Toen ik van de week ik een opperbeste stemming was, schepte ik op over mijn onvermogen om echt gestrest te kunnen zijn.
Drukte op werk of een overvolle sociale agenda maken me moe, maar stress? Nee. De laatste keer dat ik echt stress ervoer, was toen ik nog een deeltijd studie volgde en daarnaast al voor 0,8 fte voor de klas stond.
Maar vanmorgen, op mijn eerste verlofdag nota bene, had de stress me toch even in een houdgreep. De ochtend begon eigenlijk heel ontspannen: we bleven tot half 10 in bed liggen, omdat we laat thuis waren gekomen van een feestje. Daarna zouden we de hele dag gaan klussen. Maar zodra ik mijn kluspak aan had en de deur naar de kluskamer opende, brak er iets in me. Er moet nog te veel gebeuren en we hebben zo weinig tijd. Elke klus vraagt om voorbereiding: muren moeten gewassen, vloeren moeten geschuurd, verf moet drogen. En we krijgen hulp, gelukkig, maar ook die hulp zorgt voor paniek, omdat ook de hulp rekent op een bepaalde progressie. En hulp maakt schuld. Elke keer als er iemand komt helpen, voel ik me verplicht om dingen te regelen: is er voldoende koffie, blijven ze lunchen en eten, wat zal ik maken? Ik wil dan ook graag iets extra’s doen: een extra lekker lunch verzorgen of een taart maken. Ook onze helpers offeren al maanden hun weekenden op om ons bij te staan.
En dan is er nog de zwangerschap (de reden dat we dit allemaal doen) die me me beperkt in mijn klusmogelijkheden. Ik wil ook meehelpen, maar zodra ik 10 keer heb gebukt voel ik mijn rug en moet ik weer een tijd staan. Op een hoge ladder staan, durf ik niet aan en te veel met terpentine in de weer is ook niet goed. Dus omdat ik zelf maar weinig kan, reageer ik mijn frustratie over de langzame voortgang van onze verbouwing af op de Amerikaan.
Wat ook niet meehelpt is dat we al een week zonder warm water en verwarming zitten, omdat de cv-ketel het heeft begeven. We staan ons dus al een week boven het babybadje te wassen en ik ben gisteravond naar de kapper gegaan om mijn haar te laten wassen. Het zou fijn zijn als we eindelijk weer een warme douche kunnen nemen of een ontspannend bad.
Dus vanmorgen hadden we het even zwaar: in mijn ogen deed de Amerikaan niets goed en ik ging totaal stuurloos en jankend aan het werk om vervolgens na een kwartier apathisch voor me uit te staren…en het gewoon niet meer weten.
Ongezouten rapen 