Ik vind het heerlijk om te lezen, in bad of in bed met een grote kop thee en zelfgebakken cake afdwalen naar een wereld die ander heeft opgetekend en die ik zelf mag inkleuren.
Ik doe het alleen veel te weinig. Er zijn zoveel andere leuke dingen te doen dat lezen er vaak bij inschiet. Toen ik nog in Bos & Lommer woonde, nam ik deel aan de leesclub van De Nieuwe Boekhandel om meer leesmeters te maken. Dus ik dacht: ik ga op zoek naar een leesclub in Bussum.
Via Senia kwam ik erachter dat er een Engelse leesclub in Bussum is, dus ik meldde me daarvoor aan en afgelopen maandag was de eerste bijeenkomst en bespraken we The Namesake van Jumpha Lahiri.
The Namesake gaat over een Bengaalse familie: de Ganguli’s. Het boek verhaalt over de komst van de ouders, Ashima en Ashoke, in de jaren ’60 naar Amerika en hoe hun kinderen opgroeien onder de Bengaalse invloeden van hun ouders. Maar het verhaal gaat vooral over hun zoon Gogol, die vernoemd is naar de Russische schrijver Nikolai Gogol. Gogol, die niet blij is met zijn vernoeming, worstelt met zijn Bengaalse identiteit in de Amerikaanse maatschappij en we lezen hoe zijn leven zich ontvouwt over een tijdspanne van 33 jaar. Het boek gaat voor mij vooral over een kijkje in de keuken van een immigrantengezin waarbij veel oog is voor detail.
Lahiri kreeg het idee voor het boek toen ze India bezocht en van een kind hoorde met de naam Gogol. Ze noteerde dit en wist dat het een begin van een verhaal kon worden. Ze gebruikte Gogol om een verhaal te vertellen over een Bengaalse immigrantenfamilie waarin ze haar kennis en ervaringen over de Bengaalse cultuur verwerkte.
Voor mij was het heel goed merkbaar welke delen van het verhaal gebaseerd waren op Lahiri’s eigen ervaringen en welke niet. Het leven van Gogol en de gebeurtenissen daarin vormen als het ware de muren van het boek en de details over opgroeien tussen twee culturen geven kleur aan die muren.
Over het algemeen is het vrij saai om naar een kale muur te kijken en dat geldt ook voor sommige elementen van dit boek. De karakters missen diepgang en daardoor is het boek zielloos. Het raakte me weinig. Ik vond het interessant om over de verschillende Bengaalse rituelen te lezen; er wordt uitvoerig beschreven hoe er wordt gerouwd en getrouwd, maar meer was het niet. Ik moest mezelf dwingen om het uit te lezen voordat we de bijeenkomst van de boekenclub hadden.
Tijdens de bespreking van het boek kwam ook de film ter sprake. Die werd door een deelneemster als ‘warmer dan het boek’ omschreven. Misschien dat ik me daar eens aan ga wagen. Maar het boek zou ik geen aanrader noemen, tenzij je bovenmatig geïnteresseerd bent in de Bengaalse cultuur.
Mijn cijfer: 6,5
Eindcijfer boekenclub: 6.8
P.S. We zoeken nog leden voor onze boekenclub! Dus woon je in de buurt van ’t Gooi en heb je zin om met ons boeken te lezen? Stuur me een berichtje!
Ongezouten rapen 