“So they were off on the wrong foot, but that was the only foot Marvel knew how to put forward.”
Cijfer: 7,5
Nadat Jacks moeder op gruwelijke wijze om het leven is gebracht, verandert zijn leven drastisch. Zijn vader kan de zorg voor hem en zijn twee jongere zusjes niet op zich nemen, waardoor de elfjarige Jack zich verantwoordelijk voelt voor het gezin. Op de vraag wie zijn moeder heeft vermoord, komt nooit een antwoord. Maar als Jack tijdens zijn ‘werk’ stuit op een aanwijzing is de verleiding groot om zelf een antwoord op de grote vraag te zoeken.
Snap is de enige thriller op de longlist van de Man Booker Prize 2018. Thrillers hebben over het algemeen een goedkoop imago, ze worden doorgaans ook niet vernieuwend of origineel gevonden en daarom vinden er maar weinig thrillers de weg naar een ‘serieus’ prijzenpodium. Child 44 van Tom Rob Smith was de eerste thriller die ooit een plek op de longlist van de prestigieuze prijs wist te veroveren. En Snap is de tweede. Dat snap ik wel, maar of de hartverscheurende zoektocht naar de moordenaar van Eileen Bright de shortlist gaat halen, is nog maar de vraag.
Je kunt boeken, net als films, op vele fronten analyseren en bekritiseren. Je kunt het hebben over de stijl, tempo, suspense, woordkeuze, originaliteit, karakters, logica en complexiteit. Maar voor mij is de ‘weglegfactor’ de indicator of een boek goed is of niet. Hoe snel leg ik het boek weg als ik aan het lezen ben? Als ik een vrije avond heb, kan het boek me dan genoeg bekoren om er een aantal uur in door te brengen? Een boek dat geweldig geschreven is en de fantastische verbeelding van de schrijver bewijst, kan nog steeds een draak zijn om te lezen. Zo had ik dat laatst met 100 Years of Solitude van Gael Garcia Marquez, een cadeau van mijn zusje. Ik kwam er niet doorheen en de leestaak die ik mezelf oplegde, voelde net als het moeten schoonmaken van de oven; een kutklus waar geen einde aan komt. De weglegfactor was te hoog.
Hoe zit het met de weglegfactor van Snap? Vooral in het begin van het boek wilde ik elke vrije minuut lezen. Dat was nog op vakantie in Italië en stiekem hoopte ik dat R. wilde rijden, zodat ik kon lezen. De weglegfactor was in eerste instantie laag. Dat kwam met name door de zinderende beschrijving van de dag waarop Eileen Bright om het leven kwam, de intrede van alle belangrijke karakters en de zoektocht naar de inbreker die het stadje al enige tijd teisterde. Bauer creëert daar een hoop open plekken en dat werkt. Haar manier van schrijven is prettig te volgen en ze heeft oog voor detail. Ik heb soms gegrinnikt, maar aan het einde ook gehuild. Een herkenbare gedachte van Jack als hij de portemonnee van zijn moeder vindt. Het verwoordt mooi hoe ik me voelde toen ik het dagboekje van Neels kreeg en hoopte dat hij er iets nieuws in had geschreven.
There were a few coins. And a stiff piece of paper. Jack’s heart beat faster.
A secret! Something wonderful that only his mother knew…please…please…please…please don’t let it be a shopping list. Please let it be some precious thing.
Maar ergens op de helft van het verhaal komt de suggestie van de ontknoping in mijn ogen iets te vroeg. De spanning neemt dan ook behoorlijk af, omdat het vanaf dat moment meer om bewijsvergaring gaat dan verrassende antwoorden op de open vragen. De behoefte om ’s avonds weer even in de wereld van Jack Bright te duiken, nam dan ook af.
Ik heb me goed vermaakt met Snap, het is een onderhoudend en origineel verhaal op een luchtige manier verwoord. Een thriller vind ik het echter niet, een detective zou een betere benaming zijn.
“I feel very uncomfortable about this, sir.”
“Well, ‘ said Marvel, getting out his phone, ‘you can feel uncomfortable for both of us while Jack and me catch a killer.”
“Jack and I,” said Reynolds.
“Oh good, “said Marvel. “Then we’re all agreed.”
Ongezouten rapen 