Ongezouten rapen

De rit van Bussum naar Marminiac zou 10 uur in beslag nemen. Dus we besloten om de reis in tweeën te splitsen. Op zaterdag reden we naar een prachtig Bed & Breakfast in de buurt van Les Mans. En gisteren vervolgden we onze rit naar Marminiac.

Gisteren was het zwaar. We moesten wel 7 keer stoppen om verschillende redenen: boodschappen, tanken, lunchen, auto onder het knijpfruit, avondeten, poepluier, jankende baby. We deden 10 uur over een rit die ook in 6 uur had gekund.

Als er iets is waar ik een hekel aan heb is het traagheid. Ik had eens een ex die alles in slow motion deed. Als we samen op straat liepen dan liep hij als een oude man achter me met zijn handen in zijn zakken. Ook aan de seks kwam nooit een einde. Ik hoef echt niet binnen 1 minuut klaar te zijn, maar deze man kon met gemak een uur op en neer gaan. Doodvermoeiend vond ik dat. Het enige waar tempo in zat, was het beëindigen van onze relatie: na 3 maanden hield ik het voor gezien.

Gisteren was ook doodvermoeiend. De hele rit schoot maar niet op. En elke keer dat ik onze aankomsttijd een minuut later zag worden, voelde ik de woede in me opborrelen. Ik zei tegen Robert: “dit is de laatste keer dat ik met een baby zo ver ga rijden.” En ik meen het. De volgende vakantie met een baby die nog gebonden is aan vaste voed- en slaaptijden ga ik maximaal 3 uur rijden.

Dat betekent, hopelijk, dat we volgende zomer vakantie in eigen land vieren (of in Duitsland) want als de zwangerschapstest van vanmorgen gelijk heeft, hebben we in juli 2021 een 3 maanden oude baby.