Dag #9 Lesje Miskraam

Vandaag ben ik 5.4 weken zwanger. Zo ver was ik ook toen ik vorige maand op 21 juni een miskraam kreeg.

Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar de status van deze zwangerschap, maar ik moet nog even geduld hebben tot 19 augustus. Want dan staat mijn eerste afspraak voor een echo. Tot die tijd heb ik geen idee wat er in mijn buik gebeurt. Als ik nu weer een miskraam krijg, weet ik niet of er überhaupt een embryo is.

Hoe zit het ook alweer met miskramen?

Er is een vruchtje ingenesteld in de baarmoeder, het is begonnen met groeien. Een echo heeft eerder de aanwezigheid van een embryo van 6mm (met kloppend hart) bevestigd. De groei is echter op een bepaald moment gestopt.
De eicel en zaadcel zijn ingenesteld en de vruchtzak is begonnen met groeien, maar er is geen embryonale pool of dooierzak aanwezig. Dat heet een windei (blighted ovum).
De eicel en zaadcel hebben elkaar gevonden, maar het komt niet tot een innesteling. Er is wel een positieve zwangerschapstest, maar niets te zien op een echo. We spreken dan van een biochemische zwangerschap.
Als de eicel en zaadcel zich nestelen in de eileider dan spreken we van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit kan levensgevaarlijk zijn. Een vrouw die dit heeft, moet onmiddellijk geopereerd worden.

Als het lichaam in situatie 1 en 2 de vrucht zelf ‘opruimt’ dan spreken we van een spontane miskraam. Het kan ook zijn dat het lichaam dat niet doet. Een vrouw komt er dan pas een aantal weken later bij de echo achter dat de groei niet voldoet aan de verwachting of dat ze een windei draagt. Dat noemde men vroeger een missed abortion. Tegenwoordig spreken artsen liever van retentietijd.
Wanneer er sprake is van een biochemische zwangerschap die misgaat dan spreken we van een biochemische miskraam. Vrouwen die dit ervaren worden vaak ongesteld op de verwachte datum. Als er niet zulke goede zwangerschapstesten waren, hadden ze niet eens geweten dat ze zwanger waren.

Mijn miskramen vallen onder de volgende categorieën:

Missed abortion met retentietijd van 2 weken (8 weken zwanger, vruchtje gestopt bij 6 weken). Miskraam opgewekt met medicatie.
Windei bevestigt door echo met 6 weken. Spontane miskraam met 6.3 weken.
Spontane miskraam 5.4 weken , geen echo gehad.

Toen ik na de eerste twee miskramen onder begeleiding van het ziekenhuis kwam, kreeg ik bij de zwangerschap van E. intensieve begeleiding. Ik mocht al in de vijfde week langskomen voor een echo. Dat herhaalde zich elke 1,5 week tot de negende week en als ik onzeker of angstig werd, mocht ik gewoon langskomen voor een echo. Dat was top. Ook al wist ik dat er nog geen ‘kindje’ te zien was. Ik wilde gewoon weten wat er in mijn buik gebeurde.

De normale verloskundige is echter minder scheutig met echo’s. In principe wordt de eerste echo pas rond 8/9 weken gepland. Het kan dus voorkomen dat je al een maand zwanger denkt terwijl het foute boel is. Als je bij de verloskundige vraagt om een vroege echo (met 6 weken) stribbelen ze altijd tegen: “Er is nog niets te zien met 6 weken” “Als we nu een echo doen, roept het alleen maar meer vragen op”, zijn reacties die ik vaak heb gekregen. Ik vind dat een slechte zaak. De verloskundige gaat er vanuit dat ik alleen maar blijde verwachtingen heb. Maar ik ben niet achterlijk. Ik heb mijn research gedaan en weet precies hoe een zwangerschap in het begin verloopt. Ik ben geen dramaqueen die een potje gaat staan grienen als blijkt dat er nog geen hartje klopt. Ik wil gewoon weten wat er in mijn lijf gebeurt. Daar zou elke vrouw recht op moeten hebben.

Dus als ik volgende week zondag 6.4 weken ben, dat is dus voorbij mijn ‘kritische getallen’ van 5.4, 6 en 6.3 weken, laat ik een echo maken bij een echobureau. De commerciële echoscopisten willen graag geld verdienen en doen niet moeilijk over mijn echobehoefte. Daar zouden verloskundigen wat mij betreft een voorbeeld aan kunnen nemen.