Perfect ingeburgerd als we zijn, aten we vanmorgen natuurlijk weer granita met een brioche, voordat we naar Noto vertrokken. Of zoals Google het spellend zegt: N-O-T-O.
Voordat je Sicilië bezoekt, moet je eigenlijk weten dat oostkust van Sicilië in 1693 werd getroffen door een aardbeving waar ze in Groningen u tegen zouden zeggen. Deze had een kracht van 7.4 op de schaal van Richter, verwoestte 70 steden en dorpen en kostte aan 60.000 mensen het leven.
Na de vernietigende aardbeving werden de verwoeste steden weer opgebouwd. Daarvoor waren er drie scenario’s geschetst:
- De stad herbouwen op een compleet nieuwe locatie
- De stad herbouwen op dezelfde locatie met een nieuw plan
- De stad herbouwen op dezelfde locatie op basis van het oude stadsplan
Catania, de stad waar we nu verblijven, valt in de derde categorie, maar Noto valt in de eerste categorie. De hele stad is verplaatst en meteen rigoureus veranderd. Zo kregen de architecten de opdracht om de stad in barokke stijl te bouwen. Het soort steen dat werd gebruikt was een oranje-kleurig kalksteen dat ervoor zorgt dat de stad tot op de dag van vandaag een honingkleurige gloed over zich heeft. In Noto staan 50 religieuze gebouwen die allemaal in dezelfde stijl op loopafstand van elkaar zijn gebouwd, dat maakt het voor de vermoeide toerist makkelijk om alles te bezoeken. Daarnaast staan Noto en de basiliek op de werelderfgoedlijst wat de nog bezoekwaardiger maakt.
Maar een kerk blijft voor mij een kerk. In Amsterdam heb ik nog nooit een kerk van binnen gezien, terwijl ik in het buitenland altijd weer met het zweet tussen mijn tieten naar een plastic pop van Jezus aan een kruis zit te kijken. Ik vind het eerlijk gezegd totaal niet boeiend, maar toch trap ik altijd weer in de val van de recensies en tips op het internet. Kerken moet je nu eenmaal bezoeken. Dat vindt iedereen.
Dus na de tiende kerk had ik het meer dan gehad en gingen we eindelijk naar een strand. Het werd San Lorenzo. Een bescheiden zandstrand begrensd door helderblauw en schoon water. Hier konden we eindelijk een duik nemen en afkoelen en misschien een klein dutje doen. Maar net toen mijn ogen dichtvielen en het eerste sliertje kwijl langs mijn zoute kin naar beneden droop, plantte een Italiaanse familie hun parasol op 20 cm afstand van mijn handdoek. Daarna streken ze neer, voeten bijna in onze haren en begonnen ze luid met elkaar te praten. Tot overmaat van ramp kwam er na elke 10 minuten weer een nieuw familielid opdagen en die moest ook ergens een plekje krijgen. Uiteindelijk werden we compleet omsloten door de beach maffia. “Als we niet uitkijken, steken ze ons straks aan, en beginnen ze kampvuurliederen te zingen,” zei ik tegen Loes. Veel eerder dan gepland vertrokken we dus weer richting Catania.
Morgen vertrekken we naar een kleiner plaatsje Reitano om daar de rust op te zoeken op een agrifarm.
Ongezouten rapen 