Ongezouten rapen

Eindelijk kwam er dan ook een dag in deze vakantie waarop we even helemaal niets deden.

Toen we 2 maanden geleden besloten een weekje ergens heen te gaan, wist ik dat het een actieve vakantie zou worden, maar 23 weken zwanger en elke dag 20.000 stappen zetten van de ene naar de andere kerk werd ook mij gisteren te veel.

Als voorproefje op de chilldag van vandaag hadden we gisteren een massage geboekt in Palermo. Ook als zwangere kun je gemasseerd worden, je kunt alleen niet op je buik liggen. Ik vond het allemaal prima, zolang mijn voeten maar extra aandacht kregen, want die dragen nu al 6 kilo extra met zich mee.

Vandaag lagen we dus vooral bij het zwembad dat we helemaal voor onszelf hadden. Ik kan dat prima, een dag vertoeven bij het zwembad. Een beetje zwemmen, lezen en slapen en de dag vliegt voorbij. Maar Loes dacht daar anders over. Die vroeg al na een uur niksen of er misschien ergens een wandelpad was. Ik had geen idee, ik wilde ook geen idee hebben en als er een wandelpad was, dan moest Loes dat pad in haar eentje betreden. Ik lag met een smoutlaag van factor 30 en mijn Kindle klaar voor een dagje in de Siciliaanse zon. Geen wandeling die tussen hem en mij kon komen.

Dus Loes volgende mijn voorbeeld en nam de rest van de dag verplichte rust. Diep van binnen denk ik dat Loes haar rustbehoefte niet durft toe te geven. Het is alsof rust nemen of nodig hebben iets is om je voor te schamen. Die vrouw die is altijd bezig en heeft een onuitputtelijke drive om dingen gedaan te krijgen. De woorden ziek, zwak en misselijk komen niet voor in haar woordenboek. Op de eerste vakantiedag ging ze door haar enkel. Alleen de dag daarna heeft ze een ochtend op bed gelegen met een zak ijs. De rest van de week heeft ze haar paarse enkel van de ene na de andere toeristische attractie gesleept. En daarnaast heeft ze in haar eentje 3 kinderen grootgebracht, van wie er twee nog heftig aan het puberen zijn. Dan is het niet gek dat er altijd onrust in je lijf zit. Het werk op kantoor en thuis is nooit af, dus rusten doet ze wel als ze slaapt.

Toen ik om half 5 ontwaakte uit een slaapje bleek dat de factor 30 niet alle doelen had bereikt. Op mijn linkerbeen was ik een smeerbaan vergeten en er openbaarde zich duidelijk een felrode veeg die behoorlijk pijn begon te doen. Voor Loes een mooie aanleiding om afscheid te nemen van de zon.

Morgen is onze laatste dag in Sicilië en Loes heeft alweer het volgende Griekse theater omcirkelt op de kaart. Dus we gaan er weer met een opgeladen batterij tegenaan.