Ongezouten rapen

De kans dat een volwassene minder dan 1 keer per week een douche neemt is 1%, de kans dat ik sterf aan obesitas is 1 %, de kans op een overstroming is elke dag 1%, als je zwanger bent, is de kans op een meerling 1%.

En als je al een miskraam hebt gehad dan is de kans dat je meteen daarna nog een miskraam krijgt 1%.

Wie had dat gedacht? Dat ik dit jaar blogs zou schrijven over zwanger worden en miskramen. Vorig jaar zag mijn leven er totaal anders uit. Ik dacht, vooral tijdens deze maand, veel aan Neels en ik stond op het punt om 5 dagen op een afgelegen paardenboerderij in Drenthe door te brengen in mijn eentje.

Zwanger
2018 voelde ook als een nieuwe start, een jaar dat minder in het teken van verlies zou staan. Een jaar waarin de controle weer bij mij zou liggen. Ik leerde de Amerikaan kennen en dat was moeilijk, want ook hij was Neels niet, maar ik gaf het een kans om te groeien. We groeiden alleen te snel; in april raakte in zwanger nadat we op een regenachtige avond een risicootje namen. Een baby? Dat had nooit op mijn verlanglijstje gestaan. Hoe kon ik zo stom zijn om dat risico te nemen met iemand die ik net 2 maanden kende?

De straf voor mijn stommiteit kwam na 10 weken toen we, inmiddels gewend aan het idee, bij de verloskundige zaten voor een echo. Op de echo zagen we een zwarte zak met een misvormde witte vlek erin. Een missed abortion noemen ze dat: wanneer de zwangerschap al weken geleden is geëindigd, maar je lichaam nog vrolijk HCG blijft aanmaken, omdat het denkt dat er iets in je baarmoeder groeit. Het is alsof je een bord stamppot naast een lijk neerzet. Totaal nutteloos. Toen kwam cytotec, een chemische weeënopwekker, die de misvormde vlek richting riool moest sturen. De minst opgewekte ervaring over een opwekking die je kunt hebben.

We zien wel
Misschien kon er in mijn lijf maar plaats zijn voor de groei van 1 ding. Want met het verlies van de zwangerschap begon de liefde voor de Amerikaan sterker te groeien en daarmee ook een (ik had nooit gedacht dat ik dit woord zou typen) kinderwens. Ik wil niet zeggen dat we probeerden zwanger te worden, maar op een gegeven moment ben ik gewoon weer gestopt met de pil en hadden we zoiets van “we zien het wel.”

Op 29 november zag ik het inderdaad: een positieve zwangerschapstest. Ik had mijn lesje geleerd van de vorige keer en vertelde het alleen aan een handvol vriendinnen en familie. Tijdens deze zwangerschap was ik meer op mijn hoede. Onbezorgd zwanger zijn, was er niet meer bij. Ik noteerde in een dagboek elk symptoom en elke verandering. Ik merkte al meteen dat deze zwangerschap anders was dan de vorige. Ik had nu veel meer rugpijn, minder trek en ik hoefde ook minder vaak naar de wc. Ik wist niet hoe ik dat moest interpreteren, maar ik dacht: zolang het niet bloedt, zit het goed.

Echo
Maar het ging bloeden. Afgelopen dinsdag. Ik had er meteen een slecht gevoel bij en belde de verloskundige. Gelukkig kon ik op woensdag al langskomen voor een vroege echo, ik zou dan 6+1 week zijn. Vooraf had ik gegoogled hoe een 6 weken echo eruit moest zien. Ik neem jullie even mee in een stukje echoscopie:

Van links naar rechts
Beeld bij 4 weken echo: een vruchtzakje van 4,5 mm
Beeld bij 5 weken echo: een vruchtzakje van 10 mm met een dooierzakje (dat ringetje)
Beeld bij 6 weken echo: een vruchtzakje van 17 mm met een embryo

Op de echo die ik zag, terwijl ik dus 6 weken zwanger was, zag ik het beeld van een zwangerschap van 5 weken maar dan zonder dooierzakje. Hier nog even een paar stelregels voor een succesvolle vroege zwangerschap:

De zwangerschap is niet goed als:
Embryo = groter dan 7mm zonder hartslag
Vruchtzak = minimaal  ø 25 mm zonder embryo
Embryo is afwezig 2 weken na scan van vruchtzak zonder dooierzak
Embryo met hartslag is afwezig 11 dagen na scan met dooierzak

Mijn vruchtzakje was ø 7,8 mm. Ik heb gelezen dat je bij ø 8 mm in 91% van de gevallen een dooierzakje zou moeten zien. Hoe groot is de kans dat ik het dooierzakje wel zou zien als de vruchtzak nog ø 0,02 mm zou zijn gegroeid? Vrij klein. Net als de kans op een tweede miskraam, trouwens. Ik werd naar huis gestuurd met de boodschap om nog een week te wachten tot een volgende scan. Dan moest er volgens de echoscopist wel een embryo te zien zijn.
“Bullshit,”  dacht ik. En dat moet zij hebben geweten, zij kent de cijfers ook. Ik vraag me dan ook af of het beleid is van de echoscopisten om hun patiënten zo slecht of onrealistisch te informeren.

Ik hoopte dat mijn lichaam de zwangerschap zelf zou afbreken, voordat ik de volgende echo zou krijgen. Dus toen dat gisteren gebeurde was ik verdrietig, maar ook opgelucht. Ik keek er namelijk niet bepaald naar uit om cytotec weer te ontmoeten en zeker niet zo vlak voor de feestdagen.

Is dit mijn straf, omdat ik altijd afkeurend heb gesproken over de romantisering van het ouderschap? Hebben we gewoon dikke pech tot die 1% te behoren of zijn mijn eitjes verrot? Niemand die het weet. Maar mag ik dan in ieder geval voor 2019 dezelfde bestelling plaatsen: graag meer controle en minder verlies.