Ik schreef al eerder over mijn frustraties aangaande reizen met een baby. Aan die frustraties is nog geen einde gekomen.
Ik vind Frankrijk prachtig, maar ik heb een hekel aan die autistische openingstijden van de Franse horeca. Van 12:00 tot 15:00 kun je lunchen daarna gaan de meeste restauranys dicht om vervolgens om 19:00 te openen voor het avondeten.
Gisteren zouden we na het middagslaapje van de baby naar kasteel Milandes gaan. Onderweg zouden we lunchen. Maar de baby sliep tot 13:30, dus we vertrokken pas om 14:30. Ik zat met samengeknepen billen en een bonkend hart in de auto, omdat ik vermoedde dat we nergens meer konden eten.
Onderweg kwamen we niets geschikts tegen, maar bij het kasteel zat ook een brasserie. Dus dat was een perfecte oplossing. Eenmaal aangekomen om 15:30 haastten we ons naar de ingang. Daar hing een groot bord met de openingstijden van de brasserie.
Lunch: 12:00 – 15:00
Snacking: 12:00 – 16:00
Salon du the: hele dag
Ik stond alweer te vloeken, omdat ik de lunch met eendenborst wel kon vergeten. Maar ik herpakte me: als we binnen 30 minuten binnen zouden komen dan konden we in ieder geval nog snacken.
Als de babymaag een deadline heeft gesteld dan duurt alles te lang. Er leek geen einde te komen aan de rij bij de kassa. En toen de cassiere ook nog eens verliefd bleek te zijn op de baby en een gezellig praatje wilde maken, kon ik bijna geen beleefdheid meer opbrengen. We gristen de plattegrond en de audiotour mee waarop de cassiere ons nog nariep dat we de audiotour in de bakken naast de uitgang in konden leveren.
Bij de brasserie aangekomen bleek dat ze vanwege het hoogseizoen de hele middag lunch serveerden. Dus ik kreeg mijn eendenborst en Robert zijn salade en de baby genoot extreem van de elandpate.
De rest van de middag haastten we ons door het kasteel als loyale bedienden om ook nog op tijd voor de vogelshow te kunnen zijn. Daarna snelwandelden we door de tuinen waar je normaal gesproken komt voor je rust. Om 18:30 stapten we in de auto, zodat we op tijd terug zouden zijn voor de barbecue.
Maar op tijd terug zijn is een utopie in mijn wereld, want onderweg wilde Robert nog even boodschappen doen. En terwijl hij winkelde, bleef ik achter in de auto met de baby. Zonder telefoon en met verveling bekeek ik de auto eens goed van binnen. Mijn oog viel op een rood koord in de babytas dat me onbekend voorkwam. Ik trok eraan en het kastje met de audiotour kwam tevoorschijn.
Ongezouten rapen 