“Mag ik je een tip geven? Zorg dat je je verlof lekker vol plant met allemaal sociale activiteiten, want je gaat je stierlijk vervelen.”
De persoon die dit zei, is waarschijnlijk zelf nog nooit met zwangerschapsverlof gegaan of heeft een personal assistent gehad tijdens haar verlof, want vervelen is er echt niet bij. Elke dag moet er nog wel wat gekocht en geregeld worden en de huishoudelijke taken lijken alleen maar toe te nemen als je de hele dag thuiszit.
Dus na een paar dagen van drukte had ik besloten dat zondag mijn dag zou worden. Ik zou ’s morgens gaan sporten en dan de hele dag gezellig bordspelletjes spelen. Maar dat liep toch anders…
Toen ik op de heide aankwam om te sporten, zag ik dat twee van mijn ‘favoriete’ zwangeren er niet waren. Zij waren vorige week al uitgerekend, dus de kans zat erin dat ze zouden bevallen. De groep bestond verder uit dames die nog maar net zwanger zijn en het groepje ‘Gooische vrouwen’ waarmee ik doorgaan niet zoveel op heb; het type dat in de herfstvakantie nog een weekje Ibiza doet.
Net zoals iedere week begonnen we de training met joggen of snelwandelen, maar door lage druk op mijn blaas was ik iets minder snel dan normaal. Wat als gevolg had dat ik achteraan de roedel liep waardoor een van de niet-oplettende Gooise vrouwen het hek naar de heide pal tegen mijn buik dichtgooide. Ik voelde me weer een beetje zoals ik me voelde toen ik er groep 3 tijdens een schoolreisje niemand naast me wilde zitten in de bus.
Eenmaal thuis had ik zin in de spelletjesmiddag, maar doordat de Amerikaan gefrustreerd was over de hoeveelheid rommel in ons huis voelde ik me verplicht om te helpen met een grote, korte schoonmaak. In een uur tijd hadden we de keuken opgeruimd, de vloeren schoon en troep opgeruimd. In de opruimaanval vergaten we helemaal dat de voordeur even open stond met als gevolg dat we in paniek raakten vanwege Dora. We hadden haar al een tijdje niet gezien en ze kon dus in een onbewaakt moment naar buiten zijn gesneakt.
Dus toen de vrienden voor de bordspelletjes arriveerden liepen we zoekend door de buurt om te kijken of Dora zich ergens had verstopt. Echt een gezellige middag werd het dus niet, omdat de Amerikaan en ik steeds naar buiten moesten om Dora te zoeken. We hadden ook de buurtapp ingeschakeld, dus er kwamen ook nog twee kindjes uit de buurt helpen zoeken. Toen onze vrienden rond etenstijd weer vertrokken, liepen we nog een keer het hele huis na en uiteindelijk vonden Dora in de kledingkast waar ze een nestje voor zichzelf had gemaakt in mijn kleding. Zichzelf uitrekkend en gapend keek ze ons aan met een blik van “waar blijft mijn eten?”
Met alle ellende achter de rug namen we ons voor verder niets meer te doen die avond en lekker vroeg samen in bed te kruipen en Netflix te kijken. Om de romantiek een handje te helpen, zette ik de verwarming in de slaapkamer alvast aan, maar die maakte een gorgelend kabaal, dus ik vroeg of de Amerikaan er even naar wilde kijken. En terwijl chef radiator zich ontfermde over de kachel ging ik voor de zoveelste keer naar de wc. Ik zat nog maar net toen ik de Amerikaan om hulp hoorde roepen: “Lianne!!! I need help now!!!” Dus met mijn onderbroek op mijn knieën stoof ik naar de slaapkamer waar de Amerikaan ondergespoten werd door een keiharde straal water die uit de radiator kwam. Er bleek een probleem met de waterdruk te zijn. En zo viel onze relaxavond letterlijk in het water.
Inmiddels is het woensdag en heb ik voor het eerst in dagen goed geslapen en ben ik thuis echt NIETS aan het doen. Ik heb gezwommen, een film gekeken en wat spullen voor de baby besteld. Vandaag is hoe een verlofdag hoort te zijn, dus ik denk dat ik nog een paar van deze dagen nodig heb voordat ik klaar ben voor de komst van de kleine.