub wilde het boek niet verder lezen toen ze zich realiseerde dat Cline haar verhaal losjes op Charles Manson heeft gebaseerd. Ze vond het onsmakelijk en dat Cline niet het recht had dit verhaal te vertellen vanuit het perspectief van de moordenaars. Ik vind dat onzin, dat zou betekenen dat je nooit een verhaal mag vertellen vanuit daderperspectief. Dat zou naar mijn mening een heel saai kunstlandschap opleveren. Het is juist het onbekende dat intrigeert en als we nooit meer mogen schrijven of lezen vanuit het duistere brein zou dat een aanslag zijn op onze verbeeldingskracht. En voor de poging om dat wel te doen, moet ik Cline de credits geven.
Ongezouten rapen 