Vandaag was een druk cultureel dagje. We moesten om 10:00 uit ons appartement vertrekken, dus we begonnen extra vroeg aan het ontbijt en het eerste culturele uitstapje: een bezoek aan het oude theater.
Het oude theater was eerst gebouwd door de Grieken tijdens de Griekse kolonisatie vanaf de 8ste eeuw voor Christus. Daarna werd er doodleuk overheen gebouwd door de Romeinen. Rond 1100 werd er door graaf Rogier de Eerste besloten het theater te strippen om vervolgens het marmer te gebruiken voor de kathedraal van Catania. Ergens in de Middeleeuwen, toen het geloof zijn hoogtijdagen vierde, bouwde men huizen op de ruïnes van het theater. In de 18de eeuw werd het theater herontdekt bij toeval en men is toen gestart met gedeeltelijke opgravingen. Na 1930 zijn alle huizen en winkels afgebroken om zo het oude theater weer tevoorschijn te toveren. En dat is een behoorlijk indrukwekkende plek: je kunt er uren ronddwalen over de tribunes en de gangen die rondom het theater lopen. Overal liggen stukken van pilaren en marmeren tegels. Ik voelde me ontzettend verbonden met de geschiedenis, veel meer dan in die stijve kerken waar kitscherige prullaria me bewust moeten maken van andere tijden.
Daarna gingen we door naar het Benedictine klooster, een van de grootste kloosters in Europa, waar we een rondleiding van 1,5 uur kregen. Het klooster is nu geen klooster meer, maar eigendom van de universiteit die zorg draagt voor het behoud en onderhoud van het gebouw. Het klooster werd natuurlijk ook getroffen door de aardbeving van 1693, maar de monniken, die bulkten van het geld in die tijd, bouwden daarna een nog groter klooster in Barokke stijl. En hoewel het de monniken natuurlijk van harte gegund was, irriteert het me een beetje dat het klooster met zoveel zorg en aandacht werd herbouwd, terwijl men voor het oude Romeinse theater niet eens de moeite nam om er weer iets fatsoenlijks van te maken. Ook nu zie ik terug dat het klooster veel meer aandacht krijgt in het behoud dan het oude theater. Zo blijkt maar weer dat de kerk nog steeds een grote vinger in de pap heeft als het gaat om werelderfgoed.
Na bijna 4 uur onafgebroken lopen en staan met een keiharde buik vonden we het tijd om richting onze nieuwe bestemming te vertrekken. Het was nog best een eindje rijden naar Reitano waar we om 18:00 aankwamen na een onverwacht steile helling die Loes maar met moeite kon bedwingen. Nu durven we eigenlijk niet meer weg te gaan uit angst voor de helling, maar om hier nu 4 dagen te blijven zonder activiteiten te ontplooien lijkt ons ook een beetje saai.
In ieder geval trakteerden we onszelf hier op een traditionele maaltijd waar geen einde leek te komen aan de gerechtjes die werden geserveerd. Wat we morgen gaan doen, weet ik nog niet. Ik heb het in ieder geval eventjes gehad met de kerk, voor nu.
Ongezouten rapen 