Ongezouten rapen

Iedereen kent het gevoel wel: je hebt iets besteld wat je heel graag wilt hebben en je staat te popelen om het bestelde in gebruik te nemen. Op de dag van bezorging krijg je keurig een email van DHL met de verwachte aankomsttijd van het bestelbusje met het product dat jouw bestaan op deze planeet een stukje dragelijker zal maken.

De verwachte aankomsttijd drukt een grote stempel op je dagindeling. Nu we allemaal thuiswerken, is dat geen enkel probleem. Maar als het pakketje tussen 13:00 en 16:00 wordt geleverd volgens de gemailde aankondiging dan ga je natuurlijk niet om 13:00 naar de Albert Heijn. Want stel je voor: je mist de bezorger, die om de een of andere reden ook de buren niet weet te vinden, dan kun je jouw pakketje pas DE VOLGENDE DAG na 15:00 ophalen bij een of andere louche sigarenboer. En dat betekent je nog een dag moet wachten op een gelukkiger leven.

Als het moment eenmaal is aangebroken waarop je pakketje mogelijkerwijs arriveert, gaat alle muziek uit, telefoon op stil en wacht je even met koffiezetten of waterkoken, want stel je mist de deurbel. Je zit als een havik op de uitkijk en elke motor die iets zwaarder ronkt dan de gemiddelde Citroën C1 doet je hartslag sneller slaan.

Er verstrijkt een uur, nog een uur en als de digitale telefoonklok 16:00 slaat, begin je je zorgen te maken. Je loopt naar buiten, tuurt naar het einde van de straat of er ergens een busje staat. Negatief. Je besluit voor het raam te gaan zitten wachten met je werklaptop op schoot, omdat de bezorger dan zeker eerder komt. Om 17:00 zit je met lege handen en een knoop in je maag naar de website van de bezorgdienst te turen dat het telefoonnummer vermeldt voor het geval dat je vragen hebt. Jij zit nu met zo’n geval. Een beetje zwetend van zenuwen en gebrek aan cafeïne bel je het nummer. Na een wachttijd van 15 minuten (wegens corona) krijg je eindelijk iemand aan de lijn en in een waas van opluchting en frustratie vertel je met overslaande stem dat je al drie uur op de bezorger wacht en dat je over een half uur een afspraak met een vriendin hebt en dat de buren met vakantie zijn en dat het echt belangrijk is dat je het pakketje vandaag krijgt, want er zit een cadeautje in voor die vriendin met wie je een afspraak hebt en die vriendin heeft net haar moeder verloren aan kanker (dat is niet waar, maar je hebt gewoon vanavond je nieuwe aquafaba kookboek/klimaatvriendelijke yogalegging/genderneutrale mondkapje nodig).

Op dat moment zie je de gele neus van het DHL-busje in je ooghoek voor het raam verschijnen. “HIJ IS ER HIJ IS ER HIJ IS ER!!” Tetter je in je telefoon en je stormt naar de voordeur om de bezorger (nog net niet) in de armen te vliegen. Vanaf je deurpost kijk je toe hoe de bezorger met zekere stappen naar de buren gaat om daar 1 pakket af te leveren dat minstens 20 aquafaba kookboeken bevat. Hij loopt terug naar het busje, verdwijnt achter de achterkant en je verwacht hem binnen enkele seconden voor je neus met jouw pakketje. Het geluid van de startende dieselmotor gaat door merg en been en het busje verdwijnt uit je zicht. Je kijkt naar de telefoon in je hand en brengt hem naar je oor. “Hallo?” Maar de klantenservice heeft opgehangen. De lijn is gesloten. Voor jou geen pakketje vandaag.

Dit gevoel is wat ik de afgelopen weken elke dag heb ervaren toen ik weer zwanger was. Als ik een positieve test in handen heb, ben ik mega euforisch. Ik kan aan niets anders denken en voor mijn gevoel ben ik al weken zwanger. Ik koop een zwangerschapsdagboek, een nieuwe positiejurk en meld me aan voor allerlei zwangerschapsclubs en Moeders voor Moeders.

Maar als het enthousiasme eenmaal is weggeëbd en vervangen door een mix van angst en hoop dan voel ik me zoals hierboven beschreven. In een constante staat van afwachting: hyper, moe, maar ook ontzettend veel zin in het pakketje dat komen gaat. En het liefst zou ik het met de hele wereld willen delen. Maar ja, dat doe ik niet want dat doet hoort niet. Elke dag hoop ik op het pakketje, maar het wordt niet geleverd. Het is zenuwslopend. En dat 12 weken lang totdat je buiten de gevarenzone bent.

Helaas haalde ik de 12 weken niet. Ik haalde de helft niet eens. 5.4 weken zwanger betekent dat je maar 2 weken weet dat je zwanger bent, 2 weken waarin ik fantaseerde over een leven met 2 kinderen, een klein zusje met bruine ogen of een broertje met zwarte krullen voor E.

Nu is het pakketje kwijtgeraakt, de klantenservice kan niets voor me doen. De webwinkel heeft aangegeven dat ik gewoon een nieuwe moet bestellen. Dus dat ga ik dan maar doen.