Ongezouten rapen

Ongezouten Rapen is het geschreven bewijs van de vele mannen die in mijn leven de revue hebben gepasseerd.

Nog voordat ik hier mijn hartzeer van me afschreef, deed ik dat op Hyves of andere fora en een enkele keer voor Frontaalnaakt. Mannen en seks waren meestal onderwerp van mijn schrijfsels. Het hield me bezig, meer dan mijn leeftijdsgenoten, en ik heb me ook vaak afgevraagd waarom het me zoveel bezighield.

Als ik sommige teksten van toen teruglees, schaam ik me soms. De banaliteit, de wanhoop en de onbeschaamdheid zijn moeilijk te verteren nu ik braaf op de bank met een kop thee zit in onze Gooise koopwoning.

Gisteren zaten mijn moeder en ik samen in de auto. De radio stond aan. Er was belangrijk nieuws over Marco Borsato. Hij zou zijn vreemdgegaan met Iris Hond.
“Marco Borsato?” zei mijn moeder “die heeft Leontien toch?” Alsof vreemdgaan minder logisch is als je een aantrekkelijke vrouw thuis hebt zitten.
Ik vroeg me op mijn beurt weer af wie Iris Hond is, een begenadigd pianiste die 20 jaar jonger is dan de “Vrij zijn” zanger.  “Tja,” zei ik “sommige mannen hebben nooit genoeg, die willen altijd jagen en verzamelen.” En daarbij geldt: hoe verser het vlees, hoe smakelijker de buit.

En van die mannen heb ik er ook een paar gekend. Helaas waren dat mannen die mijn liefde niet verdienden, maar toch kregen zij haar in haar meest extreme en overweldigende vorm. Want ergens voelde ik al aan dat ik deze mannen nooit helemaal zou hebben, dus mijn strategie was ze te overladen met intensiteit. Een heel foute strategie overigens, want het mooiste wat je een jager kunt geven is heel veel gratis seks zonder dat ze er zelf veel voor hoeven terug te doen, zodat ze zich naast jou ook nog bezig kunnen houden met andere ‘projecten’.

De eerste jager en verzamelaar die mijn hart verlamde, was Michael. Ik was 17 en had TMF-chat ontdekt, kanaal Amsterdam. Amsterdam lonkte al een tijdje en ik wist dat ik er wilde gaan wonen. Michael woonde er en had een hele toffe scooter, een Gilera DNA (ik had zelf een Peugeot Speedfight). Maar wat me op slag verliefd maakte, was zijn uiterlijk. Dankzij zijn Nederlandse vader en Surinaamse moeder had hij een lichtbruine huid, zwarte krulletjes en helder groene ogen die iets omhoog stonden wat hem een ondeugende blik gaf.

Onze eerste date vond plaats bij hem thuis in Amsterdam. In het echt was hij nog knapper dan op de foto en ik kon niet geloven dat die knappe jongen met mij wilde afspreken. We keken een film, Big Momma’s House, en we zoenden. Aan het einde van de middag bracht hij me keurig naar de trein. Hij had een leuke middag gehad en ik ook. Op de terugweg bonkte mijn hard nog sneller dan het ritme van de trein die over de rails denderde.

Een dag later kreeg ik een sms van Michael. Hij vond me echt leuk en lief, maar hij was vergeten te zeggen dat hij eigenlijk een vriendin had. “Sorry, ik had niet met je moeten afspreken, maar ik was gewoon zo benieuwd naar je en we hebben zoveel gemeen.”
Mijn tienerhart was er wekenlang ziek van: ik huilde dagenlang, reed doelloos rondjes op mijn scooter en sloeg mijn vuisten kapot tegen de muur van de garage.

3 maanden later kreeg ik opnieuw een bericht van Michael. Zodra ik zijn naam op mijn scherm zag, kreeg ik het warm van binnen en verdween iedere rationele gedachte. Michael schreef dat het uit was tussen hem en zijn vriendin en dat hij me graag weer wilde zien. Als gehypnotiseerd toog ik weer naar Amsterdam; een beslissing die mijn jonge leven de daarop volgende 6 jaar zou tekenen.

Ik kan boeken volschrijven over Michael. Hoe ik erachter kwam dat Michael niet zijn echte naam was bijvoorbeeld en dat het nooit uit was geweest met zijn vriendin, die overigens op Beyoncé leek en prachtig was. Hoe hij me, toen ik eenmaal in Amsterdam woonde soms ’s nachts stond op te wachten als ik terugkwam van een avondje uit. Hoe hij me soms in de kou en regen liet zitten, omdat hij onverwachts bezoek kreeg van iemand anders. Hoe hij de kleding die ik een keer bij hem achterliet in de vuilnisbak gooide, omdat niemand mocht weten dat ik was langs geweest. Hoe hij me jaren later chanteerde met naaktfoto’s om uiteindelijk, toen ik hem allang was vergeten, tegen me te zeggen dat hij wel een toekomst voor ons samen zag.

Hoe ik de toekomst zag, wist ik toen niet. Maar ik wist wel dat dat niet met hem was. En vanaf mijn burgerlijke bank in Bussum kan ik nu wel zeggen hoe ik de toekomst zie: met een geweldige man die gek is op jagen en verzamelen…van herinneringen en momenten samen en de enige andere man of vrouw die daarbij een rol speelt is onze toekomstige zoon of dochter en misschien een hond, maar zeker geen Iris.