Ongezouten rapen

Cijfer: 6,5

Ik heb Hans-Peter Schneider weleens gezien.
De eerste keer heb je met hem te doen, dan denk je dat hij ziek is. Maar als je hem kent is het een eikel met een bril op.

De naam Thomas Harris zegt je waarschijnlijk niet zoveel. Maar de naam van een van de meest gruwelijke personages uit de literatuur- en filmgeschiedenis waarschijnlijk wel: Hannibal Lecter. Thomas Harris is zijn geestelijk vader.

Van 1981 tot en met 2006 bracht Harris Lecter groot in 4 boeken. We zagen de charismatische kannibaal tevens tot leven komen in films. De verfilming van Silence of the lambs won 5 Oscars en nog steeds worden er series gebaseerd op het boek dat van Harris een best selling author maakte.

Sinds 2006 is het stil gebleven rondom Lecter en Harris, maar laatstgenoemde tekende in 2004 wel een deal voor 2 boeken. Het eerste boek dat uitkwam was Hannibal’s Rising, maar op het tweede boek moesten de uitgever, en de rest van de wereld, 13 jaar wachten.

En nu is ze er dan eindelijk: Cari Mora. Geen familie van Cora van Mora. Maar een thriller die appelleert aan de hypes die de gemiddelde Netflixkijker weten te boeien: Pablo Escobar (Narco’s), dood en verderf in Miami (Dexter), gruwelijke horror en een bloedmooie latina.

Dus stel je een gigantische villa voor aan de haven van Miami die ooit toebehoorde aan Pablo Escobar. In dat huis ligt een schat verstopt die elke slechterik wel wil hebben. Toevallig wordt dat huis nu niet bewoond, maar verhuurd aan filmmaatschappijen die er voornamelijk blootfilms opnemen zonder dat iemand maar van die schat af weet. Cari Mora, een verdomd mooie Colombiaanse, past op het huis als bijbaan. Als ze de nieuwe huurder van het huis ontmoet, weet ze meteen dat het foute boel is. Zijn naam is Hans-Peter Schneider, want alles wat slecht is, klinkt nog slechter in het Duits. Schneider doet zijn naam eer aan door het afsnijden van ledematen als voornaamste hobby te hebben en zo nu en dan een lijk in een vloeibaar crematie-apparaat op te lossen.

In het wiegende resoneerapparaat waarin Carla aan het verdwijnen was, begon zacht iets te rinkelen.
U hoort haar bikini. Van hetzelfde materiaal als een maliënkolder. Die slijpt langs haar botten als het vlees is opgelost.

Ik weet niet zo goed of Cari Mora een geschikt boek is om te lezen. Ik zou men eerder aanraden dit boek te kijken, maar dat is uiteraard (nog) niet mogelijk. Maar wat me vooral opvalt aan Cari Mora is dat het duidelijk is geschreven om ooit te worden verfilmd. Ik kan Harris geen ongelijk geven: 1 bestseller schrijven en daarvan de filmrechten verkopen en vervolgens 13 jaar te kunnen spenderen in vakantiehuizen in New York en Florida. Waarom zou je het niet nog een keer proberen?

De kracht van dit boek zit ‘m in de suggesties die worden gewekt rondom het personage van Hans-Peter Schneider. In het eerste hoofdstuk wordt de man opgetekend als een psychopaat pur sang waar je de rest van het verhaal doodsangsten voor uitstaat. Het vervelende is dat Hans-Peter al vrij snel naar de achtergrond verdwijnt om plaats te maken voor een crimineel van een wat vriendelijker kaliber. Maar dat is natuurlijk niet waarom ik een thriller van Harris lees: ik wil geen laffe schietpartijen in autobusjes, ik wil de meest zieke psychopaat die er is leren kennen. Op papier dan. De keuze voor een algemener gangsterverhaal is begrijpelijk vanuit een commercieel perspectief; het spreekt een bredere doelgroep aan. Maar het maakt Cari Mora niet zal beklijven zoals Hannibal Lecter dat deed.

Naast het gebrek aan fantasie mist het boek ook sturing. Harris trekt er een aantal personages bij die er in meer of mindere mate toe doen en ook probeert hij naast de zoektocht naar de schat ook nog aandacht te schenken aan Cari’s verleden bij de Farc, haar angst om haar verblijfsvergunning te verliezen en haar liefde voor dieren. Had Harris een duidelijkere focus gehad, dan was het vast een beter boek geworden.