Ongezouten rapen

“Je krijgt straks van mij een enveloppe met daarin een voorstel voor een NS-abonnement,” kondigde mijn manager aan. Ik keek hem verbaasd aan.

“Hoezo? Ik heb toch een leaseauto?”
“Dat klopt, maar we willen onze mensen nu ook de mogelijkheid bieden om hun auto te combineren met het openbaar vervoer.”
“Moet ik daarvoor salaris inleveren?”
“Nee, het is een extra service waar je gebruik van kunt maken.”

Een extra service.
Dat was toen ik in het onderwijs werkte wel anders. In het onderwijs verleende je service aan je werkgever in plaats van andersom. Die service is vermomd als: normjaartaak.
Een driedaags schoolkamp in de Ardennen dat geslaagd is als het bos niet is afgebrand, er geen mobiele telefoons zijn gejat en je per nacht in ieder geval 3 uur hebt kunnen slapen, de ouderavonden die van 18:00 tot 22:00 duren terwijl er niet voor fatsoenlijk eten is gezorgd, de open dagen waarvoor je zelf nog 3 keer naar de supermarkt rijdt, omdat het wafelbeslag voor de wafelstand op is: allemaal normjaartaak.
Al het werk dat buiten je lesuren valt, valt onder de zogenaamde normjaartaak. Dus theoretisch gezien krijg je ervoor betaald. Geen enkele docent die precies gaat bijhouden hoeveel uur hij daadwerkelijk in al die nevenactiviteiten steekt, daar heeft hij het al druk genoeg voor.

Mijn Jesse Klaver minnende zusje heeft inmiddels ook het schoolkrijtje ter handen genomen. Na een jaar oefenen, mag ze eindelijk voor het echie juffrouw spelen op een lyceum in Amsterdam. Vorig jaar had ze geen boodschap aan mijn kritische woorden over het onderwijs:  “Lian, ik heb er gewoon hartstikke veel zin in en het is niet erg leuk om steeds al die negatieve verhalen te horen.” Okay, okay…ik paste zelfcensuur toe als het ging om het onderwijs en Jesse Klaver.

Maar afgelopen week werd haar salaris gestort en dat viel toch even tegen. Ze heeft minder uren gekregen dan ze had gehoopt en daarmee komt ze uit op een baan van 0,4 fte, terwijl ze wel meer zou willen werken. Voor jullie idee: een volledige baan in het onderwijs behelst 40 uur per week en dat betreft 24 lesuren van 50 minuten. Omgerekend krijg je dus 20 uur per week voor je neventaken. Maar stel je werkt 0,6 fte dan wordt nog steeds van je verwacht dat je meegaat op werkweek, schoolkamp en dat je volledig inzetbaar bent tijdens open dagen en ouderavonden. En dat terwijl je dus, met minder fte, vaak genoodzaakt bent om ander werk erbij te zoeken, waardoor je weer minder flexibel bent om aan al die verplichtingen binnen de normjaartaak te voldoen. Krijg je daar weer gezeik mee.

Dit alles was ik aan het overdenken toen ik vanmiddag in een lunchroom aan het werk was, omdat ik zat te wachten op mijn auto die bij de dealer stond. En terwijl ik zat te genieten van mijn professionele vrijheid stond opeens een oud-collega Olga uit het onderwijs aan mijn tafel. “Hey Lianne, wat leuk om je te zien!” Ik vond het ook leuk om haar te zien, toevallig ook. Ze vertelde dat ze net met pensioen was en dat ze enorm genoot van de vrijheid: “Nu kan ik eindelijk dit soort dingen doen!” Ze gebaarde naar de tas in haar hand met vers aangeschafte kleding.

Genieten van de vrijheid…dat kan dus pas als je de schooldeuren achter je dichttrekt. Duizenden leerlingen doen het elk jaar, Olga deed het vorig jaar en ik deed het 5 jaar geleden. Wordt het niet eens tijd dat we ook binnen de schoolmuren van onze vrijheid kunnen genieten?