Sinds ik in mijn vroege twintiger jaren zeeën van tijd heb doorgebracht in de trein, vind ik dat ik voldoende credits heb opgebouwd om een auto te mogen hebben.
De trein was ooit een noodzakelijk kwaad om op dagelijkse basis van Obdam naar Amsterdam, van Amsterdam naar Rotterdam en van Amsterdam naar Utrecht en van Amsterdam naar Hilversum te reizen. Want in die steden bracht ik toen de meeste tijd door.
Ik kan niet zeggen dat ik warme gevoelens heb overgehouden aan mijn treintijd. Kleffende stelletjes, smakkers, snurkers die tegen je schouder aan gaan liggen, reizigers die liever hun koffer dan een medereizigers plaats bieden, te harde muziek, starende mannen, te hard pratende Libelle-lezeressen en niet te vergeten het gebrek aan zitplaatsen of op tijd rijdende treinen kleuren mijn ervaring.
Sinds een jaar heb ik naast een leaseauto ook een NS-business card, maar ik heb hem niet nog vaak gebruikt. Dat komt in eerste instantie vooral doordat het reizen met de trein me veel meer tijd kost dan met de auto. Een paar voorbeelden van routes die ik vaak afleg naar klanten (van deur tot deur).
Bussum – Den Haag : 1 uur en 4 minuten met de auto 2 uur en 12 minuten met de trein
Bussum – Rotterdam: 1 uur en 1 minuut met de auto 1 uur en 46 minuten met de trein
Bussum – Leeuwarden: 1 uur en 20 minuten met de auto 3 uur en 11 minuten met de trein
Het is logisch dat de NS mij niet van deur tot deur kan brengen. Maar gemiddeld ben ik met de trein dus het dubbele aan reistijd kwijt.
Toch zie ik ook voordelen van de trein. Je hoeft je niet de hele tijd op de weg te focussen, je kunt werken of lezen en je hebt geen kans op snelheidsboetes (die bij mij eerder regel dan uitzondering zijn).
Gisteren nam ik weer eens de trein richting Amsterdam. Sinds Groen Links daar met de scepter zwaait, is men er alles aan gelegen om de automobilist een onwelkom gevoel te geven. Praktisch is het niet, maar diep in mijn hart weet ik ook dat het goed is voor Amsterdam en de hele wereld om de auto vaker te laten staan. Dus ik stapte optimistisch de trein in voor een kort ritje naar mijn ex-stad.
Natuurlijk verwacht ik op zaterdagmiddag geen rustige treinreis dus ik was mentaal voorbereid op smakkers en staanplaatsen. Maar er was zowaar een zitplaats en niemand in de buurt maakte onwenselijke eetgeluiden. Ik had mezelf comfortabel geïnstalleerd met Wordfeud toen ik achter me luide muziek hoorde. Soms is luide muziek afkomstige van een ringtone die van korte duur is, maar dat was hier niet het geval. Ik draaide me geërgerd om en zag een man van ongeveer 30 jaar, zonnebril op en diamanten oorknopjes genieten van rapmuziek. Ik hoopte dat mijn geërgerde blik afschrikwekkend genoeg zou zijn, maar dat was niet het geval. Een oudere dame had meer ballen dan ik en zei er wat van:
“Zou je misschien je muziek af willen zetten?” vroeg ze vriendelijk.
In eerste instantie reageerde de man beleefd: “Ja, hoor mevrouw.” Maar daarna werd het assertieve vuur in hem aangewakkerd.
“Dit is geen stiltecoupé toch, dus ik mag gewoon muziek luisteren.”
“Nee, maar je muziek staat luid en ik vind het onprettig.”
“Ik moet ook luisteren naar alle mensen die praten, daar heb ik ook niet om gevraagd,” ging de man verder.
“Je kunt toch ook oortjes in doen, net zoals alle andere mensen in de trein. Kijk maar naar je buurvrouw.” Het meisje naast de jongen, zat muziek te luisteren met oortjes in en de discussie leek langs haar heen te gaan.
“Ja, dat heet oortjesslavernij.”
“Het is heel normaal om oortjes in te doen,” zei de vrouw nog eens.
“We zijn allemaal slaaf van de oortjes,” zei de man met een dik Surinaamse accent.
Kwaad op mezelf, omdat ik zelf te laf was om er iets van te zeggen en kwaad op de man stapte ik gefrustreerd de trein uit. Wat als iedereen zonder oortjes op een hoog volume muziek luistert in de trein? Wat voor een kakofonie wordt het dan? Ik vind dat er een groot verschil is tussen pratende mensen (op normaal volume) of het luisteren naar muziek. Praten is iets natuurlijks, muziek luisteren is dat niet. Ik kan niet begrijpen dat jonge mensen dat niet snappen.
Ongezouten rapen 