Het luxeprobleem dat veel millennials hebben, is dat ze te veel keuzes hebben. Dat geldt voor mij ook. Ik heb drie studies gedaan en met die studies heb ik vervolgens als redacteur, docent Nederlands, projectmanager en accountmanager gewerkt.
Zo’n beetje elke 2-3 jaar begint die werkgerelateerde onrust weer. Het begint met een gevoel van ontevredenheid. In de televisiewereld vond ik dat men te schijnheilig was. En ik vond webredactie verschrikkelijk. De hele dag domme stukjes voor de website van de VARA schrijven. Het onderwijs vond ik beklemmend en te bepalend. De school bepaalde wanneer ik met vakantie mocht en alles wat ik in de klas zei, werd onder een vergrootglas gelegd. Daarnaast stond het salaris niet in verhouding met het werk dat ik verzette. Projectmanagement was leuk, maar ik was snel uitgeleerd en er waren weinig mogelijkheden om door te groeien of meer te verdienen. En nu ik als accountmanager werk voor een beursgenoteerd bedrijf merk ik dat een bedrijfscultuur of visie mijn werkplezier ook flink kan bederven.
Wat ik wel al heel lang volhoud zijn mijn nevenactiviteiten als docent NT2. Dit doe ik nog zo’n 4 uur per week. Ik denk dat dit komt, omdat het ten eerste maar vier uur per week is. En ten tweede, omdat het mijn eigen ‘business’ is. Ik hoef behalve de klant met niemand rekening te houden en dat voelt goed. Toch zou ik dat niet fulltime willen doen, omdat de eentonigheid me uiteindelijk tegen zal gaan staan.
Op dit moment zit ik weer in een fase van onrust. Mijn werk staat me tegen om verschillende redenen en ik fantaseer dan over andere paden die ik kan bewandelen. Een daarvan is voor mezelf beginnen als coach/docent NT2. Door mijn eigen coach werd ik er, na het afnemen van de DISC test, op gewezen dat ik over de juiste vaardigheden beschik om een goede coach te worden. Het was op zich geen gekke gedachte, maar ik sta zelf enigszins sceptisch tegenover het hele coaching gebeuren. Iedere oetlul kan zichzelf coach noemen en als cliënt betaal je een hoop geld om dingen te horen die je beste vriend ook tegen je zegt. Toch meldde ik me aan voor een basisdag coaching om meer over het vak te weten te komen. Het werd een boeiende dag waarin nogmaals werd bevestigd dat coaching als beroep goed bij me zou passen. Ook werd me duidelijk dat coaching echt een vak apart is en dat je niet zomaar door het lezen van een paar boeken een goede coach bent. Het vergt vooral oefening en praktijkervaring. Aan het einde van de dag had ik leuke mensen leren kennen en veel zin om me aan te melden voor de vervolgcursus.
Maar nu, een paar dagen later, heeft de twijfel toegeslagen. De vervolgcursus kost 2000 euro en dat is een hoop geld. In maart verwachten we een tweede kindje, precies wanneer de cursus is afgerond. Met een baby en een peuter ga ik onmogelijk tijd overhouden om een eigen coachingpraktijk op te zetten. Het andere scenario is dat mijn gezin lijdt onder mijn frustraties, omdat ik al borstvoedend en oververmoeid probeer klanten te vinden voor mijn praktijk.
En dan is er nog de wens om een betere schrijver te worden. In de zomer had ik het voornemen om elke dag te gaan schrijven. Maar ja, toen was ik nog niet zwanger. Alle energie gaat momenteel naar E., die met 11 maanden een sterke wil begint te krijgen, en naar mijn eigen lijf dat hard werkt aan baby 2. Als ik al tijd heb om te schrijven, zoals nu, dan is mijn brein te moe om woordgrappen en synoniemen te bedenken en braak ik vooral de chaos in mijn bovenkamer uit.
Dus, misschien is het niet zo erg om een tijdje ontevreden te zijn met mijn werk en me vooral te focussen op mijn gezin. Die wens om voor mezelf te beginnen, gaat op een dag in vervulling. Dat weet ik zeker, omdat ik niet bang ben om een andere weg in te slaan. Ik heb me altijd laten leiden door mijn impulsiviteit, nooit door mijn angst. Maar tegenwoordig heb ik een nieuwe raadgever: mijn (mentaal en fysiek) welbevinden. En soms is het goed om daar ook naar te luisteren.
Ongezouten rapen 