“You can’t have life without death. You can’t have light without the dark.”
Kobe Bryant
Heb ik iets met basketbal? Vrij weinig. Ik heb eens in mijn studententijd een aantal lessen gevolgd, leuke sport, maar nooit echt mijn best gedaan.
Wist ik wie Kobe Bryant was? Niet echt. Ik kende zijn naam en wist dat hij een grote speler was.
Nadat ik mijn eigen 12 weken oude dochter zondag in haar bedje legde, bekeek ik op mijn telefoon het nare nieuws. Ik las dat Bryant in juni vader was geworden van zijn vierde dochter en de gelijkenissen met mijn eigen leven maakten dat dit nieuws me meer aangreep dan dat van andere overleden beroemdheden. Ik was thuis de oudste van vier dochters en nu ben ik zelf moeder van een dochter die in 2019 geboren is. Het prille geluk van het nieuwe leven in huize Bryant is bruut verstoord door deze tragische gebeurtenis die de nabestaanden van hun geluk heeft beroofd. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn voor hen.
De dood is dichterbij gekomen sinds het heengaan van Neels. Voorheen was de dood iets voor bejaarden en mensen uit de krantenkoppen. De dood stond in mijn jonge leven nog ver bij mij vandaan en dat wilde ik natuurlijk graag zo houden. Voordat de ongenode gast acte de precense gaf in mijn leven dacht ik dat de dood griezelig en mysterieus was. Maar toen het eenmaal zo ver was, was de dood teleurstellend saai. Als de dood op een feestje zou verschijnen dan is het niet de coole gast in een flitsende outfit, maar juist de sukkel in het houthakkershemd. Hij komt in stilte, neemt en gaat weer. De echte horror blijft achter bij de nabestaanden: hoe komen we in vredesnaam dit leven door zonder jou?
Alhoewel Neels’ dood verre van natuurlijk was, is de dood is het sterkste wapen dat de natuur kent. We kunnen tegenwoordig veel met technologie: kletsen met mensen aan de andere kant van de aardkloot, raketten de lucht in schieten voor de lol en vlees kweken in een lab, maar we hebben nog geen manier gevonden om de doden tot leven te wekken. De gelovigen onder ons zullen het niet met me eens zijn. Het lichaam van de mens zou slecht het huis van de ziel zijn, die na het overlijden er vrolijk op los leeft in het hiernamaals. Even heb ik daarop gehoopt. Ik gaf het een kans toen ik, na een paar whiskey’s, een paar meter boven het levenloze lichaam van mijn geliefde lag in het logeerbed van zijn ouderlijk huis. Ik dacht: als er leven na de dood is, laat het me dan nu weten. Ik zette de deur op een kier, de gordijnen liet ik open en het flesje water zette ik op het randje van het nachtkastje. Ik zei: “Neels, als je er bent, laat het me vannacht even weten.”
Het bleef ijzig stil. Het was een opluchting en het bevestigde wat ik al vermoedde: de dood is finaal en Neels treurt niet om zichzelf. Het was aan ons dat te doen.
Bryants vrouw en kinderen staan voor de zware taak door te leven. Ik heb van dichtbij gezien hoe moeilijk dat kan zijn. Niets dan tijd zal de wonden slordig hechten, want van helen is geen sprake als je de rest van je leven levens moet missen.
Als kersverse moeder was de dood weer even naar de achtergrond verdwenen. Ik heb het leven gegeven aan een dochter en alles wat ik doe is genieten van haar zachte, gave huid en fantaseren over haar toekomst: hoe is haar karakter, wat wordt haar favoriete eten?, waar wordt ze blij van?, waar is ze goed in?, om welke grapjes gaat ze lachen?
We zijn nu zo onverslaanbaar met zijn drieën, we vieren het levensfeest en de dood in zijn houthakkershemd is niet uitgenodigd. Maar door dit nieuws van Kobe Bryant en zijn dochter weet ik weer dat de dood, ook zonder uitnodiging, soms gewoon voor je deur staat en er iets niets wat je dan nog kunt doen.
Ongezouten rapen 