Mijn moeder had wel een paar platen van hem. Ik weet dat ze Thriller had en dat ze het nummer Ben zo mooi vond. Maar verder was Michael Jackson niet echt een groot ding bij ons in de familie.
Toen ik op jazzballet ging, leerde ik de muziek van Jackson pas echt kennen. We deden namelijk een show op Beat It, dus dat nummer kon ik dromen. Omdat zijn muziek zo goed dansbaar was, danste ik bij een vriendin, wier ouders een paar van MJ’s albums hadden, in de woonkamer en bedachten we dansjes op Smooth Criminal en Billy Jean.
In mijn klas op de basisschool zat een jongen die fan was van Michael Jackson en soms ook zijn liedjes zong waarbij hij zachte kreuntjes en hoge gilletjes liet horen. Als hij echt in zijn element was, deed hij ook een dansje waarbij hij naar zijn piemel greep. Dat vonden we maar vreemd; het was best okay om op jazzballet op Michaels muziek te dansen, maar een hardcore fan zijn van de pielepakkende popster was eigenlijk not-done. Zeker niet onder de gabberende jeugd die op dat moment alleen maar oog had voor Nike Air Max en happy hardcore.
In die tijd speelden de schandalen al, maar die bereikten ons nauwelijks. Wij zagen videoclips op TMF en lazen de Hitkrant. Sporadisch stonden daar wel berichten over MJ in, alleen herinner ik me dat het dan vooral over 3T (de neefjes van) of zijn huwelijk met Lisa Marie Presley ging. Natuurlijk ging het in een popkrant voor kinderen niet over het vermeende seksueel misbruik; het moest natuurlijk wel leuk blijven.
Pas in mijn late puberteit kwam ik er, mede dankzij internet, achter dat de Michael Jackson die Ben zong er heel anders uitzag dan de Michael Jackson die You are not alone zong (saillant detail: dat nummer is geschreven door R.Kelly). Dat vond ik opmerkelijk, maar ik had betere dingen te doen dan Googleonderzoek uitvoeren naar Jacksons huidskleur en neus. Bijvoorbeeld het Amsterdamse nachtleven onveilig maken. Af en toe dansten we tijdens het stappen nog op zijn muziek “don’t blame it on sunshine, don’t blame it on the moonlight, blame it on the boogie.”
Leaving Neverland
En van Boogieman werd Jackson deze maand opeens weer een Bogeyman: Wade Robson en James Safechuck, kinderen van de jaren ’80, beschuldigen hem van seksueel misbruik in de documentaire Leaving Neverland. In een 4 uur durende nachtmerrie doen de mannen uit de doeken hoe hun leven met Michael Jackson eruit zag. Hoe ze uren met hem aan de telefoon hingen en de bijnamen die hij ze gaf: doo doo head, applehead en little one. Jackson werd een vriend van de familie. Niet alleen de jongens, maar ook de ouders kregen zijn aandacht. Hij nodigde hen uit mee te gaan op tournee, boekte de meest luxueuze hotelkamers voor hen en gaf dure cadeaus. Dat allemaal zodat Jackson ’s avonds gezellig in bed tegen de geïmponeerde kinderlijfjes kon aankruipen. Stel je voor: deze jongens waren mega fan van Michael Jackson en dan opeens wordt hij je vriend. Een echte vriend, die elke dag belt, langskomt en blijft slapen. Denk eens terug aan je eigen jeugdliefde: Transformers, Star Wars, Madonna, The Spice Girls, Johan Cruijff…als er een manier was om al je tijd door te brengen met je grote liefde had je dat dan gedaan?
Ik heb de documentaire in twee delen gekeken en na het eerste deel heb ik er slecht van geslapen. Ik werd ontzettend verdrietig van de verhalen en de gruwelijke details die worden verteld. Na het eerste deel had ik ook sterk mijn twijfels: spreken ze de waarheid of doen ze het, zoals veel media beweren, om het geld? Maar na het tweede deel was mijn twijfel verdwenen. De redenen die de jongens hebben om hun verhaal nu te doen en niet toen het erop aankwam in de rechtszaal, vind ik geloofwaardig.
Om een beter beeld te krijgen van Michael Jackson ben ik daarna ook de documentaire Living with Michael Jackson gaan kijken en twee televisie-interviews. In Living with Michael Jackson volgt Briste journalist Martin bashir MJ 8 maanden lang en bespreekt met hem onderwerpen zoals plastische chirurgie, zijn kinderen en zijn buitengewone relatie met jonge kinderen. Wie Michael Jackson vooral herinnert van zijn stoere videoclips zal zich verbazen over hoe Jackson zich in de documentaire presenteert: een ontzettend softe, kinderlijke man die giechelt als een meisje en praat met de zachte stem van een verlegen kleuter. Het enige wat ik dacht was: ‘dit is een kind dat op het podium de act van volwassen kerel opvoert.’
In de documentaire zegt de twaalfjarige Gavin Arvizo, hangend op de schouder van Michael, dat Michael helemaal geen 34 is, maar een kind van 4. Michael moet hierom giechelen. Voor de rest zien we Michael zich gedragen als een kind in zijn eigen pretpark. Hij klimt in bomen, rijdt in de attracties en roept hard “me me!” als de ijsverkoper vraagt wie er aan de beurt is. Als je je bedenkt dat zijn eigen jeugd grotendeels is verwoest door het succes van The Jackson Five en de riem van zijn vader, is het misschien niet zo gek dat hij later een stukje van zijn jeugd probeert in te halen. Het is wel gek dat daarbij blijkbaar slaapfeestjes met minderjarigen horen.
Jackson is nooit veroordeeld voor het vermeende misbruik. Robson heeft gepoogd de beheerders van Michaels fondsen aan te klagen, maar volgens de rechter was hij daar te laat mee. Jackson kan zichzelf niet meer verdedigen of laten verdedigen dus de wereld zal het moeten doen met speculaties. Op deze website valt te lezen dat er 15 speciale vriendjes in het leven van MJ waren. Ik denk dat het een kwestie van tijd en durf is, voordat er meer boekjes worden geopend. Eenieder bepaalt voor zichzelf of Jackson schuldig is. Maar als hij schuldig is, is zijn muziek dat dan ook?
Ongezouten rapen 