Nadat vorige week een paar tijgers in de aanval gingen, deden onze leeuwinnen dat gisteren ook. Helaas moesten ze hun meerdere erkennen in het almachtige Amerika, aangevoerd door een fles drank.
Stiekem heb ik enorm genoten van het vrouwenvoetbal. Wat een verademing om geen zwart getatoeëerde ego’s jammerend over het gras te zien rollen bij elke minieme overtreding. Zelfs als leek kon ik zien dat het vrouwenteam beschikt over een gezonde sportieve instelling en de bereidheid om samen te werken. Daarnaast luisterde ik de afgelopen weken vaak in de auto naar Bureau Sport Oranjevrouwen op NPO 1 waarin elke aflevering een speelster aan het woord kwam. En stuk voor stuk kwamen ze op mij over als intelligente en grappige meiden. Op de eerste wedstrijd na lukte het me om ze allemaal te kijken en groeide ik net zoals het team zelf in het toernooi.
Nu het voorbij is, vind ik het heel tof dat de meeste Nederlanders het vrouwenelftal een warm hart hebben toegedragen en dat er zo langzaamaan een weg wordt gebaand voor de nieuwe generatie voetbalstertjes die vanzelfsprekend net zoveel professionele kansen krijgen als hun mannelijke collega’s.
Toen ik nog een kind was, was voetbal iets voor jongens. Meisjes gingen op handbal. Ik moet bekennen dat ik ook bang was voor de bal, daar het in elk wedstrijdje bij de gymles niet ging om tactiek of om samenspel ging, maar om de trapkracht van de jongetjes. En meestal was het resultaat van die trapkracht geen goal, maar een bal tegen mijn ribben of hoofd, waardoor ik al zenuwachtig werd als de juf ’s morgens aankondigde dat we misschien wel gingen voetballen bij gym.
Maar goed, terug naar het WK. Op de radio waren er ook steeds discussies gaande over feminisme en wat je nou wel en niet kon zeggen over de vrouwen. De presentatoren van Bureau Sport werden ook elke aflevering langs een feministische meetlat gelegd. Praten over de make-up van de speelsters, hun relaties of welke presentator welke vrouw schattig vond, was not-done. Ook ging het op een gegeven moment over de term “De Gouden Pik”, die term schijnt vaker voor te komen in de voetballerij. Het NRC schreef daar een leuke chronologie over. Een gouden pik hebben betekent vooral dat je in trek bent bij de vrouwen, maar in de voetbalwereld betekent het ook zoiets als gewoon heel veel succes hebben in je spel/aanpak. Op de radio vonden ze dus dat er ook zo’n term moest komen voor de vrouwelijke speelsters. Iemand opperde Gouden Kut of Gouden Gleuf, maar dat was volgens de anderen absoluut niet vrouwvriendelijk.
En dat is waar ik me dus kapot aan erger. Met álles wat je nu over vrouwen (maar ook gekleurde mensen of homoseksuelen) zegt, begeef je je op glad ijs. Als ik naar een wedstrijd vrouwenvoetbal kijk wil ik kunnen grappen “ik heb naar een lekkere pot gekeken.” Maar dan zit er vast weer iemand in de zaal die het woord ‘pot’ denigrerend vindt. En zo kun je eindeloos naar beledigingen zoeken in uitingen die nooit zo bedoeld zijn. En als we onze vrouwelijke speelsters gelijk willen behandelen als de mannen dan moet er wel een lompe variant komen op De Gouden Pik want als we bij succes mogen verwijzen naar het mannelijk geslacht dan mogen we dat ook bij de vrouw. Dus Gouden Gleuf, ik vind het prima.
Ongezouten rapen 