Ongezouten rapen

Ons huisje in Marminiac is zo’n typisch Frans huis dat bestaat uit brokken steen van verschillende formaten. Voor een leek lijken die stenen gewoon lukraak op elkaar gegooid, maar een expert weet vast dat er een logica achter zit.

Binnen tref je een koele tegelvloer en hoge plafonds met originele balken. Omdat er nauwelijks ramen zijn blijft het overdag donker en is ’s nachts enige hoop op verkoeling door openstaande ramen vervlogen.

Gelukkig slapen wij in de kelder waar het dag en nacht koel blijft. Het enige wat ons wakker houdt is het krakende bed met springveren matras.

Het stikt hier ook van de beesten. Het ene na het andere gevleugelde creatuur landt op onze verbrande huid en vanmorgen zat er een kat zo dik als Garfield naast het zwembad. We noemden haar Fat Dora, omdat ze ook lang haar had en een spitse Main Coon kop. Het leeft hier. En eenmaal uitgerust na een dagje zwembad en goed slapen voel ik me ook levendiger.

Het enige leven waar we minder blij mee zijn, zijn hordes vliegende mieren die zich in het huis ophouden. Ze zijn er niet altijd, maar soms duiken ze op met honderden tegelijk uit de gaten en scheuren in de muren. Mijn moeder ging de eerste avond naar bed en kwam hysterisch de woonkamer binnen “die vliegende mieren zitten overal!” waarna mijn zusje met een stofzuiger met de zuigkracht van een bejaarde pornoster de mieren probeerde op te zuigen. Als deze week voorbij is gaan we allemaal met vliegangst naar huis. Het is maar goed dat we hier met de auto gekomen zijn.

Een andere angst die nu weer de kop op steekt is natuurlijk de angst voor een miskraam. Het helpt wel dat ik hier veel afleiding heb, maar toch houd ik mijn hart vast bij elk wc-bezoek. Ondertussen zoek ik bevestiging in de symptomen die ik heb: ik ben chagrijnig (of misschien is dat geen zwangerschapssymptoom), ik heb een zere onderrug en af en toe wat pijnscheuten in mijn borsten. Het wachten duurt lang en ik kan moeilijk vragen aan mijn zusje om mijn angst op te zuigen.