Na mijn blog van drie weken geleden over mijn derde miskraam zal het geen verrassing meer zijn voor de lezers dat de Amerikaan en ik opnieuw zwanger proberen te raken.
Inmiddels is E. 8 maanden en voel ik me goed genoeg om een tweede kind te dragen. Er hangt nog wat extra vet over mijn broekrand, maar des te meer te snoepen voor de nieuwe baby. We willen graag snel door voor een tweede, omdat we de jongsten niet meer zijn en het gaat gewoon heel erg goed met E. Ja, er zijn soms pittige nachten waar geen einde aan komt en ik mis de spontane spelletjesavonden of borrels met vrienden. Maar dat vergeet ik zodra ik E. ’s morgens uit haar bedje haal en ze lacht me toe alsof ik een grote wandelende slagroomtaart ben. De Amerikaan en ik weten allebei hoe het is om uit een groot gezin te komen en over het algemeen vonden we dat altijd erg gezellig. Het lijkt me niets dat E. als enigst kind zou moeten opgroeien (niets ten nadele van de enigst kinderen onder ons). Dus: Durex verdient de komende jaren niets aan ons.
Dit weekend zal een spannend weekend worden. Morgenochtend rijden we naar Frankrijk. We maken voor het eerst een lange rit met E. En zondag moet ik ongesteld worden, of niet. Ik heb er lang over getwijfeld om hierover te bloggen, maar ik vind dat dat taboe eens doorbroken mag worden. Dat geheimzinnige gedoe over zwanger raken en zijn. Een goed verhaal van Stephen King is een lachertje in vergelijking met de eerste 12 weken van een zwangerschap. Elke dag vrees ik een bloedbad dat zonder aankondiging vooraf kan losbarsten. Het eerste trimester is horror en ik weet niet hoe het zit met jullie, maar ik beleef een horror liever samen.
Ongezouten rapen 
Een reactie op “Dag #1 Horror”