Een paar maanden geleden lag er op de Bussumer heide een vrouw tussen de paarse bloemenzee.
Het zou zomaar het begin kunnen zijn van een spannende aflevering van Baantjer (editie ’t Gooi), maar dat was het niet. De vrouw in kwestie was hoogzwanger en had zich voor het gemak in het prikkende gras gepositioneerd om bij het ochtendgloren romantische foto’s van zichzelf en haar zwangere lijf te laten maken.
Toen ik dit tafereel al sportend gadesloeg lachte ik schamper. “Dat zou ik dus nooit doen hè? Zo’n fotoshoot,” zei ik tegen een mede-sportster.
Een paar weken later zaten we in het vliegtuig naar New York. Ik las Ouders van Nu en stuitte op een aanbieding: een luxe zwangerschapsfotoshoot voor maar 20 euro. “Waarom doe je dat niet?” zei de Amerikaan. Ik legde het tijdschrift weg en zei dat het niets voor mij was. Ik had onlangs bij vrienden nog het resultaat van zo’n shoot gezien. Zij hoogzwanger en haar vriend stond tegenover haar met een kussen onder zijn buik. Tenenkrommend vond ik het. Ik zag mezelf al staan met roze lint om mijn pens (met een i ertussen, wordt het opeens interessanter) of in een badkuip met blauwe rubberen eendjes. Niet dus.
Maar ik ging nadenken en rekenen (overigens ben ik niet zo goed in dat laatste). De Amerikaan zegt dat alle vrouwen steeds naar mijn buik kijken als we op straat lopen. Dus kennelijk is dat bijzonder. De Nederlandse vrouw wordt gemiddeld 83 jaar. Van die 83 jaar ben je zo’n 30 jaar vruchtbaar. De meeste kans op een goede oogst heb je tussen je 18de en je 30ste met een piek rond je 25ste. Na je 30ste neemt de vruchtbaarheid af en de kans op een miskraam toe. Dus met nog ongeveer 6 vruchtbare jaren voor me is de kans best aanwezig dat ik nooit meer zwanger zal raken (even heel dramatisch gesteld). Stel: het blijft bij 1 kindje dan ben ik maar 9 maanden van mijn leven zwanger geweest waarvan 3 maanden met zichtbaar zwanger lijf. Op een leven van 996 maanden is dat heel weinig: dat is 0,9%. Dus ja, dat is kennelijk bijzonder en dus kwam ik tot de conclusie dat ik die 0,9% van mijn leven toch graag wilde vastleggen.
Dus vandaag stapte ik de fotostudio van Picture People binnen en de fotografe heette Mandy, dus dat schepte meteen een band (want zo heet mijn zusje ook). Mandy deed mijn make-up en ze vroeg wat ik wilde: geen kitscherige attributen, smaakvol, stoer en verder mocht Mandy het zelf weten. Het ging er allemaal heel relaxed aan toe en ik durfde zelfs een shoot zonder bh aan.
Na de shoot gingen we samen door de foto’s, alle close-ups van mijn hoofd moesten regelrecht de vuilnisbak in en ook de foto’s waarop ik alleen een leren jas en een bh aan had, vond ik niets. “Mmm…dat is wel heel veel…vlees…,” zei ik over een foto waarop ik bijna naakt in een stoel zit. “Eh,” zei Mandy beleefd, “je bent ook heel veel vlees op dit moment.” Maar uiteindelijk zochten we samen 16 foto’s uit waar ik vooral tevreden en zelfverzekerd op sta. Vooral de foto’s zonder bh en alleen een witte blouse zijn heel tof geworden, maar die zijn alleen voor de Amerikaan.
Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik het heb gedaan. Ik weet zeker dat ik er over 20 jaar, gerimpeld en grijs, maar tevreden met 1 of meerdere kinderen, trots op kan terugkijken.
Ongezouten rapen 