Ongezouten rapen

Het leukste van zwanger worden en zijn vind ik het moment dat de test positief is.

De eerste test deed ik met behulp van de zaklampfunctie op mijn telefoon, alleen dan kon ik een heel licht streepje ontwaren. Het idee dat er iets in je groeit dat je toekomst gaat veranderen is overweldigend en dat maakt dat eerste testmoment zo speciaal.

Daarna komt er een zenuwslopende periode van wachten en hopen. Elke keer als ik naar de wc ging, verwachtte ik bloed, een nieuwe miskraam. Tot de twaalfde week van de zwangerschap kan er nog een hoop misgaan, dus echt onbezorgd zwanger zijn is er dan niet bij. Zeker met ons verleden. Maar dit keer bleef het bloeden uit en werden de zwangerschapssymptomen erger. Ik was bijvoorbeeld ontzettend moe in de 8e en 9e week. En ik had trek, vooral in pindakaas en kroketten.

Na de twaalfde week leefden we naar de NIPT-test en de 20-weken echo toe. De NIPT vertelt je of je kindje een grote kans heeft op het syndroom van Down of Patau en bij de 20-weken echo checkt een echoscopiste of je baby compleet is. Ook die beproevingen heeft ons kleintje met vlag en wimpel doorstaan en vanaf dat punt was het gewoon afwachten.

Zwanger zijn vond ik prima te doen. Ik heb weinig last van ongemakken gehad. Soms wat opkomend maagzuur en tijdens de gewichtstoename in de 23/24ste week kreeg ik snel last van mijn voeten als ik wat langere stukken moest lopen.

Rond de 30ste week volgden de Amerikaan en ik een cursus hypnobirthing om ons voor te bereiden op de bevalling. Het was goed om dit samen te doen, zodat we echt het gevoel kregen de bevalling als team in te gaan. Ook zorgde het ervoor dat ik, als nuchtere Tesselaar, toch manieren vond om te ontspannen door middel van meditatie. Niet alles sprak me aan, zoals de meditatie waarbij ik de Amerikaan moest visualiseren als een stralende lichtbal. Maar aan de ademhaling en algemene ontspanning voorafgaand aan de bevalling heb ik veel gehad.

Naast de bevallingscursus deed ik ook een lactatiecursus om me te verdiepen in borstvoeding. Ik heb namelijk best gevoelige borsten en ik was bang dat dat een probleem zou worden tijdens het borstvoeden. De lactatiecursus was informatief, maar vooral een ode aan borstvoeding. Borstvoeding geven is niet makkelijk, maar als je het goed doet, is het geweldig voor iedereen. Er lagen gehaakte tietjes op tafel van alle soorten en maten en we keken naar filmpjes waarin baby’s gelukzalig moeders tiet leegzogen. Mijn angst voor borstvoeden verdween meteen, een ex noemde mijn memmen ooit “the best tits ever”. Dus ik wist zeker dat “the best tits ever” op de roze borstwolk zouden gaan zitten en dat het gele vocht zou regenen als ze er eenmaal zou zijn.

Ik was er heilig van overtuigd dat ik over de 40 weken heen zou gaan, dus ik was met stomheid geslagen toen ik precies met 39 weken een warme stroom vocht uit me voelde vloeien. In films zie je altijd dat bevallingen beginnen met het breken van de vliezen, omdat dit lekker theatraal is. Maar eigenlijk komt dit maar in 10% van de gevallen voor. Dus ik geloofde het eerst niet. Na een uur lekkage heb ik toch maar de verloskundige gebeld en die vroeg me het vocht op te vangen. Maar hoe doe je dat? Met een gigantische buik terwijl je op het toilet zit. De Amerikaan had de oplossing: een soeplepel. Sorry not sorry voor het verpesten van jullie mentaal lexicon bij soeplepel.

De verloskundige bevestigde dat het vocht vruchtwater was en dan moet je binnen 24 uur na het breken van je vliezen weeën krijgen. Gebeurt dat niet dan word je medisch en mag het ziekenhuis je bevalling verder afhandelen. En dat gebeurde helaas…na 28 uur begonnen de weeën, net te laat voor mijn eigen verloskundige om de bevalling te doen.

Hoe de bevalling precies ging en de bloederige details laat ik achterwege (op verzoek). Maar ik kan terugkijken op een redelijke bevalling waarbij ik kreten heb geslaakt waarvan ik niet wist dat ik ze kon produceren. De verpleegkundige tegen de co-assistent: “Mooi he? Als die oerkreten eruit komen.”

Of dat mooi was weet ik niet, maar wat wel mooi was, was het moment dat onze dochter ter wereld kwam. De kwetsbaarheid en schoonheid en de directe zorg die je over haar hebt. Waarom huilt ze niet? Waarom is ze zo rood? Wat is de Apgar score? En toen we twee uur later naar onze kraamkamer mochten en ze begon te huilen, begon ik ook spontaan te janken. “I don’t like it when she cries,” snikte ik. En tegelijkertijd vonden we het zo bijzonder dat we samen een mensje hebben gemaakt dat kan huilen.

Nu we twee weken thuis zijn, heb ik heel wat afgehuild. Moeheid, emotie, kraamtranen, maar ook pijn. Herinneren jullie je nog “the best tits ever”? Die fuckers hebben me mooi in de steek gelaten. Diepe rode kloven rondom de tepel en het gevoel dat iemand mijn tepel met een slijptol bewerkt als ik haar aanleg. Niks geen roze melkwolk, ik voel me zwaar bedonderd. Bovendien blijk ik ook nog eens aanleg te hebben voor borstontstekingen waardoor ik al twee keer met hoge koorts en uiterst pijnlijke borsten op bed heb gelegen. Om te voorkomen dat die pijnlijke borsten daadwerkelijk gaan ontsteken, moet je om de twee uur kolven, koelen, warmen en masseren (met de elektrische tandenborstel). Soms heb ik het gevoel bevallen te zijn van een drieling in plaats van 1 kind.

En dan hebben we nog de hechtingen die zitten de eerste dagen onmogelijk maken. Laat staan naar de wc gaan voor een grote boodschap. En na 5 dagen kramen vroeg Anja van de kraamzorg: “heb je eigenlijk al gepoept?” Want als je de schijtslijn van 5 dagen over gaat dan kom je in aanmerking voor allerlei strontopwekkers die het ongemak van de ontlasting ontlasten. “Nee, ik heb nog niet gepoept…,” was mijn antwoord. Het startschot om zo snel mogelijk met de race te starten.

Wanneer je je kersverse baby mee naar huis neemt, zeggen mensen: “Geniet lekker van elkaar.” Niemand vertelt je daarbij dat dat genieten betekent dat je vriend je kont met een warme douchestraal masseert in de hoop op een hoop. Niemand vertelt je dat je vloer bezaaid ligt met vlekken moedermelk uit je lekkende tepels die je niet kunt bedekken met iets, omdat dat rete-pijn doet. Niemand vertelt je dat als je eindelijk slaapt, je baby besluit van alles van je te willen en 4 keer achter elkaar te schijten in de net verschoonde luier, daarnaast en eronder.

Dus ik vertel het je bij dezen. Ook al is het krijgen van een baby bijzonder, intiem en ook echt wel genieten, de kraamweek kan zwaar zijn, ook als de kraamzorg weer is verdwenen. Zorg dat je een back-up plan hebt voor als het allemaal tegenzit: alle hulp is welkom, een warme maaltijd die voor je wordt bereid, schoonmaakster die een dagje extra komt etc. Denk hierover na net zoals je nadenkt over de naderende bevalling. Die bevalling duurt hopelijk maximaal een dag, de kraamtijd duurt veel langer, dus sta erbij stil.