Houseparty

Een huis kopen lijkt tegenwoordig een mission impossible. Alleen Tom Cruise inhuren als makelaar verhoogt nog de kans op slagen. Maar aangezien Tom Cruise op dit moment Top Gun: Maverick opneemt, moeten we het doen met Hans, onze rondbrillige- en buikige pandenpartner uit ’t Gooi.

En ik zeg wel steeds ‘we’, maar ik heb geen geld om een huis te kopen. Mijn spaarrekening dient als een tijdelijke opslagplaats voor geld dat mogelijk gespaard zou kunnen worden. Maar als aan het einde van de maand blijkt dat de schoenen, die ik al maanden op favoriet heb staan bij Zalando, opeens in prijs verlaagd zijn dan wordt het kandidaatsspaargeld daarvoor aangesproken. Met als gevolg dat de aanschaf van mijn droomhuis weer een stap verder weg is.

De Amerikaan daarentegen heeft het beter voor elkaar en kan dus in zijn eentje best wel een flink stuk huis kopen, ook in deze tijden van woningkrapte (althans, dat dachten we).

Als we even de eisen op een rijtje zetten dan zoekt hij het volgende:

Een huis op loopafstand van gezelligheid (centrum, koffietentjes etc.)
Een huis goed bereikbaar met OV
Een huis met garage
Geen nieuwbouw
Een huis van ongeveer 100 m2

Omdat ik misschien ooit in het huis ga wonen mag ik ook wat eisen inbrengen:

Een huis met een tuin en/of groot dakterras
Dichtbij de snelweg
Dichtbij een bioscoop en sportschool

Maar het belangrijkste vinden we dat het huis als een ‘thuis’ voelt zodra we er binnenlopen.

Als we even geen rekening houden met geld. Dan zou dit een droomhuis zijn. In een leuke buurt in Amsterdam, dichtbij de ring en leuke plekken in de stad. Een tuin, een garage en een authentieke sfeer. Maar 1,5 miljoen, dat heeft ook de Amerikaan niet verstopt in een oude sok.

Wat is er dan wel binnen het budget verkrijgbaar in Amsterdam met de wensen die we hebben? Op dit moment welgeteld: 0 woningen. De drie woningen die voldoen aan bovenstaande eisen zijn inmiddels verkocht, zoals onderstaande vierkante woondoos (de Amerikaan zou zeggen ‘it’s rectangular’) in Amsterdam Noord.
Zo zie je ze maar weinig… staat er in de wervende tekst voor het huis. En gelukkig maar, denk ik dan.

In Amsterdam kom je dus al snel terecht in Sloten, Osdorp, Nieuw-Sloten, Slotermeer, Noord en de Bijlmer (ik zeg gewoon nog steeds de Bijlmer). Wijken die ongeveer op 40 min fietsen van het centrum liggen. Toen we dat constateerden begonnen we ook te kijken naar huizen buiten Amsterdam: Haarlem, Utrecht, Amersfoort, Zwanenburg, Hilversum, Bussum en Baarn. Maar ook daar profiteren ze van de woonhoop/wanhoop van de Amsterdammers. Voor 4 ton mag je blij zijn als je een huis kunt vinden dat groter is dan 70m2 en geen flink onderhoud meer nodig heeft. En dan nog maar te zwijgen over wat er wordt overboden. Alhoewel Hans niet zou zeggen dat er wordt overboden. Hij zegt dat de woningen dat dan gewoon waard zijn. De kans is dus ook groot dat we een hypotheek kunnen krijgen voor het volledige bedrag dat we overbieden.

Het enige huis waar we allebei meteen verliefd op werden, stond in Hilversum. Het is inmiddels bijna verkocht. Niet aan ons. We hadden veel te weinig geboden en dat frustreerde ons mateloos. De Amerikaan en ik weten allebei niets van woningwaardes en de huidige markt. We doen maar wat. “Doe maar de vraagprijs,” zei ik, terwijl we het huis echt heel gaaf vonden. Vandaar dat Hans zijn kans schoon zag om ons een hansje te helpen.

Dus we doen nu een gooi naar woningen in ’t Gooi. De Amerikaan en Hans bezoeken huizen in Hilversum en Bussum terwijl ik via Facetime wordt meegenomen. Het is allemaal best gezellig, deze houseparty, maar eigenlijk is het diep triest als je je realiseert dat je met bovenmodaal inkomen niet eens een knappe eengezinswoning kunt kopen in een grote stad.

Vrienden kochten onlangs een huis in Amsterdam Sloten. Dat de kalk van de badkamermuren moest worden afgebikt en het toilet niet werkte, weerhield hen er niet van op het huis te bieden. Na twee jaar zoeken waren ze de wanhoop nabij en boden ze gewoon op elk huis dat ze bezochten. De definitie van hun droomhuis waren ze allang vergeten. Terwijl we aan de eettafel zaten in hun flink opgeknapte huis zeiden ze: “Natuurlijk voldoet dit niet aan onze eisen, maar we hebben tenminste een huis en dat is het belangrijkste.”

Ik hoop van harte dat ik dat laatste niet over twee jaar zeg vanuit mijn rechthoekige woondoos in Amsterdam Noord.