Vrijdagavond

Ik moet bekennen dat ik mijn blog behoorlijk verwaarloosd heb en dat nog wel een tijdje zal blijven doen.

Normaliter had ik elke week wel een ochtend voor mezelf waarop ik tijd had om mijn gedachtes uit te typen. Maar tegenwoordig zit ik in het weekend in een uitspanning op de Bussumer heide biologische roereieren te eten of neem ik deel aan Mom in Balance op diezelfde heide.

Voorheen kwam het regelmatig voor dat ik voor de wekker wakker werd en met een kop ochtendthee en schrijfzin achter de laptop ging zitten, maar mijn zwangere lijf heeft behoefte aan slaap en dat maakt dat ik voor het eerst in mijn leven kennismaak met het fenomeen uitslapen. Waardoor de verplichtingen zich al aandienen zodra mijn lichaam verandert van horizontale positie naar verticale positie.

Ook het samenwonen legt zijn beslag op mijn vrije tijd. Toen ik nog alleen woonde, besloot ik zelf of ik ging koken of niet. Als ik matige honger had, smeerde ik een broodje en als ik geen zin had om te koken, liep ik naar snackbar Eype. Nu krijgen we elke maandag de Familiebox bezorgd en de rest van de week houden we rekening met elkaars hongerniveau. Gezamenlijk eten en de voorbereidingen daarvoor treffen, kost tijd.

En zo sluipt langzaam maar zeker het wij en ons in mijn bestaan. Dat is meestal fijn en gezellig, maar als ik zie dat ik al 2 maanden geen tekst heb geschreven, word ik daar ook een beetje verdrietig van. Maar is het niet gewoon tijd om afscheid te nemen van de momenten voor mezelf? Is vrije tijd misschien alleen iets voor kinderen die hierin gefaciliteerd worden door hun ouders? Straks als de baby er is dan zal het nog ‘erger’ worden. Elke vrije minuut zal in beslag worden genomen door de persoon die eerder enkel een samensmelting van cellen was, maar dan opeens een eigen wil heeft. Ik kan nu niet zeggen dat ik ontzettend veel zin heb om een deel van mijn ontzettend drukke en sociale leven opzij te zetten, maar iets zegt me dat het vanzelf goedkomt.

Aangezien mijn geliefde vanavond de hort op is, ben ik voor het eerst in maanden alleen thuis en doe ik wat ik altijd deed. Ik heb gesport en ik schrijf een blog, die nergens over gaat, terwijl ik op mijn sushi wacht. Want ook sushi komt in allerlei zwangervriendelijke varianten. En aangezien de Amerikaan mijn cravings voor sushi meer dan zat is, grijp ik deze culinaire kans met beide handen aan.